Στεριανή ζάλη - Νίκος Καββαδίας

Ο λοστρόμος κρατά μια καραβέλα,
μισή μποτίλια τζιν και δυο μιγάδες,
τη νύχτα μετοικούν οι Συμπληγάδες
στα μπαρ του λιμανιού και στα μπορντέλα.

Πηχτό πούσι σκεπάζει τα καρνάγια.
West End Thame's Street και διπλός έρως.
Ας φυσάνε στο Πλάτα τα Παμπέρος,
ας ρολάρει το κύμα στη Μπισκάγια.

Χαμηλός ουρανός γιομάτος άστρα,
μα δε μοιάζει μ’ αυτόν που σε γνωρίζει.
Η μπαρκέτα γυρίζει; Δε γυρίζει.
Το κορίτσι νυστάζει στην Καράστρα.

Βαρέθηκαν οι ναύτες στο τιμόνι,
το’ να μάτι σου γέρνει και κοιμάται,
αγρυπνά το δεξί και θυμάται
το φανό που χτυπά μα δε ζυγώνει.

Ο λοστρόμος ξυπνάει και καταριέται
μια μιγάδα που κλαίει και μια μποτίλια.
Ανοιχτά κάπου εννιά χιλιάδες μίλια
το σκυλόψαρο προσμένει και βαριέται.

Πότε θα ανθίσουν τούτοι οι τόποι ;

"Πότε θα ανθίσουν τούτοι οι τόποι ;
Πότε θα έρθουν καινούργιοι Ανθρώποι
να συνοδεύσουν τη βλακεία
στην τελευταία της κατοικία ;....

"ΣΕΦΕΡΗΣ"

Ελλαδογραφια ...

Ουδείς δύναται να αποφανθή μετά βεβαιότητος και ουδείς δύναται να
προεξοφλήση το μέλλον διότι η ιστορία των ανθρώπων είμαι μία
συνεχής παλινδρόμησις. Αλλά με την διαρκώς ογκούμενην υπερτροφίαν της
Αττικής αι προοπτικαί διαγράφονται σκοτειναί. Οι αρχαίοι Θεοί δεν
υπάρχουν πλέον δια να δώσουν την λύσιν, και ούτω, θάττον η βράδιον,
αι Αθήναι θα συγκεντρώσουν εις τους κόλπους των και θα εξαφανίσουν δια
παντός την Ελληνικήν αρετήν, ως ο Κρόνος εις το απώτατον παρελθόν
κατέτρωγε τα ίδια αυτού τέκνα ή ως ο Ήλιος εις το απώτατον μέλλον θα
συγκεντρώσει εις τας αγκάλας του τους πλανήτας του
και θα καταβροχθίσει αυτούς!
Γένοιτο! και εις τους αιώνας των αιώνων αμήν.

Κάπτ. Αλέξανδρος Μοντεσατος

Είναι το πιο απόκοσμο, από όλα τα ποιήματά του.

ΝΤΙΑΝΑ.

Στου ωκεανού την σκληρή - ψυχοφάγα φουρτούνα,
εκεί που δεν βρίσκεται - να σωθώ ένα νησί,
κι εκεί που των πόθων μου - λέω, «Χάνεται η σκούνα»,
ψυχοσώστης λιμάνι - ξεπροβάλλεις… Εσύ!

Πρόλογος, «Ἐθνικὴ Παιδεία» & Πῶς μᾶς θέλει ἡ «ἀληθὴς δημοκρατία» Κώστας Βαρναλης

Τρία ποιήματα του Κώστα Βαρναλη.

Δεν υπάρχουν προφητειες ούτε προφητικος λόγος. Υπάρχει μόνο οξυδέρκεια, αναλυτική σκέψη και ικανότητα να εκφράσεις απλά και περιεκτικα τα αποτελέσματα της ανάλυσης.

==========

Πρόλογος

Ξαφνικὰ μοῦ φασκιώνουνε τὰ μάτια
γιὰ νὰ βλέπω τὸ φῶς τὸ ἀληθινό!
Μὲ καρυδώνουν, γιὰ νὰ μὴ φωνάζω:
«Ὄρσε, Ἑλλάδα Γραικύλων ἀντιχρίστων!»
Ἄχερα μὲ μπουκώνουν κάθε μέρα.
Καὶ ποιοί; Τοῦ σκλαβοπάζαρου ἡ σαβούρα.
Καὶ πῶς; Ἔχουν ἀφέντη τὰ σκυλιὰ
καὶ δαγκάνουν τὰ πόδια σου, Ἱστορία.

Πῶς θὰ σωθοῦμε ἀπ᾿ τὴν «ἐλευθερία»
τῆς σκλαβιᾶς μας κι ἀπὸ τὸν «ὑπὲρ πατρίδος»
τῶν προδοτῶν; Καὶ πότε ἀπ᾿ τοὺς θεοὺς
τῶν ἀθέων καὶ τῶν ἀνθρωποφάγων;



«Ἐθνικὴ Παιδεία»

Γανιάσατε, δασκάλοι, νὰ ξεμάθω
νά ῾μαι ἐγώ, νὰ στοχάζομαι, νὰ θέλω -
ψέματα ὅλο ν᾿ ἀκούω, νὰ λέω, νὰ πράττω,
γιὰ ψέματα νὰ ζῶ καὶ νὰ πεθαίνω.

