Τέλος εκφόρτωσης - Ξεμπάρκο

Οι εργάτες ανεβήκανε απ’ τ’ αμπαριού το βάθος
κι η μπουκαπόρτα γέμισε με γέλια και βρισιές.
Ο κάπος κουμαντάριζε το μάινα στη μαούνα,
οι κορμοράνοι βούτηξαν μεσ’ το θολό νερό.

Ο παφλασμός τους έδιωξε το πέπλο της ομίχλης
κι η θύμησή σου χάθηκε για λίγο στο κενό.
Πάνε δυο χρόνια υδάτινα, στα πόρτα μεθυσμένα
που έκοψαν το χρώμα σου και το ‘καμαν θαμπό.

Ο μαύρος όγκος λίκνισε απάνω σ’ ένα κάβο,
ξεμάκρυνε αφρίζοντας και χάθηκε στην μπούκα.
Το dock φάνταζε έρημο, βρόμικο, λυπημένο,
με μοναχό στολίδι του δάκρυ, κι ένα σακί λευκό.

- Που πας; σφύριξε δυό μακρές, και έσβησε στο έμπος.
Δάκρυα πάλι κύλησαν και πότισαν το στάρι.
Ύστερα ‘κείνη η φόρτιση της μοναξιάς – του φόβου,
μην και ξωμείνω ξέμπαρκος μακριά απ΄ την λαμαρίνα .

Σε γλώσσα ακατάληπτη τ’ ατζέντη η φωνή μ’ έσυρε
υπνωτισμένο, ανήμπορο στην πύλη του έξω κόσμου.
Μου δώσαν το φυλλάδιο και βίζα για το νόστο.
Βαριά σέρνοντας βήματα σε ξαναζωγραφίζω.

ioannispk - son of a pirate