Όλη η ζωή σε μια χούφτα

Η συμβολή του Κούρτ Γκέντελ στο ISM

Η συμβολή του Κούρτ Γκέντελ στο International Safety Management


Όταν ο Κουρτ Γκέντελ, ο πατέρας του φηµισµένου Θεωρήµατος της Μη-πληρότητας, ρωτήθηκε τι δίδαγμα προσφέρει το έργο του στην ανθρώπινη καθημερινότητα, είπε: «Μια κοινωνία που προσπαθεί να λειτουργήσει αποκλειστικά και μόνον µε βάση τους κανόνες δεν θα μπορέσει ποτέ να λύσει τα προβλήματα που της θέτει η ζωή».

Ο Κουρτ Γκέντελ (1906-1978) είναι κατά πολλούς ο σπουδαιότερος μαθηματικός του 20ού αιώνα και χωρίς αµφιβολία ο µεγαλύτερος επιστήµονας της Λογικής στη νεότερη εποχή.
Η κορυφαία ανακάλυψή του, το Θεώρημα της Μη-πληρότητας, αποδεικνύει ουσιαστικά ότι ακόμη και στα απολύτως ορθολογικά μαθηματικά, η αποδεικτική δύναμη της Λογικής έχει όρια. Ότι δηλαδή σε κάθε θεωρία, όσο καλοδοµηµένη κι αν είναι, θα υπάρχουν πάντα αλήθειες µη-αποδείξιμες. Αυτό σημαίνει ότι το η φαινομενική παντοδυναμία της λογικής έχει όρια.

Ο Γκέντελ προειδοποιεί για τα αδιέξοδα της «ορθολογικής» καταπίεσης, είτε ολοκληρωτικής
είτε σαν αυτές των καλο-ρυθμισμένων «κοινωνιών / συστημάτων-ρολόι», όπου οι πολίτες μπορεί να βρουν την ησυχία τους, αλλά σίγουρα θα χάσουν την ψυχή τους. Φυσικά ο όρος «πολίτες» είναι ενδεικτικός και μπορεί να σημαίνει – επιχειρήσεις – κλάδους επιχειρηματικής δραστηριότητας – εργάτες η στελέχη κτλ.

Βέβαια τέτοιου είδους «ακρότητες» μάλλον δεν θα βρουν εφαρμογή στην Ελλάδα και σε παρόμοιες κοινωνικές η επιχειρηματικές ομάδες, στο εγγύς μέλλον, αφού η γενικότερα τα μοντέλα / πρότυπα αυτά μάλλον τείνουν προς την αταξία παρά προς την τάξη. Η αταξία όντας απείρως υγιέστερη σε αυτή την περίπτωση.

Η θεωρία της Μη-Πληρότητας µάλλον έχει πολλά να µας διδάξει για τα µαθηµατικά της καθημερινής ζωής και των κοινωνικών σχέσεων. Για παράδειγμα ενώ φαίνετε ότι σαν έθνος / κράτος είμαστε ζηλωτές της νομικής λεπτομέρειας (με χιλιάδες νόμους, παραγράφους και υποσημειώσεις), στην καθημερινότητα μας τουναντίον ψάχνουμε λόγους για να εφαρμόσουμε το θεώρημα της μη πληρότητας. Δεν θυμάμαι ποιος είχε κάποτε εύστοχα πει - «Στην Ελλάδα πρέπει να γίνει ένας νόμος να ισχύουν οι νόμοι».

Δεν εθελοτυφλεί όμως μόνο η Ελλάδα στην αλήθεια αυτή που τόσο περίτρανα έδειξε ο Γκέντελ. Η ναυτιλία για παράδειγμα, ακολουθώντας τα κελεύσματα διαφόρων (ασφαλιστικών εταιρειών κυρίως), προσπαθεί να φτιάξει ένα σύστημα νόμων και κανόνων που εν είδη καπιταλιστικής αειφόρου ανάπτυξης, θα βελτιώνετε συνεχώς με σκοπό την απόλυτη τελειότητα και ασφάλεια στην ναυσιπλοία. Για αυτό τον σκοπό έχουν φτιαχτεί επιτροπές και υποεπιτροπές που μελετούν τους διάφορους κανονισμούς, με μοναδικό τους μέλημα μην και τους ξεφύγει κάτι. Αλίμονο όμως ο Γκέντελ τους πρόλαβε ...