Δὲν μπόρεσε ἡ σπουδὴ νὰ μὲ χαλάσει.
Ἀντέξανε σαρκίο, ψυχὴ καὶ γνώση
μὰ κάθε τόσο θάνατος νὰ ξέρεις
ὅτ᾿ εἶσαι πάντα πουλημένο κρέας.



Πῶς μᾶς θέλει ἡ «ἀληθὴς δημοκρατία»

Νὰ μὴν ἀκούω καὶ νὰ μὴ βλέπω νὰ πατῶ.
Νὰ μὴ νογάω καὶ νά ῾χω τὸ στόμα βουλωτό.
Νὰ μὴ μὲ φαρμακών᾿ ἡ μπόχα τοῦ καιροῦ μου.
Χωρὶς αὐτιὰ καὶ μάτια, μύτη καὶ μυαλό,
μουγκὸς νὰ πηαίνω, ὅποτε μοῦ ῾ρθει, πρὸς νεροῦ μου,
κι ἅμα τσινάει ὁ Γάϊδαρος νὰ μὴ γελῶ.
Καὶ σὰ μὲ καρυδώνουνε μουνοῦχο σκλάβο
οἱ Ἀμερικάνοι, ἐγὼ νὰ βλαστημάω τὸ Σλάβο.

Το λάθος

Το λάθος προϋποθέτει τη δοκιμή, το πείραμα, το σεβασμό του τυχαίου και του απροσδόκητου.
Το λάθος αιφνιδιάζει, τρομάζει και τρομοκρατεί.
Το λάθος κρύβεται στην αρχή και επιτίθεται στο τέλος.
Το λάθος καταστρέφει μία πορεία για να γεννήσει πολλές.
Αντίθετα στην κουλτούρα που επιβραβεύει το αναμενόμενο, το προδιαγεγραμμένο, το σωστό, ίσως το σημαντικότερο σημείο στη δημιουργική πορεία του ανθρωπίνου είδους, εφόσον μόνο το λάθος αποδεικνύει την επιμονή να νιώσεις, να κατανοήσεις και να επιτύχεις το σωστό… μέχρι ένα νέο λάθος.
Αρκεί μόνο το λάθος να μην είναι νομοτελειακά επαναλαμβανόμενο οπότε καθίσταται βλακώδες και αν μη τι άλλο βαρετό .

ioannispk son of a pirate

Ο καλός Δράκος - Αποσπάσματα από τη "Λι" του Νίκου Καββαδία

Αποσπάσματα από τη "Λι" του Νίκου Καββαδία:

"... Στάθηκε μπροστά μου πατώντας ανάλαφρα στα δάχτυλα των ποδιών για να δείξει ψηλότερη.

-Λοιπόν θα με πάρεις;

-Ναι. Πώς σε λένε;

Μού'πε κάτι που θά'ταν αδύνατο να το θυμηθώ και να το ξαναπώ.

-Θα σε λέω Λι, της είπα.

Συμφώνησε.

-Πόσο χρονών είσαι;

Σήκωσε τα δάχτυλα και με μούντζωσε και με τα δέκα δάχτυλα.

Κατάλαβα.

[...]

Μπήκαμε στο Καρρέ. Πήρα ένα αυγό ωμό και της τό'δωσα. Τό'σπασε και τό'δωσε του αδερφού της. Το κατάπιε σα φίδι.

-Φάε ό,τι θέλεις, της είπα.

-Δώσε μου, αποκρίθηκε.

-Διάλεξε μόνη σου.

Δίστασε. Πήρε λίγο απ'όλα και τα τύλιξε σ'ένα χαρτί. Κίνησε να φύγει. Την κάθισα δίπλα μου με το ζόρι. Πήρα ένα μπισκότο και το πλησίασα στο στόμα της. Έσφιξε τα χείλα της.

-Γιατί δεν τρως;

-Πρέπει να το πάω στο σπίτι.

-Φάε αυτό, θα σου δώσω κι άλλο.

-Και το άλλο θα το πάω.

-Ποιός σ'έμαθε έτσι;

-Κανείς.

Τότε;

Τσιμουδιά. Το πήρε, έκοψε λίγο και το μάσησε ανόρεχτα. Έδωσε το περισσότερο στον αδελφό της που το κατάπιε σα γλάρος.

[...]

Το απόγευμα ανέβηκα στον Ασύρματο. Έλαμπε από την πάστρα. Το ίδιο κι η κάμαρά μου. Η μικρή καθόταν σ'ένα πεζούλι, το μωρό κοιμόταν στα γόνατά της. Σηκώθηκε και τό'βαλε στην πλάτη.

-Πολλά βιβλία, είπε, είναι δικά σου;

-Ναι.

-Και τά'χεις διαβάσει;

-Όλα.

-Θα ξέρεις πολλά.

-Όχι περισσότερα από σένα, συλλογίστηκα, κι ό,τι δεν ξέρω το μαθαίνω τώρα από σένα, στα σαράντα μου.

[...]

