Παλιές Ιστορίες - Τόσο Φρέσκες

Θυμάμαι χρόνια πριν ένα παλιό χαβουζάτο καραβάκι, ήτανε δεν ήτανε 3000 τόνοι που φόρτωνε βωξίτη από την Ιτέα και τον ξεφόρτωνε στην Μασσαλία. Μετά και αφού το πλήρωμα έπλενε σχολαστικά τ αμπάρια, φόρτωνε "γενικό φορτίο¨δηλαδή ότι βάλει ο νους του καταναλωτικού ανθρώπου και ξεφόρτωνε λίγο στην Βηρυτό του Λιβάνου, λίγο στην Συρία και ότι απέμενε στην Αίγυπτο.

Είχε κάτι το ιδιαίτερο εκείνο το βαποράκι. Πρώτα από όλα 'έκαναν εντύπωση οι γλάστρες με τα βασιλικά στην πρύμη, μετά τα πλεχτά με βελονάκι κουρτινάκια στα φιλιστρίνια πρόδηναν την παρουσία γυναικών και τελευταίο οι χαρούμενες φωνές των παιδιών που ακούγονταν στα καταστρώματα.

Το σκαρί ήτανε σχεδόν σάπιο και συχνά έκανε νερά, οι σωστικές βάρκες δεν έπεφταν στην θάλασσα (τουλάχιστον όχι εύκολα) και οι σχεδίες ήτα τρύπιες. Μ' όλα τούτα όμως αντιμετώπιζε τις φουρτούνες στο Κόλφο Λέων μια χαρά και παρέδιδε τα φορτία του στην ώρα τους και στεγνά, κι ας χάνανε οι ξύλινες μπουκαπόρτες και οι τρύπιοι μουσαμάδες, κι ας ήταν σάπια τα μετζανιά, κι ας σταμάταγε κάθε λίγο η παλιά και κουρασμένη PIELSTIK.

Μετά απο τόσα χρόνια και αναπολώντας τις παιδικές μου μνήμες, νομίζω ότι τα κατάφερνε για δυό βασικούς λόγους

1. Είχε για πλήρωμα πραγματικές ακούραστες ναυτικές ψυχές.
2. Ήτανε ένα χαρούμενο κομμάτι της θάλασσας αφού έδινε ζεστό καλό ψωμί σε τόσο κόσμο.

Τα κατευόδια λοιπόν το συνόδευαν πάντα και ο Ποσειδώνας / Άι Νικόλας έβαζε σχεδόν χωρίς αμφιβολία το χέρι του σε κάθε ταξίδι. Όσο για τους πειρατές ... ποιος θέλει να μπλέξει με ένα μάτσο παιδιά, γλάστρες με βασιλικά και κουρτινάκια με βελονάκι?

Σήμερα τα βαπόρια είναι μεγάλα και περήφανα, χίλιοι οργανισμοί τα επιθεωρούν για να είναι σίγουροι πως όλα είναι στην εντέλεια αλλά παρόλα αυτά ... είναι κατά την γνώμη μου άψυχα. Δεν λέω για βασιλικά, αλλά παιδικά γέλια δεν νομίζω να έχω ακούσει για χρόνια.
Πρόσφατα μόνο σε ένα μικρό λιμάνι στην Τουρκία είδα κάτι που έμοιαζε με σκιά παιδιού να τρυπώνει ένοχα στο accommodation από το boat deck και θυμήθηκα πάλι τα παλιά. Σήμερα τα βαπόρια δεν είναι χαρούμενα μέρη που πλέουν στην θάλασσα και δίνουν ζεστό ψωμί, είναι απλά εργαλεία μεταφοράς του στεριανού βάσανου στην θάλασσα.

Χρόνια μετά την πρώτη γνωριμία μας με το καραβάκι, το είδα ξανά ν αργοπεθαίνει στους ντόκους της Damietta. Χωρίς κουρτινάκια και βασιλικά, χωρίς παιδικές φωνές και πάνω απο όλα με ένα πλήρωμα κουρασμένο, χωρίς όραμα ΜΠΑΙΛΝΤΙΣΜΕΝΟ (όπως θα έλεγε και η γιαγιά μου). Το χαιρέτισα γιατί ήξερα πως η ξασπρουλιάρα γοργόνα που τούχαν ζωγραφίσει στην πλώρη ήταν ο ψυχοπομπός του.

Σαν το καραβάκι εκείνο στην Damietta μου μοιάζει τούτες τις μέρες οι Ελλάδα και πάνω από όλα εμείς το πλήρωμα είμαστε Μπαιλντισμένοι. Κουραστήκαμε αγάντα στο αγάντα κι οι καπεταναίοι ... μπαταχτσήδες άναυτοι. Διότι όσο καλό τσούρμο και να έχεις αν δεν είναι καλό το κουμάντο κάμε καλή ασφάλεια έλεγε ένας συμπατριώτης μου καραβοκύρης, υπονοώντας το σίγουρο χαμό και προσβλέποντας σε πιθανή αποζημίωση. Μονάχα που στην περίπτωσή μας αποζημίωση δεν υπάρχει, υπάρχει μονάχα ο χαμός.

Ο Γιάννης Ρίτσος έγραψε "Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις" και μετά τόκανε τραγούδι ο Μίκης Θεωδωράκης για να το τραγουδήσουμε όλοι αργότερα.
Σήμερα νομίζω πως ο ποιητής έκανε ένα μεγάλο ρομαντικό λάθος ... ΤΗΝ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ ΝΑ ΤΗΝ ΚΛΑΙΣ !!!
Γιατί Ρωμιοσύνη είναι ψυχή, είναι ιδέα, είναι ακριβώς οι χαρούμενες παιδικές φωνές στο πιο παράξενο μέρος, όπως το κατάστρωμα ενός μικρού φορτηγού πλοίου, νύχτα έξω από το Σρόμπολι (Stromboli). Αυτό είναι Ρωμιοσύνη! και τέτοια νομίζω πως δεν υπάρχει πια, η είναι λιγοστή.

Μπορεί να γέρασα πια και να μην μπορώ να δω τη σύγχρονη πραγματικότητα, αλλά θαρρώ πως χωρίς αυτή την Ρωμιοσύνη ελπίδα δεν υπάρχει.


ioannispk - son of pirate