Το βαπόρι στο λιμάνι - Ουσίες για Big Business ΙΙ

Το βαπόρι στο λιμάνι - Ουσίες για Big Business ΙΙ

Οι ναυτικοί αποτελούσαν, σχεδόν από την ανακάλυψή τους, ένα μέρος της «αγοράς» των διαφόρων ουσιών. Με την μοναξιά και την απομόνωση να τροφοδοτεί το καμίνι της ψυχής τους τάισαν για χρόνια με τις ζωές τους, εμπόρους ουσιών παγκόσμια.

Με την άφιξη του ένα πλοίο στο λιμάνι, διευρύνει (εκ του γεγονότος) την τοπική αγορά, αυξάνοντας την αγοραστική της δύναμη. Θυμάμαι να καταφθάνουν σχεδόν αμέσως, οι μικροπωλητές, οι πόρνες, οι μικροαπατεώνες, οι σαράφηδες και κάθε λογής μεταπράτες και μόλις αυτοί χόρταιναν τις βασικές ανάγκες του θαλασσοδαρμένου, να σου και οι λιμοκοντόροι με τα φακελάκια.

Σε κάτι τέτοιες στιγμές θυμόμουνα πάντα τον Χαλίλ Γκιμπράν που έγραφε, «Η ΑΝΕΣΗ ΚΙ Η ΗΔΟΝΗ – ΩΡΑΙΟ ΠΡΑΜΑ», γιατί την πείνα του ναύτη για λίγη άνεση και ηδονή, λίγη λήθη, εκμεταλλεύονται οι λιμοκοντόροι και του πασάρουν το πράμα που τον κάνει δέσμιο και στο τέλος τον φουντάρει στον πόντο για λύτρωση.

Ο ναύτης δεν αποτελεί κοινωνικό πρόβλημα όταν καταλήγει χρήστης η μεταφορέας. Η στεριά είναι που μεταφέρει τα προβλήματα της (δηλαδή την ανάγκη για αειφόρο πλουτισμό) στο ναύτη και εκμεταλλεύεται το «κενό στην αγορά» που η ίδια δημιούργησε κάνοντάς τον και τον ίδιο χρήστη η μεταφορέα.

ioannispk - son of a pirate

Ουσίες για Big Business

Ουσίες για Big Business

Διαβάζω εδώ και χρόνια τις θέσεις πολιτικών και μη προσώπων σχετικά με το πρόβλημα των ναρκωτικών.

• «Τα ναρκωτικά είναι κοινωνικό φαινόμενο».
• «Είμαστε υπέρ της αποποινικοποίησης της χρήσης».
• «Η αποποινικοποίηση δεν λύνει το πρόβλημα»
• «Το θέμα της εξάρτησης δεν λύνετε με φυλακές».
• «Οι σύγχρονες κοινωνικές συνθήκες ...»

και πολλά άλλα που ίσως και να μην έχει νόημα να παραθέσω.

Παρατηρώ γενικά ότι σχεδόν όλοι χαρακτηρίζουν το πρόβλημα σαν κυρίως κοινωνικό, ενώ του προσδίδουν και άλλα χαρακτηριστικά που μερικές φορές είναι και λίγο φαιδρά ανάλογα με την πολιτική τοποθέτηση του καθενός.

Δεν διάβασα πουθενά όμως να χαρακτηρίζεται το πρόβλημα σαν «ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ» και με τον όρο αυτό εννοώ, ένα πρόβλημα που αντλεί κινητήριο δύναμη από μια υπαρκτή (ενδεχομένως κατασκευασμένη) ανάγκη της αγοράς για κατανάλωση ενός ακόμη προϊόντος (άσχετα αν αυτό τυχαίνει να είναι μια επιβλαβής ουσία).

Είτε ποινικοποιήσει κανείς τα ναρκωτικά είτε όχι το αποτέλεσμα θα είναι μάλλον σχεδόν το ίδιο, με μικρές διακυμάνσεις στα «στοιχεία πώλησης» όπως αυτά θα διαμορφώνονται από τους κανόνες προσφοράς / ζήτησης.

Καθαρά «στυγνοί» επιχειρηματικοί κύκλοι εκμεταλλεύονται προς όφελός τους μια ακόμη αγορά, ακολουθώντας πιστά τους κανόνες που απαιτούνται για την ανάπτυξη κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας, μέσα στο πλαίσιο που αυτή δραστηριοποιείται.

Δηλαδή λίγο ως πολύ όπως εκμεταλλεύονται τον καπνιστή, τον υπέρβαρο, την ανασφάλεια για αειθαλή νεότητα, την ανάγκη για ένα ακόμη καινούργιο αυτοκίνητο κτλ κτλ. ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ – JUST BUSINESS.
Απλά οι επιχειρηματικές αυτές δραστηριότητες δεν πληρώνουν, άμεσα τουλάχιστον, φόρους, γιατί αν γινότανε αυτό τότε μαγικά το «πρόβλημα» δεν θα ήταν και τόσο «πρόβλημα».

Ίσως θα πρέπει να δούμε βαθύτερα το ηθικό πλαίσιο μέσα στο οποίο αναπτύσσονται γενικότερα οι ανθρώπινες δραστηριότητες και προφέροντας την κατάλληλη παιδία να ελπίσουμε ότι οι μελλοντικοί επίδοξοι επιχειρηματίες δεν θα βλέπουν ευκαιρίες «BUSINESS OPPORTUNITIES» όπου η θεωρία εφαρμόζεται, αλλά μόνο όπου η ανάγκη για βελτίωση του κοινωνικοπολιτικού μας ιστού κελεύει.

ioannispk – son of a pirate