Είμαι ένας ατζαμής - ο μεγαλύτερος που ξέρω- στις κρίσιμες ώρες. Λέω κάτι κουβέντες, που δεν έχουν καμιά θέση κείνη την ώρα και που τις θυμούνται οι άλλοι και περισσότερο απ'όλους εγώ όταν έρχονται στο νου μου, την ώρα που πάω να κοιμηθώ, και με βασανίζουν. Είναι κάτι παγίδες που στήνω σ'εμένα τον ίδιο.

-Θα με θυμάσαι όταν φύγω; τη ρώτησα. Θα με θυμάσαι;

Δεν αποκρίθηκε. Γιατί τό'πα; Για να μου απαντήσει μ'ευχαριστίες; Να μου δείξει τί μου χρωστούσε; Ποιός δαίμονας ξέρει; Και με γαργαλάει με την ουρά του, καταστρέφει την ευτυχισμένη στιγμή και κάνει τους άλλους να τραβιούνται από μένα.

[...]

-Πάρε όσα αυγά περίσσεψαν, είπε, και μια ντουζίνα κονσέρβες σολομό. Δώσε τα στην ψυχοκόρη σου να μην πάνε χαμένα. Κάθε πρωί ερχόταν και μου γέμιζε το θερμός νερό.

Της τό'πα.

-Τώρα είμαι πλούσια, είπε. Καμιά σ'όλα τα Σαμπάν δεν έχει το βιος μου.

Κατέβασε το κεφάλι της.

-Το ευχαριστώ είναι πρόστυχη πληρωμή. Όταν δυο άνθρωποι ζούνε ο ένας με την ανάσα του άλλου δε χωράει πληρωμη.

-Θα ξαναγυρίσω, της είπα.

-Κανείς δεν ξαναγυρίζει. Ο καλός Δράκος κατεβαίνει στα σπίτια μας μονάχα μια φορά. Πολλοί δεν τον έχουν ούτε συναντήσει. Εγώ τον είδα.

-Τότε γιατί δεν τον δένεις με σκοινί της Μανίλλα, να μη σου φύγει.

-Όσοι τον αγγίσανε μίκρυνε. Έγινε ένα σκουλήκι ίσαμε το νύχι μου. Σκλαβωμένος δε μπορεί πια να κάνει καλό.

-Πώς είναι;

-... είναι κεντημένος με χρυσές κλωστές σε μεταξωτό του Σαντούνγκ.

-Και πώς βοηθάει;

-Δε βοηθάει. Προλαβαίνει. Όταν κάποιος πέσει στο ποτάμι, κανείς δικός του δεν τον βοηθάει. Δεν πρέπει. Το σωστό είναι να τον προλαβαίνουν πριν πέσει.

Είναι νάνος, σκέφτηκα. Δεν είναι φυσικό να μιλάει έτσι.

-Την αλήθεια, πες μου την αλήθεια, της είπα. Πόσο χρονών είσαι;

-Όσο και προχτές που με ρώτησες. Δέκα. Μα γιατί ρωτάς;

[...]

Στο τελωνείο του Πειραιά, ένας ελεγκτής, ψάχνοντας τις αποσκευές μου, βρήκε στον πάτο ενός σάκου που δεν είχε ανοίξει από την ημέρα που αφήσαμε το καράβι ένα μικρό δέμα από στρατσόχαρτο. Το άνοιξε. Ξετύλιξε με προσοχή μια μικρή παλιά παντιέρα πού'χε στο μάκρος της ένα Δράκοντα κεντημένο με χρυσοκλωνά ξεφτισμένη.

Τη χαρακτήρισε "αντικείμενο άνευ αξίας" και την ξανάβαλε στη θέση της."

========================

Μαγικά λόγια, σχεδόν αποκαλυπτικά. Γιατί έτσι είναι τα κείμενα με αξία σχεδόν προφητικά. Οποτε και να τα διαβάσεις θα πεις "Για δες - αυτό μου θυμίζει ... η Για φαντάσου λες και γνωριζει τι συμβαινει σήμερα".

Δεν ξέρω τι ο καθένας διαβαζει ανάμεσα στις γραμμές και τα νοήματα του Μαρκόνι, ούτε και θέλω να μάθω. Νομίζω όμως οτι ο καθένας μας, ήτε έχει ακούσει για τον Δράκο, ήτε έχει συναντίσει τον τελώνη του Πειραιά, κάτι θα βρεί οικείο στην πιο πάνω ιστορία.

ioannispk - son of a pirate

Ουρανοξύστες & ο Πύργος της Βαβέλ

Αναλυτές της Barcleys Capital δήλωσαν πρόσφατα οτι συχνά τα ψηλότερα κτίρια του κόσμου (ουρανοξύστες) είναι απλά το αποτέλεσμα μιας ευρύτερης οικοδομικής έκρηξης, γεγονός που αντανακλά μια εσφαλμένη κατανομή του κεφαλαίου και μια επικείμενη οικονομική διόρθωση.
Παραδείγματα περιλαμβάνουν το Empire State Building, χτίστηκε όταν η Μεγάλη Ύφεση ήταν σε εξέλιξη, το παγκόσμια ψηλότερο κτίριο Burj Khalifa, που χτίστηκε λίγο πριν από το Ντουμπάι βυθιστεί στην οικονομική ύφεση.