Συμπερασματικά σημειώνω οτι μάλλον πρέπει να ενδιαφερόμαστε λιγότερο για την λεπτομέρεια και τις υποσημειώσεις των υποπεριπτώσεων και περισσότερο για το ήθος αυτών που θα εφαρμόσουν τους νόμους / κανόνες. Άλλωστε όπως είχε πει ο Οράτιος, «τι είναι τάχα οι νόμοι χωρίς ήθος»;

ioannispk – son of a pitate

Against All Odds

Against All Odds

Χθες παρακολούθησα μια απλή σχολική γιορτή με την ευκαιρία της επετείου της 28ης Οκτωβρίου 1940. Τα παιδιά παρουσίασαν μεταξύ άλλων τρεις αυτοτελείς ιστορίες α) Του Δαυήδ και Γολιάθ, β) Του Λιαίου και Νέστωρα και γ) Του Ελληνικού έθνους απέναντι στην Ιταλο-γερμανική πολεμική μηχανή.

Δεν μπόρεσα να μην σκεφτώ την κλασική Αγγλοσαξονική φράση Against All Odds. Ε! λοιπόν τελικά αυτή η κατάσταση, όσο παράξενη και αν είναι για τους ανθρώπους φαίνεται ότι τελικά στην φύση δεν είναι. Τρανό παράδειγμα τα μύδια της φωτογραφίας που παρά την εμφανή μόλυνση, το κάθε άλλο παρά φυσικό περιβάλλον και αναμφίβολα την ανθρώπινη παρέμβαση καταφέρνουν όχι μόνο να επιβιώνουν αλλά και να επιβάλουν την δική τους ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ.

Το παράξενο είναι ότι ο άνθρωπος καθόλου δεν διδάσκετε από αυτήν την συμπεριφορά των μυδιών (και όχι μόνο) και αντί να προσπαθεί πεισματικά, ενάντια στις καταστάσεις να επιβάλει την δική του «αισθητική», δέχεται να παρασέρνετε από το ρεύμα των εξελίξεων και καταστάσεων, μετατρέποντας την ελεύθερή του βούληση σε υποχείριο επιτηδευματιών.

Αφού όμως η ύπαρξή μας όλη, όσο βαθιά και να ψάξει κανείς, μάλλον βασίζεται σε τίποτα περισσότερο από τρεις απλές λέξεις «Against All Odds», δεν παύω να έχω την ελπίδα ότι στο τέλος, Against All Odds, η λογική και ο συμπαντικός νόμος της τάξης θα πρυτανεύσουν. Έτσι τα διάφορα αδιέξοδα στα οποία έχουμε οδηγηθεί (σαν ανθρώπινες μονάδες, σαν κοινωνία, σαν κράτη, σαν έθνη κτλ), θα αρθούν. Τότε ίσως ακούσουμε να σιγοτραγουδούνε όλοι τους στοίχους του Ν Καββαδία «Απόψε που αγκαλιάστηκαν Εβραίοι και Μουσουλμάνοι …».

ioannispk – son of a pirate

ΥΓ
Με εντυπωσιάζει όχι τόσο για το κοινό σημείο που προφανώς έχουν οι πιο πάνω ιστορίες (Against All Odds νίκησαν όλοι), αλλά για η εμμονή της κοινωνίας σε διχαστικές αξίες και κελεύσματα. Αντί να μείνουνε στο γεγονός της νίκης / θριάμβου, γιατί να μην αναλύσουμε τους λόγους για τους οποίους οδηγηθήκαμε σε εμπόλεμες καταστάσεις, και να πάρουμε μέτρα ώστε αυτό να μην επαναληφθεί. Άλλωστε, αυτό δεν ζητούν και οι σύγχρονες αρχές του Management?

