ΕΝΑΣ ΔΟΚΙΜΟΣ ΣΤΗ ΓΕΦΥΡΑ ΕΝ ΩΡΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ

Αυτές τις δύσκολες μέρες που οι περισσότεροι κάνουμε την αυτοκριτική μας και αναλογιζόμαστε το παρελθόν μας ελπίζοντας οτι θα γίνει οδηγός για ένα καλύτερο μέλλον, όλο και πιο συχνά μου έρχεται στο μυαλό το ποίημα το συνάδελφου ναυτικού Νίκου Καββαδία
"Ενας Δόκιμος στην Γέφυρα εν ώρα κινδύνου". Το παραθέτω αυτούσιο πιο κάτω.

Πράγματι οι ομοιότητες που παρουσιάζει η τρέχουσα παγκόσμια κοινωνικο-οικονομική κατάσταση με πλοίο εν μέσω τυφώνα είναι ανατριχιαστικές. Και γίνονται ακόμα πιο ζωντανές για όσους είχαν την "τύχη" να ζήσουν οι ίδιοι τέτοιες στιγμές.

"κι εγώ κοιτάζοντας χλωμός τον άγριο Ινδικό - πολύ αμφιβάλω αν φτάσουμε μια μέρα στην Μπατάβια".

Τραγικό συναίσθημα να γνωρίζεις τον προορισμό σου και ανήμπορος να αντιμετωπίσεις τα στοιχεία της φύσης να ομολογείς το φθαρτό και ασήμαντο της ύπαρξής σου μπροστά στις κοσμικές δυνάμεις.

Φαντάσου όμως πόσο τραγικότερα θα ήταν τα πράγματα αν ο προορισμός ούτε γνωστός ήταν ούτε ορατός και ακόμα χειρότερα η κατάσταση κινδύνου στην οποία είχε περιέλθει το πλοίο να ήταν αποτέλεσμα ιδίων ενεργειών. Γιατί έτσι είναι κατα την γνώμη μου η κατάσταση σήμερα στην οικονομία αποτέλεσμα ιδίων ενεργειών.

Γράφει Η Ναυτεμπορική σήμερα ημέρα Κυριακή 26/10/2008, του Αγίου Δημητρίου ...

"Η παγκόσμια οικονομική κρίση σήμανε αιφνιδιαστικά συναγερμό σε όλες τις ελληνικές επιχειρήσεις, ενώ ο προβληματισμός και η αβεβαιότητα εξακολουθούν να διατηρούν μέχρι σήμερα ένα κλίμα νευρικότητας και ανασφάλειας σε όλους μας."

Πόσο γνωστά είναι στους ναυτικούς αυτά τα συναισθήματα ...

Η θάλασσα τη γέφυρα με κύματα γεμίζει ...

Πόσο μοιάζουν με τους εφιαλτικούς τριγμούς της λαμαρίνας που μάχεται να κρατήσει τα κύματα απ' έξω. Πόσο μοιάζουν με το αγωνιώδες αγκομαχητό του καραβιού που πληγωμένο κάνει την ύστατη προσπάθεια να σηκωθεί μια ακόμα φορά πάνω από το κύμα, με την κουβέρτα του (κατάστρωμα) θαλασσωμένη?

"Τρίζουνε τα κουβούσια (στόμια αμπαριών), χαλασμός ούτε που το βλέπεις το κάσσαρο και εκείνη η παλιά ρωγμή να εκεί λίγο πιο πλώρα απο το accommodation άνοιξε πάλι...
Τρέχα μαστρο Μπάμπη ανήμερα την γιορτή της γυναίκας σου να την κολλάς όλη νύχτα μπας και προλάβουμε να σωθούμε, μπας και μας δώσει ο Άγιος μια μικρή παράτα ακόμα (extension μας αρέσει να το λέμε) και ζήσης και του χρόνου να δεις την κόρη σου την Κυριακή παντρεμένη.
Κι εσύ Παίση, να χαρής τ' όνομά σου το Άγιο, το νου σου τον Στέλιο το μικρό μη φοβηθεί και πάει και σαλτάρει.
Βούτα στα νερά Geoffrey και κόλα, μάτιζε τα σάπια σίδερα μα την Σκωτσέζική σου πίστη και αν μας γλυτώσεις θα σε πνίξω στο Malt και θα σε παντρέψω στο μοναστήρι του Άι Νικόλα στη Στάχλα.
Μην το φοβάσαι κόκκινε ... νερό μονάχα είναι και κιό που σε γαργαλάει είναι το ρεύμα της ηλεκτοκόλλησης, δικό μας πράμα δηλαδή.
Αγάντα όλοιιιιιι ... Ένα ακόμα έσκασε! Αγάντα ψυχή μου και δεν σε παραδίνω ακόμα".

Όπως όλοι οι ναυτικοί δεν λυπάμαι και τόσο για μένα διότι η ζωή στάθηκε πολύ ευγενική μαζί μου. Την έζησα όσο χρειάστηκε για να έχω ένα σάκο γεμάτο μνήμες και εμπειρίες, που όπως ο πατέρας μου τον κρατώ έτοιμο πίσω από την πόρτα για να τον πάρω μαζί μου στο επόμενο μπάρκο όποτε και να είναι αυτό, ακόμα και αν είναι το τελευταίο.