Κατά την αφήγηση στη Γένεση, ο Πύργος της Βαβέλ ήταν ένα ψηλό κτίριο, προφανώς ένα πολιτικό κέντρο στη Μεσοποταμία, που κτιζόταν με σκοπό την αύξηση της φήμης και της εξουσίας του λαού των κατασκευαστών του, και στόχο να φθάσει «μέχρι τον ουρανό». Όμως λόγω της βλασφημίας αυτής, ο Θεός σύγχυσε τις γλώσσες των κατασκευαστών, με αποτέλεσμα να καταστεί αδύνατη η ολοκλήρωση, του και αυτοί να διασπαρούν σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο.

Η σύγκριση είναι προφανής ενώ τα αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης πράγματι προκαλούν σύνχυση και διασπορά στου ¨γιούς των ανθρώπων".

Σήμερα η Κίνα και οι Ινδίες είναι οι μεγαλύτεροι κατασκευαστές ψηλών κτιρίων.

Μια έκρηξη δανεισμού μετά την παγκόσμια οικονομική κρίση το 2008, ώθησε τις τιμές ακινητων υψηλότερα στην δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου (την Κίνα). Σε μια έκθεση της, η JPMorgan Chase είπε ότι η κινεζική αγορά ακινήτων θα μπορούσε να μειωθεί έως και κατά 20% σε αξία σε μεγάλες πόλεις της χώρας μέσα στα επόμενα 12 έως 18 μήνες.


Θα πρέπει - αναρωτιέμαι, να ανησυχούν οι επενδυτές για την Κίνα, η οποία σήμερα κατασκευάζει 53% του συνόλου των ψηλών κτίριων στον κόσμο ?

Οι γραφές συνηγορούν πάντως και οι αναλυτές συνάδουν.

ioannispk - son of a pirate

ΔτΒ [Γεν 11] Ο Πύργος της Βαβέλ

1 Καὶ ἦν πᾶσα ἡ γῆ χεῖλος ἕν, καὶ φωνὴ μία πᾶσι. 
2 καὶ ἐγένετο ἐν τῷ κινῆσαι αὐτοὺς ἀπὸ ἀνατολῶν, εὗρον πεδίον ἐν γῇ Σενναὰρ καὶ κατῴκησαν ἐκεῖ. 
3 καὶ εἶπεν ἄνθρωπος τῷ πλησίον αὐτοῦ· δεῦτε πλινθεύσωμεν πλίνθους καὶ ὀπτήσωμεν αὐτὰς πυρί. καὶ ἐγένετο αὐτοῖς ἡ πλίνθος εἰς λίθον, καὶ ἄσφαλτος ἦν αὐτοῖς ὁ πηλός. 
4καὶ εἶπαν· δεῦτε οἰκοδομήσωμεν ἑαυτοῖς πόλιν καὶ πύργον, οὗ ἔσται ἡ κεφαλὴ ἕως τοῦ οὐρανοῦ, καὶ ποιήσωμεν ἑαυτοῖς ὄνομα πρὸ τοῦ διασπαρῆναι ἡμᾶς ἐπὶ προσώπου πάσης τῆς γῆς. 
5 καὶ κατέβη Κύριος ἰδεῖν τὴν πόλιν καὶ τὸν πύργον, ὃν ᾠκοδόμησαν οἱ υἱοὶ τῶν ἀνθρώπων. 
6 καὶ εἶπε Κύριος· ἰδοὺ γένος ἓν καὶ χεῖλος ἓν πάντων, καὶ τοῦτο ἤρξαντο ποιῆσαι, καὶ νῦν οὐκ ἐκλείψει ἀπ᾿ αὐτῶν πάντα, ὅσα ἂν ἐπιθῶνται ποιεῖν. 
7δεῦτε καὶ καταβάντες συγχέωμεν αὐτῶν ἐκεῖ τὴν γλῶσσαν, ἵνα μὴ ἀκούσωσιν ἕκαστος τὴν φωνὴν τοῦ πλησίον. 
8 καὶ διέσπειρεν αὐτοὺς Κύριος ἐκεῖθεν ἐπὶ πρόσωπον πάσης τῆς γῆς, καὶ ἐπαύσαντο οἰκοδομοῦντες τὴν πόλιν καὶ τὸν πύργον. 
9 διὰ τοῦτο ἐκλήθη τὸ ὄνομα αὐτῆς Σύγχυσις, ὅτι ἐκεῖ συνέχεε Κύριος τὰ χείλη πάσης τῆς γῆς, καὶ ἐκεῖθεν διέσπειρεν αὐτοὺς Κύριος ἐπὶ πρόσωπον πάσης τῆς γῆς.