Δύχτια

 

Όλα καίνε

Όλα καίνε

Όλα καίνε, λεκιάζουν και
ανεξίτηλα σημαδεύουν το δέρμα.
Αιώνιος σκλάβος στην μαγεία
της Αιγαιοπελαγίτικης αγριάδας.

Η μολυβιά ένωση του σύννεφου
που παρακολουθεί από το βουνό
την κοιλάδα σκούρανε απειλητικά.
Η φύση φοβερίζει, τινάζατε, ξυπνά.

Άλλη μια σταγόνα αλμυρής βροχής
έπεσε κι ένιωσε ζεστή στο δέρμα.
Τόσο ζεστή που κόχλασε καυτή.
Χαρά που κάνει τούτος ο πόνος!

Άλλη μια θύμηση – άλλη μια ζωή.
Θα μένουν κύκλοι ζωής οι βρόχινες
στάλες να οριοθετούν οι άκρες τους
την χαρά απ’ την θλίψη.

Βρέχει κι η θάλασσα ρίγησε.
Αναρρίγησε και το είναι ολόκληρο.
Άλλωστε πιότερη θάλασσα απ’
το είναι δεν υπάρχει.

ioannispk – son of a pirate

Το παλιό γαλακτοπωλείο

Καλές οι ιδέες γα την οπτικοποίηση, αλλά απ την άλλη πλευρά σε πόσες σελίδες να χωρέσουν οι μνήμες του Κοσμά και του γιου του Γρηγόρη?
Η ζωή τους ήταν πολύχρωμη, άρρηκτα συνυφασμένη με την Αρμένικη κουλτούρα που αν και θαμμένη καλά μέσα τους νομίζω ότι τους διακατείχε ολοκληρωτικά – και πολύ καλά έκανε.
Πάντως καλύτερο γιαούρτι ούτε έφαγα ούτε νομίζω τι θα ξαναφάω ποτέ.

ioannispk – son of a pirate

Το όπιο του λαού

Το όπιο του λαού

Έχω προσέξει ότι τα περισσότερα «κοινά», με την αρχαιοελληνική σημασία της λέξεως, θέματα αναλύονται πλέον με την αρωγή μίας η περισσότερων εικόνων η και γραφικών παραστάσεων.
Η συμβολή των οπτικών βοηθημάτων στην παράθεση απόψεων, σκέψεων και την κατανόηση ιδεών και γεγονότων είναι αδιαμφισβήτητη, παρ’ όλα αυτά μερικές φορές αναρωτιέται κανείς μήπως η ευκολία προσάρτησης εικόνων και γραφημάτων (οπτικών μέσων εν γένει) στα κείμενα, που μας παρέχουν της σύγχρονα λογισμικά, μας οδηγεί στην αλόγιστη χρήση της οπτικοποίησης της πληροφορίας και της σκέψης.
Έχει γίνει λοιπόν τόσο συνυφασμένη η εικόνα με την είδηση, την περιγραφή, την αφήγηση, ελέω φυσικά και της τηλεοράσεως, που όταν αυτή λείπει, ο δέκτης της πληροφορίας (αναγνώστης, ακροατής κτλ), την αποζητά εναγωνίως, διαισθανόμενος ενδεχομένως την πιθανή αδυναμία κατανοήσεως των παρεχόμενων πληροφοριών. Και φυσικά αυτή η διαίσθηση είναι πλήρως κατανοητή αφού έτσι έχει πλέον «εθιστεί» να επεξεργάζεται την πληροφορία.
Αναρωτιέμαι λοιπόν μήπως πρέπει να αναθεωρήσει η κοινωνία την Μαρξιστική πρόταση γα το όπιο των λαών και να αντικαταστήσει την θρησκεία με την ΕΙΚΟΝΑ.Την εικόνα που οπτικοποιεί την πληροφορία, φιλτραρισμένη δεόντως ώστε να τύχει, της κατάλληλης για την περίπτωση, αποδοχής η μη και κατανόησης.
Η προβολή και κατ’ επέκταση ερμηνεία των προσφάτων εκλογικών αποτελεσμάτων από τον τύπο, την τηλεόραση και φυσικά τα κόμματα είναι νομίζω αρκετός λόγος.

ioannispk – son of a pirate

ΥΓ
Δεν αγνοώ σκόπιμα την δύναμη της εικόνας σαν προπαγανδιστικό μέσο, άλλωστε έχουν γραφτεί τόσα. Απλά θα επιθυμούσα λιγότερο εθισμό.

