A Pirate's Mobile Blog

The world as seen by a "PIRATE" (?).

Follow the link below to see ...

http://sonofapirate.blogspot.com/

Saturday, June 30, 2007

Επίσκεψη στους Άγιους Τόπους

Επίσκεψη στους Άγιους Τόπους

Δεν ξέρω γιατί, αλλά μετά την επίσκεψή μου στους Άγιους Τόπους έφυγα από την Ιερή πόλη πολύ μπερδεμένος. Ίσως να φταίει το συνονθύλευμα των πολιτισμών και των θρησκειών που διαγκωνίζονται για την σωτηρία των ψυχών μας, ίσως ακόμα και να μην ήμουνα κατάλληλα προετοιμασμένος για μια τέτοια επίσκεψη.

Η ουσία παραμένει ότι έφυγα γεμάτος σκέψεις και με μια πικρή γεύση στο στόμα. Αν με ρωτήσει κάποιος τι θα προτιμούσα – τι θα ήθελα να αλλάξω, δεν νομίζω ότι θα έβρισκα εύκολη απάντηση.

Ανεξάρτητα όμως από όλα, γεγονός παραμένει ότι η συνύπαρξη τόσων διαφορετικών ανθρώπων σε ένα τόσο μικρό μέρος και για τόσα πολλά χρόνια είναι από μόνη της εντυπωσιακή. Φεύγοντας μου ήλθε στο μυαλό ένα παλιό ποίημα του Ορέστη Λάσκου, το Παρίσι, που παραθέτω αυτούσιο, περισσότερο γιατί μου αρέσει το αδιέξοδο που δημιουργεί με την πρότασή του, παρά γιατί ταιριάζει με την περίπτωσή μου .

Δικός μου σκοπός ζωής δεν υπήρξε ακριβώς αυτή η επίσκεψη, αφού πιστεύω ότι αν θέλει κανείς να βρει την ηρεμία της ψυχής του δεν είναι ανάγκη να ανατρέξει στην γενέτειρα μήτρα του. Μπορεί να « μηδενίσει » την ζωή του και να ξαναγεννηθεί όπου και να βρίσκεται, αρκεί να αναζωπυρώσει τις γενεσιουργές δυνάμεις που κρύβονται μέσα του.

Ένα κατάλαβα πάντως, ότι ο Θεός πρέπει να είναι μια πολύ μα πολύ ανεκτική οντότητα, αφού δέχεται το χάος που επικρατεί – πάντα δήθεν στο Όνομά Του και δεν πατάει το γνωστό «RESET».

ioannispk – son of a pirate

Παρίσι – Ορέστης Λάσκος

"Ξέρω έναν κύριο παράξενο πολύ
που λόγια πάντα αλλόκοτα μιλεί
για το Παρίσι
στην συντροφιά μας όταν έρθει να καθίσει.
Λένε γι' αυτόν
πως από τα μαθητικά του χρόνια είχεν ορίσει,
μοναδικό
μες στη ζωή του ιδανικό
να πάει στο Παρίσι.
Χρόνια και χρόνια τον μεθούσε
τ' ονειρεμένο αυτό ταξίδι
που ποθούσε.
Παντού για 'κείνο συζητούσε
μες στα όνειρά του αυτό θωρούσε
τόσο, που ο πόθος του με τον καιρό
του 'γινε μες στην ύπαρξή του ένα στολίδι
λαμπερό.

Να πάει στο Παρίσι...
Για το ταξίδι αυτό σκότωνε φευγαλέες επιθυμίες
και έκανε αιματηρές οικονομίες
για να το πραγματοποιήσει.
Να πάει στο Παρίσι...

Και να,
που κάποια μέρα στα στερνά
το κατορθώνει.
Κι ένα πρωί μέσα στου τρένου ένα βαγόνι
για το Παρίσι μεθυσμένος ξεκινά.
Μα,
μόλις αντίκρισε μακριά τον πύργο του ’ιφελ
ν' αχνοδιαγράφεται στο φόντο τ' ουρανού,
φριχτή μια σκέψη εισόρμησε στην κάμαρα
του νου.
Κι ύστερα; Κι ύστερα τι θα γινόταν;
Πώς θα μπορούσε πια να ζήσει
με δίχως τη λαχτάρα αυτή για το Παρίσι;
Γιατί ένιωθε τώρα καλά πως όταν
σε λίγο στο Παρίσι θα βρισκόταν
μέσα σ' ελάχιστο διάστημα ασφαλώς,
θα το βαριόταν.
Και τότε;

Και τότε
πήρε μια τεράστια απόφαση
που ως τώρα δεν ευρέθηκε να του τη συγχωρέσει
κανείς.