Πολύ αμφιβάλλω αν φτάσουμε μια μέρα στη Μπατάβια

Στον Ατλαντικό Ωκεανό, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ένα πλοίο δέχεται πυρά και βυθίζεται από ένα γερμανικό υποβρύχιο, το οποίο με τη σειρά του τορπιλίζεται και χάνεται για πάντα στο βάθος της θάλασσας. Οι διάφοροι (και διαφορετικοί) επιζώντες του πλοίου προσπαθούν να επιβιώσουν με αρμονία σε μια μικρή σωσίβια λέμβο, μέχρι τη στιγμή που επιβιβάζεται και ο μοναδικός Γερμανός επιζών, ο καπετάνιος του υποβρυχίου.
Στην αρχή το κουμάντο της βάρκας το αναλαμβάνει με πρωτοβουλία ένας εργοστασιάρχης που έχει μάθει να διοικεί κόσμο. Μετά μέρος του πληρώματος της λέμβου εξεγείρεται και βάζει επικεφαλής ένα αριστερό συνδικαλιστή από το μηχανοστάσιο.
Στο τέλος το πηδάλιο το παίρνει ο Γερμανός, γιατί είναι ο μόνος που ξέρει να προσανατολίζεται. (Προσοχη στην σημειολογία).

Aπό την κινηματογραφική ταινία "Σωσίβια Λέμβος" (Lifeboat, 1944) του Άλφρεντ Χίτσκοκ, με σενάριο Τζων Στάϊνμπεκ, Τζο Σουέρλινγκ και Μπεν Χεκτ, βασισμένο σε μία ιδέα του σκηνοθέτη.





Οι ομοιότητες με την τρέχουσα κατάσταση στην Ελλάδα είναι αν μη τι άλλο εντυπωσιακές.
Πως τελειώνει όμως το σενάριο ? Μόλις εμφανίζεται η σωτηρία (στην συγκεκριμένη περίπτωση με την μορφή ενος πλοίου), οι ισοροπίες που στο μεταξύ είχαν επέλθει στην βάρκα πάνε περίπατο - όλοι ξεχνάνε τις δυσκολείες και αυτούς που πραγματικά δούλεψαν για αυτές και τα πράγματα επανέρχονται στη πρότερή τους κατάσταση.


Κάποιοι κριτικοί κινηματογράφου μετά τις πρώτες θριαμβευτικές κριτικές, άρχισαν να επικρίνουν την ταινία για τη δήθεν "θετική" απεικόνιση του γερμανικού χαρακτήρα. Σήμερα η άποψη που επικρατεί είναι η ακριβώς αντίθετη αφού η ταινία χαρακτηρίζεται σχεδόν σαν Αμερικάνικη προπαγάνδα !
Κατα το γύρισμα της ταινείας ...

• Όταν η ηθοποιός Μαίρη Άντερσον ρώτησε το σκηνοθέτη ποια ήταν η καλύτερη πλευρά της (για τη κινηματογραφική λήψη) έλαβε από το σκηνοθέτη την απάντηση: "Αγαπητή, μου κάθεσαι ήδη πάνω της".
• Η Ταλούλα Μπάνκχεντ δεν φορούσε εσώρουχα κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, κάτι που παρατήρησαν οι συμπρωταγωνιστές της ανεβαίνοντας τη σκάλα για τη δεξαμενή όπου γίνονταν τα γυρίσματα. Όταν το ανέφεραν στο Χίτσκοκ εκείνος απάντησε ότι ναι μεν είναι ένα σοβαρό θέμα, "αλλά δεν είμαι σίγουρος αν πρέπει να απασχολεί τον ενδυματολόγο, το μακιγιάζ η τον κομμωτή".
• Ο Χίτσκοκ όντας δυσαρεστημένος από την μουσική που έγραψε ο συνθέτης για την ταινία προσπάθησε να αποτρέψει τη χρήση μουσικής θέτοντας στον συνθέτη το ερώτημα "Μα από που ακούγεται η μουσική στην μέση του ωκεανού;" για να λάβει την ακόλουθη απάντηση από το συνθέτη: "Ας μας εξηγήσει ο κύριος Χίτσκοκ που ακριβώς στέκεται η κάμερα στη μέση του ωκεανού και θα του πω από που ακούγεται η μουσική!".

Απο τα ποιό πάνω συμπεραίνουμε οτι ακόμα και για ένα επαγκελματία της οργάνωσης και μεθοδικότητας όπως ο Χιτσκοκ, το να πείσεις τον περίγυρο να μοιραστεί το πάθος και το όνειρό σου είναι ένα πρόβλημα. "Ενα πρόβλημα τόσο σοβαρό που αν το αντιμεωπίσεις με οτιδήποτε άλλο απο στωικότητα και ψυχραιμία οι στόχοι και το ίδιο το όνειρο κινδυνεύουν.


Εχω την αίσθηση οτι στην Ελλάδα το όνειρο εχει παθάνει ! Αχολούμαστε με τα οπίσθια της Μαίρη Άντερσον και τα εσώρουχα (η την έλειψή τους) της Ταλούλα Μπάνκχεντ και συμπεριφερόμαστε σαν να είμαστε ήδη στο κατάστρωμα του πλοίου της σωτηρίας, ενω ο Γερμανός κρατούσε το πηδάλιο "ΠΗΔΗΞΕ ΣΤΟΝ ΠΟΝΤΟ ΜΕΘΥΣΜΕΝΟΣ"  μαζί με την γοργόνα της πλώρης του Καββαδία.


Τελειώνω τις σκέψεις μιας ακόμα μέρας που θέλω να ξεχάσω με ένα απο τα αγαπημένα μου - ποιού άλλου - του Μαρκόνι Ν Καββαδία - που τόσο με εκφράζει.