Στεριά και θάλασσα & ... "απέριττες" σκέψεις

Στεριά και Θάλασσα & ... «απέριττες» σκέψεις

Μάλλον πρέπει να το πάρω απόφαση, η στεριά δεν με θέλει. Ίσως και να είναι απλά μια φυσική αντίδραση βασμένη στην δική μου δράση, που μάλλον αρνητική είναι στις περισσότερες στεριανές δραστηριότητες. Πρέπει όμως να ξεκαθαρίσω ότι αυτή μου η άρνηση δεν έχει κανένα ίχνος απέχθειας η μίσους, ούτε καθόλου τάσεις η ίχνη υποβιβασμού. Απλά η στεριά κι εγώ, μαζί δεν κάνουμε μα όπως φαίνεται τελικά και χώρια δεν μπορούμε.
Να, για παράδειγμα προχθές προσπάθησα να γράψω δυο σκέψεις πάνω σε μια φωτογραφία που τράβηξα στην Πελοπόννησο. Ε, λοιπόν, πότε ο server έπεφτε, πότε το PC κόλλαγε, πότε το μέγεθος της φωτογραφίας δεν ταίριαζε με το κείμενο, πότε, πότε, πότε ...
Τελικά με τα πολλά ανέβηκε η φωτογραφία και το κείμενο (σχετικό με την στεριά) κακήν κακώς. Από τότε είπα τέλος ! Ακόμα και να θέλω να πω κάτι για την στεριά θα βάζω και μια πινελιά θάλασσα έτσι για την γεύση, για να μην ξεχνάω ποιος είμαι και ποιά είναι η παράδοση μου.

Με φόντο το πέλαγος, τα γαϊδουράγκαθα είναι και παραμένουν στολίδια του νησιωτικού τοπίου, είτε πράσινα την άνοιξη, είτε ξερά τις άλλες εποχές. Εκτός από το οπτικό όμως συμπλήρωμα τα φυτά τούτα παρέχουν και ακουστικό ερέθισμα. Σφυρίζουν χαρακτηριστικά στον νησιώτικο αέρα και μαζί με την φωνή του γλάρου θαρρείς και φτιάχνουν την μουσική υπόκρουση του θεάτρου της νησιωτικής ζωής και κουλτούρας.
Δεν ξέρω γιατί αλλά όταν τα βλέπω αποξηραμένα να στέκουν εν είδη «απέριττου» στολισμού σε αθηναϊκά βάζα, εκτός από την αλμύρα που νιώθω στο στόμα, δεν μπορώ να συγκρατήσω ένα αίσθημα θυμού. Θυμού απέναντι στην ανθρώπινη απερισκεψία που νομίζει πως μπορεί να φυλακίσει τα λεύτερα αυτά πλάσματα (γατί δεν είναι μόνο ο άνθρωπος και τα ζώα πλάσματα της φύσης αλλά και τα φυτά), σε ένα μικροαστικό σαλόνι η καθιστικό και να τα βαφτίζει κιόλας «απέριττα» στολίδια.
- Για κοίτα που ήμουνα και .. «απέριττο» σαν φύτρωνα στο λόφο της Αγίας Τριάδας και δεν το ‘ξερα ... (θα σκέφτεται σίγουρα το γαϊδουράγκαθο).

Δεν πειράζει σύντροφοι (πρώην και νυν), λίγο περιττό στην ζωή μας δεν βλάπτει. Ας είναι ο λόγος μας λίγο πιο «απέριττος» και αυτό φτάνει.

ioannispk – son of a pirate

Ελληνική Ύπαιθρος

Χαμένο κάπου στο κέντρο της Πελοποννησιακής γης, το πέτρινο τούτο κτίσμα μοιάζει μνημείο στην δύναμη της φθοράς του χρόνου όταν αυτή ενισχύεται από την ανθρώπινη εγκατάλειψη.