Αντί να προχωρήσει στο Παρίσι
κατέβηκε σ' ένα προάστιο
στο Σαιν Ντενίς.
Και το πρωί από την ίδια οδό
ξανάρθε εδώ.
Και τώρα, σαν και τότε προτού φύγει πάλι.
με μια λαχτάρα σαν και πριν μεγάλη,
μιλάει και λέει παντού, πως έχει ορίσει
μοναδικό
μες στη ζωή του ιδανικό
να πάει στο Παρίσι"

Σημείο πτώσης του Ιησού & Πανάγιος Τάφος



Posted by Picasa

Jerusalem Old City



Posted by Picasa

Η αίθουσα του μυστικού δείπνου




Posted by Picasa

Το τείχος των δακρύων


Posted by Picasa

Sites of Jerusalem



Posted by Picasa

Ο κήπος της Γεσθημανής



Posted by Picasa

Friday, June 29, 2007

Ο Τεμπέλης Ξυλοκόπος

Ο Τεμπέλης Ξυλοκόπος

Πολλά χρόνια πριν σε ένα φτωχικό σπίτι το ανδρόγυνο μάλωνε. Οι καβγάδες τους ήταν καθημερινοί και είχαν πάντα σαν αιτία ένα λόγο. Τον ίδιο που βασανίζει πολλά ζευγάρια ακόμα και σήμερα. Τα χρήματα που είχαν ήταν λίγα.

Ο άνδρας πήγαινε στο δάσος κάθε μέρα για να κόψει ξύλα που μετά τα πούλαγε στην αγορά. Η γυναίκα έμενε στο σπίτι και ασχολιόταν με τις εκεί δουλείες.

Ο άνδρας έφευγε πρωί για το δάσος, μα κατέληγε πάντα να φθάσει στην αγορά τελευταίος και με κακής ποιότητας ξύλα και αυτό γιατί ήταν αργοκίνητος, οκνηρός και μάλλον δεν γνώριζε την δουλεία του ξυλοκόπου όσο έπρεπε, άσε που δεν του πολυάρεσε κιόλας. Φυσικό ήταν λοιπόν να μην έχει το απαιτούμενο εισόδημα από την εργασία του σε σχέση με τους άλλους ξυλοκόπους.

Οκνηρός και κουτούτσικος μπορεί να ήταν, αλλά από την άλλη πλευρά ήταν και αρκετά πονηρός, ώστε να βάλει το μυαλό του να σκεφτεί ένα τρόπο να γλιτώσει από την γκρίνια της γυναίκας του.

Με πρόφαση ένα δήθεν πόνο στην μέση του που τον εμπόδιζε να δουλέψει, και λέγοντας ότι θέλει να σκεφτεί τι άλλο να κάνει αφού η δουλεία του ξυλοκόπου δεν είχε πια μέλλον, έψαξε λοιπόν και βρήκε ένα εργάτη και του είπε.
«Θα σε πληρώνω να πηγαίνεις για ξύλα στην θέση μου». Στην γυναίκα του ανακοίνωσε πως θα γίνει έμπορος ξυλείας.

Ο εργάτης πήγαινε για ξύλα εκεί που το έλεγε ο ξυλοκόπος εργοδότης του, έπαιρνε το μεροκάματο και έδινε στον ξυλοκόπο τα ξύλα που έκοβε. Αυτός με την σειρά του τα πούλαγε. Αφού όμως ο εργάτης δεν ήταν ξυλοκόπος και απλά πήγαινε να κόψει ξύλα όπου του έλεγαν, ούτε καλή ποιότητα έφερνε ούτε ποσότητα – παρ’ όλο που δούλευε σκληρά, άσε που ποτέ δεν είχε και ακονισμένα τσεκούρια. Έτσι λοιπόν το πρόβλημα παρέμενε, αφού τα έσοδα δεν αυξάνονταν και η γκρίνια συνεχίζονταν.
Όμως τώρα ο ξυλοκόπος είχε κάποιον να κατηγορεί. Έλεγε στην γυναίκα του.