Ενας δόκιμος στη γέφυρα σε ώρα κινδύνου
Στο ημερολόγιο γράψαμε: <<Κυκλών και καταιγίς>>.
Εστείλαμε το S.O.S μακριά σε άλλα καράβια,
κι εγώ κοιτάζοντας χλωμός τον άγριον Ινδικό
πολύ αμφιβάλλω αν φτάσουμε μια μέρα στη Μπατάβια.


Μπατάβια - η Τζακάρτα της Ινδονησίας.


ioannispk - son of a long lost pirate

A century in 10 minutes

Ένας αιώνας σε 10 λεπτά από Stefanelonikitelo

Winter Colours

The eve of 2011

ΒΟΥΤΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΒΡΑΧΙΑ ΤΟΥ CAPE FINISTERRE

Οταν ακόμα η ανθρωπότητα πίστευε οτι η γη είναι επιπεδη το ακρωτήριο Finisterre (Λατ. "τέλος γης") εθεωρήτο σαν το δυτικότερο μερος του τότε γνωστού κόσμου και πρακτικώς το τέλος του. Φυσικά ο κόσμος εκτείνετε πέραν του Ατλαντικού, αλλα το ακρωτήριο Finisterre παραμένει το τέλος της Ισπανικής γης προς τη Δύση.

Το ακρωτήριο Finisterre είναι ακόμη και σήμερα προορισμός και το τέλος ενός μακρυνού προσκυνηματικού ταξιδιού για τους Καθολικούς προσκυνητές, που ακολουθούν τον “δρόμο του Αγίου Ιακόβου”. Το “τέλος” βρίσκετε περίπου 90 Χιλ. δυτικά του Santiago de Compostela.

Οι ταξιδιώτες αποκαλούσαν τον δρόμο προς το Santiago de Compostela “γαλαξία” διότι ακολουθεί την φορά του γαλαξία προς την Δύση. Σαν έφθαναν στο τέλος του ταξιδιού τους, που για μερικούς από αυτούς ξεκινούσε ακόμα και από την Φλάνδρα (χάριζαν την ζωή αν έφθανες ως το ακρωτήρι κουβαλώντας ένα βαρύ φορτίο), έκαιγαν τα ρούχα τους και βουτούσαν στα νερά του ωκεανού για να εξαγνιστούν.

Ξαναγεννημένοι και με τις αμαρτίες τους παραγεγραμμένες, κρατώντας ένα κοχύλι - σύμβολο, έπαιρναν το δρόμο της επιστροφής για να επανενταχθούν στην κοινωνία, ακόμα και όταν αυτή μαστίζονταν στο μεσαίωνα απο την μαύρη πανούκλα.

Δεν είναι πολλα τα προσκυνήματα που αναγώριζε σαν τόσο σημαντικά η Καθολική εκκλησία (ίσως 3 η 4 σε σύνολο). Τα βράχια του Finisterre όμως ήταν και είναι ένα από αυτά.

Λίγοι είναι αυτοί που δεν έχουν ακολουθήσει με τα μάτια τον γαλαξία στον ουρανό και δεν θαυμάσαν την ουράνια ομορφιά. Πολλοί όμως είναι εκείνοι που δέσμιοι της καθημερινότητας δεν βρήκαν την δύναμη να ξεκινήσουν το ταξίδι στο τέλος του γαλαξία - στα βράχια του “cape Finisterre”.

Οσο μαζεύνται τα σύννεφα στον ορίζοντα του παρόντος και με τον καιρό του αύριο να μοιάζει κλειστός ολόγυρα, προσεύχομαι να ανοίξει μια χαραμάδα στον ουρανό, να φανεί ο γαλαξίας. Μήπως και καταφέρω να ξεκινήσω έστω και αργά το ταξίδι για το “cape Finisterre”, για την βουτιά στον εξαγνιστικό Ατλαντικό. Άλωστε και τον πρώτο ευλογεί και τον έσχατο θεραπεύει.

ioannispk - son of a pirate

No definition found.

Search the web for "παραμένει" »

Ασκητική - Ν. Καζαντζάκης

Στην  Ασκητική ο Ν. Καζαντζάκης περιγράφει την πορεία του ανθρώπου μέσα από τέσσερα σκαλοπάτια:

Πρώτο σκαλοπάτι: ΕΓΩ.

Δεύτερο: Η ΡΑΤΣΑ.

Τρίτο: Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ.

Τέταρτο: Η ΓΗΣ.

Διαβάζω στο πρώτο σκαλοπάτι, αναφέρει: "Να αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω. Να είσαι ανήσυχος, αφχαρίστητος, απροσάρμοστος πάντα. Όταν μια συνήθεια καταντήσει βολική, να τη συντρίβεις". 

Στο δεύτερο ( ράτσα) γράφει:" Δε μιλάς εσύ, μιλούν αρίφνητοι πρόγονοι με το στόμα σου.... Δεν είσαι λεύτερος. Αόρατα μυριάδες χέρια κρατούν τα χέρια σου και τα σαλεύουν. Όταν θυμώνεις, ένας προπάππος αφρίζει στο στόμα σου. Όταν αγαπάς, ένας πρόγονος σπηλιώτης μουγκαλιέται. Όταν κοιμάσαι, ανοίγουν οι τάφοι μέσα στη μνήμη και γιομώνει βουρκόλακες η κεφαλή σου. Μην πεθάνεις για να μην πεθάνουμε! φωνάζουν μέσα σου οι νεκροί."