Και δεν είναι απαραίτητο η εγκατάλειψη να σχετίζεται με την αδιαφορία. Στη σκέψη μου έρχεται το τραγούδι του Λάκη Χαλκιά, για τον μετανάστη που δουλεύει στην Γερμανική φάμπρικα και ακούει τον εργοδηγό να του λέει- «με τους εργάτες μην μιλάς, την ώρα σου να την κρατάς τον γιό σου μην το λησμονάς, πεινάει κι είναι κρίμα». Νομίζω ο συσχετισμός είναι καθαρός και προς αποφυγήν συγκινήσεων δεν παραθέτω περισσότερες σκέψεις.

Οι ακρογωνιαίες πέτρες μοιάζουν χαρακιές που έκαμε κάποιος με σκοπό να θυμίζουν τα πιο σημαντικά στάδια στην κατασκευή του σπιτιού. Άλλωστε το ίδιο δεν κάνουν και οι άνθρωποι με τα παιδιά τους όταν χαράζουν την πρόοδο του ύψους τους σε κάποιο έπιπλο? Φυσικά το ίδιο έκαναν και οι πιστολάδες της Αμερικάνικης δύσης για να μετρούν τα θύματα τους. Λοιπόν ίσως οι πέτρες αυτές να λειτουργούν αμφίδρομα σημαδεύοντας όχι μόνο χρονικές περιόδους αλλά και καημούς. Θύματα των καταστάσεων που ερήμωσαν την Ελληνική ύπαιθρο.

Τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνει η φύση που πάντα με κατευναστικό ρόλο, αμβλύνει, μακιγιάρει τις ασχήμιες και στο τέλος σκεπάζει και καλύπτει με το αέναο, ανθισμένο ενίοτε, πράσινο.

ioannispk - son of a pirate

ΥΓ

Οι οχτώ χωριάτες

Στίχοι: Γιώργος Σκούρτης
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Βίκυ Μοσχολιού

Ήσανε οχτώ χωριάτες
κι είχαν κι οι οχτώ παιδιά
φύγανε σαν μετανάστες
παρατήσαν τα χωριά

Μόλις φτάσανε στα ξένα
βρήκαν οι μισοί δουλειά
και τους άλλους λησμονήσαν
πριν περάσει μια βραδυά

Ήσανε οχτώ χωριάτες
και ξεκίνησαν μαζί
άλλοι πήγανε στον νότο
κι ένας στην Ανατολή

Και περάσανε τα χρόνια
γέρασαν στην ξενητειά
κάπου κάπου σιγοκλαίνε
και θυμούνται τα παλιά

Ήσανε οχτώ χωριάτες
κάποιος λέει ακόμα ζουν
τα παιδιά τους μεγαλώσαν
κι άλλη γλώσσα πια μιλούν

Ήσανε οχτώ χωριάτες
μετανάστες στον χαμό
τα χωράφια παρατήσαν
και κερδίσαν τον καημό

Cajoon Moon

 