Λυπάμαι όμως από καρδιάς τους ... ΔΟΚΙΜΟΥΣ, τα παιδιά, που ούτε τον σάκο πρόλαβαν να γεμίσουν και ούτε είδανε χρυσά γαλόνια στο μανίκι τους.

Γέρασα, γίνομαι όλο και πιο πολύ σαν τον πρόγονό μου τον γεροπαράξενο μπάρμα Γιαννούλη που έσωσε να φτάσει με τα πανιά στο Μπονοζάρι (Buenos Aires). Όλα του φταίγανε και πιο πολύ ο ατμός και οι μηχανές.

Όμοια και γώ κοντόφθαλμα συνεχίζω να μην μπορώ να δώ πως το ναυάγιο του κόσμου μου μπορεί να δώσει έναυσμα στην δημιουργία ενός άλλου. Πως αυτό που θεωρώ εγώ χρυσό στο μανίκι μπορεί να μην είναι ακριβώς χρυσός αλλά χρυσόχροη χειροπέδα που με κρατά δέσμιο στις σάπιες αρχές ενός στρεβλού κόσμου.

Κύριε...ετούτο το κορμί το τόσο αμαρτωλό
σε λίγο στις υδάτινες ειρκτές νεκρό θα πέσει...
Μα τέσσερα όμως σκέφτομαι γαλόνια εγώ χρυσά
κι ένα θλιμμένο δόκιμο, που δε θα τα φορέσει...

Αν είναι να σωθεί λοιπόν Θεέ μου κάποιος, ας είναι οι Δόκιμοι κι ας πρέπει να μπαρκάρουν σε φελούκες και μονόξυλα μετά. Κ ας βάλουνε καλαμένια γαλόνια η καλύτερα ας ξεχάσουν τι είναι τα γαλόνια, γιατί μα την πίστη μου αυτά μας φάγανε, ΤΑ ΓΑΛΟΝΙΑ ΚΑΙ Η ΑΠΛΗΣΤΙΑ.

ioannispk - son of a pirate

ΕΝΑΣ ΔΟΚΙΜΟΣ ΣΤΗ ΓΕΦΥΡΑ ΕΝ ΩΡΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ

Στο ημερολόγιο γράψαμε: "Κυκλών και καταιγίς".
Εστείλαμε τοS.O.S. μακριά σε άλλα καράβια,
κι εγώ κοιτάζοντας χλωμός τον άγριον Ινδικό
πολύ αμφιβάλλω αν φτάσουμε μια μέρα στη Μπατάβια.
Μα δε λυπάμαι μια σταλιάν - Εμείς οι ναυτικοί
έχουμε, λένε, την ψυχή στο διάολο πουλημένη.
Μια μάνα μόνο σκέφτομαι στυγνή και σκυθρωπή,
που χρόνια τώρα και καιρούς το γιο της περιμένει.

Το ξέρω πως η θέση μας είναι άσχημη πολύ.
Η θάλασσα τη γέφυρα με κύματα γεμίζει
κι εγώ λυπάμαι μοναχά που δεν μπορώ να πω
σε κάποιον, κάτι που πολύ φριχτά με βασανίζει.

Θεέ μου! είμαι μοναχά δεκαεννιά χρονών,
κι έχω σε μέρη μακρινά πολλές φορές γυρίσει.
Θεέ μου! έχω μιαν άκακη, μια παιδική καρδιά,
αλλά πολύ έχω πλανηθεί, κι έχω πολύ αμαρτήσει.

Συχώρεσέ με...Κάποτες όπου 'χα πιει πολύ
και δεν εκαταλάβαινα το τι έκανα, στο Αλγέρι,
για μιαν μικρήν Αράπισσα, που εχόρευε γυμνή,
επέταξα κατάστηθα σε κάποιον το μαχαίρι.

Συχώρεσέ με...Μια βραδιά θολή στο Σάντα Φε,
καθώς κάποια με κράταγε σφιχτά στην αγκαλιά της,
ετράβηξα απ' την κάλτσα της μια δέσμη από λεφτά
που όλη τη μέρα εμάζευεν απ' την αισχρήν δουλειά της.

Κι ακόμα, Κύριε...ντρέπομαι να το συλλογιστώ,
(μα ήτανε τόσο κόκκινα κι υγρά τα ωραία του χείλια
και κάποια κάπου ολόλυζε κιθάρα ισπανική...)
κοιμήθηκα μ' έναν μικρόν εβραίο στη Σεβίλλια.

Κύριε...ετούτο το κορμί το τόσο αμαρτωλό
σε λίγο στις υδάτινες ειρκτές νεκρό θα πέσει...
Μα τέσσερα όμως σκέφτομαι γαλόνια εγώ χρυσά
κι ένα θλιμμένο δόκιμο, που δε θα τα φορέσει...