Στο τρίτο ( ανθρωπότητα), το απόσπασμα γράφει: "Δε μιλάς εσύ . Μήτε είναι η ράτσα μονάχα μέσα σου που φωνάζει,μέσα σου οι αρίφνητες γενεές των ανθρώπων - άσπροι , κίτρινοι , μαύροι - χιμούν και φωνάζουν .Λευτερώσου κι από τη ράτσα , πολέμα να ζήσεις όλο τον αγωνιζόμενον άνθρωπο".

Και καταλήγει στο τέταρτο ( γη), "Δε φωνάζεις εσύ. Δε φωνάζει η ράτσα σου μέσα στο εφήμερο στήθος σου. Δε φωνάζουν μονάχα οι άσπρες, οι κίτρινες, οι μαύρες γενεές των ανθρώπων στην καρδιά σου. Η Γης αλάκερη, με τα ζώα, με τους ανθρώπους και τους θεούς της μέσα στο στήθος σου φωνάζει"

Παρ' όλο που ο Καζαντζάκης ήτανε 'Ελληνας και κατα τα γραφόμενά του "φωνάζει μέσα στο στήθος του κεθένα μας" - μάλλον κουφαθήκαμε σαν έθνος και ούτε στο πρώτο σκαλοπάτι δεν είμαστε.

Γιατί που να πάρει και να σηκώσει - ΓΙΑΤΙ ?

ioannispk - son of a pirate

EPIΣΤΟΛΗ Β΄ ΠΡΟΣ ΤΙΜΟΘΕΟΝ

1 Τοῦτο δὲ γίνωσκε, ὅτι ἐν ἐσχάταις ἡμέραις ἐνστήσονται καιροὶ χαλεποί· 
2 ἔσονται γὰρ οἱ ἄνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, ἀλαζόνες, ὑπερήφανοι, βλάσφημοι, γονεῦσιν ἀπειθεῖς, ἀχάριστοι, ἀνόσιοι, 
3 ἄστοργοι, ἄσπονδοι, διάβολοι, ἀκρατεῖς, ἀνήμεροι, ἀφιλάγαθοι, 
4 προδόται, προπετεῖς, τετυφωμένοι, φιλήδονοι μᾶλλον ἢ φιλόθεοι, 
5 ἔχοντες μόρφωσιν εὐσεβείας, τὴν δὲ δύναμιν αὐτῆς ἠρνημένοι. καὶ τούτους ἀποτρέπου. 
6 ἐκ τούτων γάρ εἰσιν οἱ ἐνδύνοντες εἰς τὰς οἰκίας καὶ αἰχμαλωτίζοντες γυναικάρια σεσωρευμένα ἁμαρτίαις, ἀγόμενα ἐπιθυμίαις ποικίλαις, 
7 πάντοτε μανθάνοντα καὶ μηδέποτε εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν δυνάμενα.


Τα πρώτα λίγο ως πολύ όλοι τα γνωρίζουν, τα φαντάζονται κτλ.  Αλωστε τι αξία θα είχαν οι μη φιλάργυροι, οι ταπεινοί, οι καλοί γενικά, αν δεν υπήρχαν οι "αλλοί" για να συγκριθούν μαζί τους. Φτηνό το επιχείρημα αλλα δουλεύει. Οσο για τα γυναικάρια, άστο καλύτερα, ευτυχώς που υπάρχουν και αποφορτίζετε η περίσια τεστοστερόνη. Αν δεν υπήρχαν αναρωτιέμαι πως θα ήταν η κοινωνία. Μια μικρή γεύση την έχει κανείς επισκεπτόμενος την Σ Αραβία. Λοιπάμε αλλά μερικά προβλήματα είναι πιο σύνθετα απο όσο φαίνονται.


Στέκομαι στο τελευταίο - 7  - που μεταφράζετε περίπου "που πάντοτε μαθαίνουν και ποτέ δε δύνανται να έρθουν σε επίγνωση της αλήθειας".


Εντυπωσιακό κατα την άποψη μου και αντικατοπτρίζει την διαχρονική πραγματικότητα με ακρίβεια.


Θέλω να πιστεύω οτι οι καιροί που ζούμε ΔΕΝ είναι έσχατοι με την ένοια της παντελούς απώλειας όπως εκφράζεται συχνά από πολλούς. Είναι όμως ημέρες που μπορούμε να βελτιώσουμε την ζωή μας και τον εαυτό μας, όπως κάθε μέρα άλωστε.


ioannispk - son of a pirate

Διαπιστωσεις

Απο την ειδησεογραφεία των τελευταίων ημερών διαπιστώνω:

1) Οι Σοσιαλιστές και illuminati αριστερίζονες θεωρούν (τουλάχιστον προσφάτως) την φοροδιαφυγή ως κλοπή.

2) Οι Φιλελεύθεροι διατυπώνουν την θεωρία οτι η φορολόγιση της ιδιοκτησίας είναι κλοπή.