Καστέλα

ΚΑΣΤΕΛΑ


Χίλια μίλια παραγάδια έριξε η Καστέλα, άντεξε τη εφηβική μανία του Βασίλη του Τρίδυμου που την μετονόμαζε σχεδόν καθημερινά σε «Κασέλα» σβήνοντας απλά το ταυ.
Φώναζε ο Γιαννούλης ο Σουστούρης και καταριότανε η γυναίκα του η Σουστούρενα να μην έβρουν προκοπή ποτέ τα αφορεσμένα τα παλιόπαιδα τα κουτρουλά.
Ο Σουστούρης πέθανε μαζί και η Σουστούρενα. Η Καστέλα έμεινε απομεινάρι μιας εποχής να σαπίζει δίπλα στην λίμνη, εκεί που η κυρά Αντριάνα η Νταγιάσενα μαγείρεψε την θαλάσσια χελώνα πού ‘πιασε ο γιος της ο ψήλος μαζί με τον Κωσταντή της Βασιλικούλας του Γιώργη και τον Μαθιό, εκεί που ο Καπτα Γρηγόρης έσμιξε με τον πόντο και βρήκε την μεθυσμένη γοργόνα του Καββαδία που τον είχε μαρκόνι μαζί του, εκεί που ο πάππους μου ο Αντώνης με έμαθε να ράβω μουσαμάδες και να κλέβω φαλάγγια από τον Χριστάκη, αυτόν με το καλό αθερινόδυχτο και την εξωλέμβια Σίγκαλ.
Εκεί που ..., εκεί που ..., εκεί που ...
Δεν μπορώ άλλο ξεχειλίζω. Τόσες μνήμες ανάκατες, τόσο πρόσωπα, τόσες εικόνες. Βρέχει πάλι αναμνήσεις και για όλα αυτά φταινε οι εκλογές που με έφεραν πάλι πίσω. Πίσω εκεί που τα φαντάσματα της νιότης μου με περιμένουν στο μπρόβαλμα, στις (σ)τρύπες και δεν με αφήνουν εύκολα. Μου μιλάνε συνέχεια και ζητάνε να πω και τούτο και κείνο και να μην ξεχάσω και το άλλο.
Υπομονή θα τα βάλω σε σειρά και θα τα πω όλα, με το καιρό όμως γιατί ...
«τώρα ποιος να τηγανίσει πατάτες ... πιες στο σκέτο το ούζο με καραμέλα καημένε ...».

ioannispk – son of a pirate

Andros - October 2006

Everything burns, stains and
Permanently marks your skin.
Eternal slave to the magic
of the Aegean wilderness.

Όλα καινε, λεκιάζουν και
Ανεξίτηλα σημαδεύουν το δέρμα.
Αιώνιος σκλάβος στην μαγεία
Της Αιγαιοπελαγίτικης αγριάδας.

Φως

Γένεση 1/α/1-5

"Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην. Η δε γη ήτο άμορφος και έρημος, και σκότος επί του προσώπου της αβύσσου. Και Πνεύμα Θεού εφέρετο επί της επιφάνειας των υδάτων. Και είπεν ο Θεός, Γενηθήτω φως. και έγινε φως. και είδεν ο Θεός το φως ότι ήτο καλόν, και διεχώρισεν ο Θεός το φως από του σκότους. Kαι εκάλεσεν ο Θεός το φως ημέραν, το δε σκότος εκκάλεσε, νύκτα. Και έγεινεν εσπέρα, και έγινε πρωί, ημέρα πρώτη."

Χωρίς Σχόλια

 

Βάρκες του Amsterdam - Σελέπια του Δούναβη

Οι χρωματιστές ετούτες μαούνες δεν είναι τίποτα άλλο απο Ολλανδέζικα ΣΕΛΕΠΙΑ. Αν και ο όρος σελέπια κυρίως αναφέρετε στις φορτηγίδες του Δούναβη. Οι Ολλανδοί δώσανε χρώμα στα "σελέπια" τους και έτσι η άχαρη ζωή τους (ναυτικών και πλεούμενων) περνούσε εγκλοβισμένη στα κανάλια λιγότερο ασφυκτικά.
Οι φορτηγίδες του Δούναβη μετέφεραν κυρίως σιτάρι, ενώ τα ολλανδέζικα κάρβουνο (οι 'Ελληνες παραφράζοντας τον Αγγλικό όρο τα λέγαν κολιαρέους).
Δεν ξέρω αν Έλληνες δούλεψαν ποτέ στα Ολλαμδέζικα σελέπια, σε αντίθεση με τα μεγάλα ιστιοφόρα τους που ήταν γεμάτα απο Έλληνες ναύτες (του προ-πάπου μου συμπεριλαμβανομένου που έφτασε μέχρι το Μπονοζάρι - Buenos Aires με τα πανιά). Αν κανείς έχει στοιχεία σχετικά με την εργασία ελλήνων ναυτικών σε ολλανδέζικα σελέπια και θέλει παρακαλώ να μου δώσει πηγές.
Οι Έλληνες δούλεψαν σκληρά στα Ρουμάνικα σελέπια και σημάδεψαν το δέλτα και τις παραδουνάβιες περιοχές με την παρουσία τους, την ναυτοσύνη τους και την κουλτούρα τους.
Όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα οι μετανάστες τούτοι γύρισαν στην πατρίδα, όχι και τόσο πιο πλούσιοι απ΄ όσο έφυγαν και σίγουρα με κλονισμένη υγεία και κατάκοποι. Τους υποδέχτηκε η Ελλάδα με καχυποψία και ... φακέλωμα.

