Ασκήσεις επι διαδρόμου

Ασκήσεις επι διαδρόμου

Το πολιτικά ορθώς σκεπτόμενο μέλος της ευνοούμενης κοινωνίας οφείλει να φροντίζει την διατήρησιν της υπάρξεώς του, έτσι ώστε η εργασιακή του απόδοση να αυξάνεται (η δυνατόν με εκθετικό τρόπο) κατά την διάρκεια της παραγωγικής του ζωής, ενώ η συμετοχή του στο γενικότερο γιγνεσθαι οφείλει να είναι σύννομη.

Εις την δε κοινωνικήν του ζωή οφείλει να είναι νηφάλιο και συγκαταβατικό χωρίς εξάρσεις και παραλόγους προς την πολιτεία απαιτήσεις.

Κάθε παρέκλησις από τα ανωτέρω συντελεί αντικοινωνική συμπεριφορά και θα εξετάζετε κατά περίπτωσιν.

Με το τέλος της οκονομικά οφελήμου και παραγωγικής περιόδου της ζωής της η κοινωνική μονάδα οφείλει να αποσύρετε και εν γέννει να φροντίζει να μην αποτελεί εμπόδιο στην περαιτέρω ανάπτυξη της κοινωνίας.

Υποθέτω ότι κάπως έτσι μετεφράζετε η σημερινή πραγματοκότητα μόνο που δεν έχει γραφτεί ακόμα στην MAGNA CARTA.

Που σημαίνει

1. Τέλος οι καφέδες, τα κρασιά, τα τσιγάρα, τα τσιμπούσια, τα extreme sports κτλ.
   ανάλογα τι ταιριάζει στον καθένα.
2. Τέλος τα Σαββατοκυριακάτικα ραχάτια στον καναπέ και οι τρελές ξάπλες τα καλοκαίρια και όχι μόνο στις παραλίες.
3. Τέλος οι διαμαρτυρίες για κοινωνική, εργασιακή, οικονομική, κτλ ανισότητα.

ΔΟΥΛΕΙΑ – ΔΟΥΛΕΙΑ ΑΤΕΛΕΙΩΤΗ ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΙΚΗΣ ΠΤΩΣΕΩΣ, ε άντε και λίγες αμοιβές ώστε να μπορείς να «συντηρείς την ύπαρξη σου», ως οφείλεις άλλωστε. Μετά στην γωνιά σου ήσυχα και περίμενε το μοιραίο.

Το σκέφτηκα λοιπόν και είπα … δεν είμαι που δεν είμαι politically correct άτομο, ας προσπαθήσω να κάνω κάτι, έστω και αν κατά βάση διαφωνώ με τις νέες κρατούσες αντιλήψεις (το διαφωνώ είναι μάλλον κομψός τρόπος για να εκφράσω την απόλυτη αντίθεση απόψεων). Αγόρασα λοιπόν ένα διάδρομο ασκήσεως και άρχισα την γυνμαστική κατ’ οίκον, με απότερο στόχο να μεταθέσω το μοιραίο (καθ’ ότι βλακοδέστερον από την ελπίδα της αποφυγής του δεν υπάρχει), θα μου πείς μεταθέτοντας το μοιραίο παρατείνεις την κοινωνική όχληση δια της παρουσίας σου, τέλος πάντων. Μετα από ένα μήνα (και κάτι) ιδρώτα κτλ διαπίστωσα τα ακόλουθα.

1. Η φυσική μου κατάσταση έχει παραμείνει α κ ρ ι β ώ ς η ίδια (μια χαρά ήταν και πριν δηλαδή).
2. Η εργασιακή μου απόδοση είναι η ίδια και μάλλον δύσκολο να αλλάξει διότι μου αρέσει η δουλειά μου και άρα προσπαθώ να την κάνω όσο καλύτερα γίνεται ούτως η άλλως.
3. Το σωματικό μου βάρος παραμένει αμετάβλητο (θα προτιμούσα να είχε μειωθεί αλλά ακόμα βρίσκω πουκάμισα - άρα ΟΚ).
4. Η ψυχολογική μου κατάσταση όμως έχει καταρακωθεί και τα νεύρα μου είναι σπαράλια διοτι φως ακούω και φως δεν βλέπω!
5. Τα πόδια μου πονάνε και κοιμάμαι με τις κότες αφού δεν έχω κουράγιο να δω ούτε μια ταινία στο σινεμά. Για τις κοινωνικοπολιτικές μου απόψεις, ούτε λόγος, παραμένουν παρά το βασανιστήριο αμετάβλητες.
   

Αν είναι λοιπόν να αποβιώσω εν καταθλίψη και κατά μόνας, έχοντας απλά αυξήσει την εντροπία του σύμπαντος με την άσκησή μου, μήπως είναι καλύτερα να το κάνω καπνίζοντας πούρα , πίνοντας κόκκινα κρασιά και τρώγοντας νόστιμα εδαίσματα ? Σε αυτή την περίπτωση θα αποβιώσω, (ενδεχωμένως συντομότερα) μεν, χαρούμενος και πλήρης δε εν μέσω φίλων και ομοιδεατών. Και μην ακούσω περιγραφές από το ΔΕΚΑΗΜΕΡΟ του Βοκκάκιου και τα σχετικά με την περίπτωσή μου αμαρτήματα διότι σας έφαγα, και σημειώστε ΠΕΙΝΑΩ!

ioannispk - son of a pirate