3) Οι ακραίοι αριστεροί συμπεριλαβμανομένων των αναρχικών θεωρούν την ιδιοκτησία κλοπή.

Προφανώς το χάσμα είναι αγεφύρωτο προς ζημία του συνόλου που σε όποια πλευρά και να ανοίκει ιδεολογικά, βιοπορίζετε καθημερινά στα πλαίσια της κοινωνικής συνύπαρξης που προυποθέτει κατά την ταπεινή μου γνώμη:

α. Διάθεση για δημιουργία (άρα παραγωγή αγαθών) - είναι στην φύση του ανθρώπου.
β. Υπαρξη ιδιοκτησίας.
γ. Συμβολή στην διατήρηση του κοινωνικού ιστού.

Ολα τα πιο πάνω στα πλαίσια του αχαιοελληνικού "ΜΕΤΡΟΥ", η απώλεια του οποίου οδηγει με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή.

Ο Καζαντζάκης έγραψε στα ταξιδιωτικά του οτι όταν εξήχθει στην Ευρώπη το μοντέλο του "καλού κ' αγαθού - άριστου" ανθρώπου, η Αγγλία ας πούμε δημιούργησε τον Gentleman. Γράφει ο Καζαντζάκης,

... Χωρίς τα ιπποτικά εύσημα της αριστοκρατικής του καταγωγής, ευγενής χωρίς οικόσημα και σπαθιά, χωρίς χρυσοποίκιλτες φορεσιές και δονκιχωτικά οράματα, "μυαλωμένος, πραχτικός, χωρίς μεγάλη φαντασία, με τρόπους απλούς και σεμνή στολή",  "ο τζέντλεμαν πια είναι εκείνος που καλλιέργησε αρμονικά τις ατομικές και κοινωνικές του ιδιότητες, που συγκρατεί τα πάθη του, που ποτέ δε μιλάει για τον εαυτό του, μήτε κακολογάει τους άλλους, κύριος των νεύρων του, 'καπετάνιος της ψυχής του'".

Τι θαυμάσιο ... "ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΤΟΥ" ...

Αν και το πρότυπο αυτό έχει φθαρεί και στιλιτεύετε απο πολλούς, ενδεχομένως να πρέπει να το επανεισάγουμε και εξ αυτού να θυμιθούμε αυτό που είναι βαθιά κρυμένο μεσα μας - δηλαδή το "ΑΡΙΣΤΟ" το "ΚΑΛΟ Κ΄ΑΓΑΘΟ". Να υποτάξουμε δηλαδή το κτήνος - μέσα μας. Τα πιο κάτω πάλι απο τον Καζαντζάκη - Ταξιδεύωντας στην Αγγλία

«Τούτες τις σκέψες έκανα περπατώντας κάμποσους μήνες στο εγγλέζικο χώμα κι αναπνέοντας, σε μιαν τόσο αποκαλυπτική στιγμή, τον αγέρα της Αγγλίας. Αγάπησα το λαό αυτόν, θάμασα τις θεμελιακές για τον άνθρωπο αρετές του? την υπερηφάνια, την αξιοπρέπεια, το πείσμα, την αντοχή, την πειθαρχία. Λίγα λόγια, πολλά έργα, ανθρωπιά μεγάλη. Αποφασιστικές μάχες έδωκε ο άνθρωπος και στο υγρό τούτο καταπράσινο νησί του Βορρά, μακριά από την άγια Μεσόγειο. Όπως σε όλους τους ανθρώπινους αγώνες, κι εδώ οι οχτροί ήταν οι ίδιοι: ο άνθρωπος με το μέσα του χτήνος, το φως με το μέσα του σκοτάδι. Κι όπως παντού, κι εδώ το ανθρώπινο αίμα χύθηκε ποταμός, πλερώθηκε κι εδώ βαριά κι η πιο ασήμαντη νίκη.» Από τον πρόλογο του συγγραφέα.


Μιλώντας για το Ήτον σημειώνει:

"...Στη μικρή τούτη φημισμένη πολιτεία όπου αναθρέφεται η εγγλέζικη αριστοκρατία, το ελληνικό πνέμα, φωτεινό, τολμηρό κι ισορροπημένο, συνεχίζει εξόριστο στην υπερβόρεια ομίχλη το εξαίσιο έργο του"

Κρατώ το "ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ, ... ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΕΞΟΡΙΣΤΟ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ".

Τι τραγικό να μην μπορούμε σαν έθνος - σαν κοινωνία να αποδεχθούμε την πραγματοκότητα και να αφυπνίσουμε αυτο που νομοτελειακά υπάρχει μέσα μας και επιβιώνει παρέα με τη Καρυάτιδα του Λονδίνου εξόριστο. 'Εκλεγαν λέει οι αδελφές της όταν την πήρε ο Elgin. Το κλάμα ακούγονταν μέχρι το Φάληρο.

Φαντάσου πως θα σπάραζε η Ελληνική ψυχή σαν χωρίστικε απο το ΠΝΕΥΜΑ της και το έβλεπε να φεύγει - ίδια βουλήση - εξόριστο, κι ακόμα πως θρηνεί που παραμένει ως σήμερα μακριά της.

ioannispk - son of a pirate