ioannispk - son of a pirate
 

Στις άκρες του Δούναβη

Στις άκρες του Δούναβη
(To all refuges)

Στις άκρες του Δούναβη έχτισαν την ελπίδα
μακριά απ την ξερή απεραντοσύνη του κάμπου
και με χορτάρια σκέπασαν τα όνειρα,
ξερά κι αυτά για να θυμίζουν τη γη τους.

Στην λάσπη που τους συντροφεύει τα μερόνυχτα
έσπειραν τα παιδία τους βουβά – άχαρα ,
φοβισμένα μην και τους ακούσει το ποτάμι,
μην και προδώσει το μυστικό της γενιάς τους.

Το ποτάμι πείρε την Σμαράγδα και τον Νικο.
Έφερε λάσπη και μίσος, λάσπη και διχόνοια
μέχρι που με ζεμπιλωμένα τα κουρέλια τους
πήραν το δρόμο του πρόσφυγα – στο Νοτιά..

Πίσω στην πατρίδα με σκούριες ιδέες
ποιός να δεχθεί την ψυχή της Σμαράγδας ;
Ποιος να νιώσει το πόνο στα κόκαλα
π’ αφήνει η ποταμίσια λάσπη κληρονομιά.

Δεν βρήκαν άλλο ποτάμι φιλόξενο.
Δεν βρήκαν άλλο Νικο ούτε Σμαράγδα
και τα παιδία πάλι βουβά τα ‘σπειραν.
Μην κι ακούσει η πατρίδα την γενιά τους.

ioannispk – son of a pirate

Οι φρουροί του πελάγου

Οι φρουροί του πελάγου

Κι εκεί στο έμπα της στεριάς
έστεκαν βουβοί – ακλόνητοι,
νοσταλγοί του υγρού εισβολέα.

Σταθεροί, άμεμπτοι ιππότες.
Αλύγιστοι οι όρκοι που τάχτηκαν
να φυλάνε – επίγονοι ξύλινων τειχών.

Χωρίς αλμύρα πεθαίνουν.
Χωρίς πόλεμο σαπίζουν.
Χωρίς αμαρτωλή γη χάνονται.

Γιατί δεσμώτες είναι πέτρινοι
με την πλάτη στο χώμα καυτή
και τα πόδια υδάτινα φυκόσπαρτα.

Κατάρα διχαστική η ακτογραμμή.
Κόλαση και παράδεισός μαζί.
Ένα αρχισμένο ταξίδι μόνο.

ioannispk – son of a pirate

Με την στεριά δεμένοι

 

M/T Prestige - Facts

Το Τάνκερ PRESTIGE·
Στις 13 Νοεμβρίου 2002 το υπό σημαία Μπαχάμας δεξαμενόπλοιο Prestige αντιμετώπισε προβλήματα 21 μίλια από το ακρωτήριο Finisterre και με τελικό αποτέλεσμα την διαρροή μέρους του φορτίου του (συνολικά 77,000 τόνων πετρελαίου), ύστερα από 5 ημέρες περιπλάνησης στον ωκεανό.
Οι Ισπανικές αρχές διέταξαν το πλοίο να ρυμουλκηθεί μακριά από τις ακτές στην ανοιχτή θάλασσα. Μετά από μια πορεία που φαίνεται στον χάρτη, το πλοίο κόπηκε στα δύο 140 μίλια από της ακτές της Ισπανικής επαρχίαs Galicia στις 19 Νοεμβρίου. Συνολικά περίπου 17,000 τόνοι πετρέλαιο χύθηκαν στην θάλασσα, μέρος του οποίου κατέληξε στις Ισπανικές ακτές.
Η εταιρεία διάσωσης (Smit Salvage) προσπάθησε να σώσει το πλοίο, αλλά, αυτό δεν στάθηκε δυνατόν κυρίως λόγω των κακών καιρικών συνθηκών που επικρατούσαν. Η διάσωση θα ήταν πιθανή αν το πλοίο βρίσκονταν σε σχετικά ήρεμα νερά και δεν είχε διαταχθεί να πλεύσει στην ανοιχτή θάλασσα.
Το Prestige τώρα βρίσκεται 11,800 πόδια (3.900 μέτρα περίπου) κάτω από την επιφάνεια της θάλασσα, ενώ εκτιμάται ότι 125 τόνοι πετρελαίου διαρρέουν την ημέρα από το πλοίο. Ένα Γαλλικό υποβρύχιο / βαθυσκάφος προσπαθεί να σταματήσει τις διαρροές από περίπου 14 ρωγμές. Αν δεν τα καταφέρει η διαρροές μπορεί να συνεχίσουν για χρόνια.

Χάρτης της κηλίδας μέχρι το 2003


















Χωρίς σχόλια ...

ioannispk - son of a pirate

M/T Prestige

M/T Prestige

Τρεις μέρες ψυχομάχαγε ανοιχτά απ΄την Γαλλικία.
Μετά του είπαν άναυτοι πως πρέπει για να φύγει
και το ξαπόστειλαν βαθιά στ’ Ατλαντικού το έμπα,
εκεί και εβυθίστηκε το τάνκερ με φορτίο.

Τι κρίμα! ποιός θα το ‘λεγε! γράψανε οι φυλλάδες
και δάκρυα κυλήσανε ψεύτικα στο γυαλί.
Φονιάδες τούτα τα ΄λεγαν μονάχα για τα ψάρια
Που βρόμικα κολύμπαγαν στου Τόρος την ακτή.

Δεν είναι ψάρια και πουλιά που κάνουν την ζωή μας,
ούτε τα δάκρυα φτάνουνε ν’ αλλάξει το κακό.
Μα πρέπει για τα σίδερα να ‘χεις μυαλό και γνώση
προτού τα στείλεις στο χαμό – βορά για τα νερά.

Πέντε χιλιάδες όργια εκεί και τρίζει ακόμα η πλώρη
και το φορτίο αγκομαχά για να ‘βγει στον αφρό.
Γιατί πιστεύει και αυτό με όλη του την γνώση,
τον ναύτη πως τον πρόδωσε το στεριανό στοιχειό.

Πάρε το κρίμα πάνω σου και βούλωσε τ’ αυτιά σου
γιατ’ τ’ Οδυσσέα οι σύντροφοι δεν τραγουδούν σειρίνια,
μα έχουν μύριες να σου που βρισιές στα Ισπανικά
για την ανήκουστη αυτή κουτή αποκοτιά σου.

Δεν φτάνει π’ έκαμες κακό χωρίς να υπάρχει λόγος,
μα και τον κόσμο γύρισες ενάντια στο ναύτη.
Τους έκαμες κουτά κι αυτούς να θέλουν βιαστικά
να εξαφανίσουν μονομιάς του πέλαγου τα άνθη.

Πάρε τα μπόσικα κυρά και κάτσε στην στεριά σου,
κι άσε τους ναύτες μόνους τους να κλαινε το χαμό.
Δεν θέλουν ούτε όνειδος ούτε συμπόνια θέλουν
και θα θαφτούν μονάχοι τους σ’ αρχαία κιβωτό.

Κι όταν θα μείνεις μοναχιά θα στείλουν μαϊστράλι
να σου γυρίσει το μυαλό Σπανιόλα παστρικιά.
Γιατ’ όσο κι αν θέλεις στεργιανά να βλέπεις τα βαπόρια
να τα μαντρώσεις δεν μπορείς, ούτε να τ’ αποχωριστείς.

Abdulah

Posted by ioannispk - son of a pirate