«Δεν φταίω εγώ! Ο εργάτης είναι κακός και άτιμος» Έτσι με αυτή την δικαιολογία η γυναίκα του δεν του γκρίνιαζε και τόσο πολύ. Ο ίδιος βρήκε την ησυχία του και απέκτησε χωρίς προσπάθεια σεβασμό και υπόσταση, αφού μπορούσε να πηγαίνει στα καφενεία και να συζητά με τους άλλους εμπόρους τα προβλήματα της δουλειάς τους, για όλα τα κακά της οποίας φυσικά πάντα φταίγανε κάποιοι άμοιροι άλλοι και ποτέ οι ίδιοι και οι επιλογές τους.

ioannispk-son of a pirate

Wednesday, June 27, 2007

Variations in Red Nail Varnish



Posted by Picasa

Thursday, June 14, 2007

Διαχειρήσιμες ποσότητες και Ανθρώπινοι πόροι

Διαχειρήσιμες ποσότητες και Ανθρώπινοι πόροι

Απόσπασμα από το Καπνισμένο Τσουκάλι του Γιάννη Ρίτσου

Και να αδελφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά.
Καταλαβαινόμαστε τώρα, δεν χρειάζονται περισσότερα.
Κι αύριο λέω θα γίνουμε ακόμα πιο απλοί.
Θα βρούμε αυτά τα λόγια που παίρνουνε το ίδιο βάρος
σ' όλες τις καρδιές, σ' όλα τα χείλη.
'Ετσι να λέμε πια τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη.
Κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι και να λένε,
"Τέτοια ποιήματα, σου φτιάχνουμε εκατό την ώρα."
Αυτό θέλουμε κι εμείς.
Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδελφέ μου απ' τον κόσμο.
Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο.

Κάποτε πίστευα ότι το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου είναι προφητικό. Ότι περιγράφει ένα κόσμο που όπου να ‘ναι έρχεται να μας αγκαλιάσει όλους και να διαφεντεύει η αλληλοκατανόηση και η απλότητα σε κάθε μορφή ανθρώπινης δραστηριότητας.

Σήμερα – χρόνια μετά αναρωτιέμαι αν ο Ρίτσος δεν εξέφρασε τίποτα άλλο από αυτό που αποκαλούμε στα αγγλικά «wishful thinking». Για τι τελικά νομίζω πως όσο περνάει ο καιρός τόσο περισσότερο περιπλέκεται η ανθρώπινη έκφραση και τόσο πιο δύσκολο γίνετε συμφωνήσουν οι κοινωνίες και φυσικά τα μέλη τους.

Η ανταλλαγή ιδεών, έτσι τουλάχιστον όπως παρουσιάζεται στα πλαίσια οργανισμών, συλλόγων, πολιτικών κομμάτων, κρατών κτλ, συχνά εντάσσεται σε ένα παιχνίδι επίδειξης δύναμης και αντί να είναι διαδικασία αμοιβαίας βελτίωσης και προόδου, καταλήγει σε στείρο ανταγωνισμό. Με τον τρόπο αυτό οδηγούμαστε στην απομόνωση (όχι απαραίτητα κοινωνική) και φυσικά στην πνευματική φθορά που κάνει τον άνθρωπο «διαχειρήσιμη ποσότητα» αντί για σκεπτόμενη κοινωνική μονάδα.

Δεν θέλω να είμαι «διαχειρήσιμη ποσότητα» και δεν επιθυμώ τίποτα τέτοιο για κανένα! Δεν μου αρέσει ούτε ο όρος «ανθρώπινοι πόροι». Έχει νομίζω κάτι το μειωτικό μέσα του. Θέλω να δω να μην γίνεται πραγματικότητα η ρήση του Ιερού Αυγουστίνου (αν θυμάμαι καλά) που είπε περίπου ότι «Θα μαζεύονται οι άνθρωποι με όλα τα χαρτιά και τα μολύβια τους, θα συζητούν για ώρες, αλλά δεν θα μπορούν να καταλήξουν πουθενά».

ioannispk – son of a pirate

Wednesday, June 13, 2007

Ο κακός κύριος Ντί

Ο κακός κύριος Ντί

Δεν είναι μόνο η σκιά η ο ήλιος, ούτε μόνο ο χρόνος που διαμορφώνουν την διάθεση του καθένα μας. Είναι και τα καπρίτσια μιας μικρής χορδής που μας ενώνει με το σύμπαν. Κάθε φορά που τυχαίνει και χτυπά κάτι πάνω της (εσκεμμένα η μη) αυτή πάλετε και η ταλάντωσή της μεταδίδετε σε μας. Αν η ταλάντωση είναι μικρή τότε είμαστε τυχεροί και η ζωή μας, οι σχέσεις μας, ο μικρόκοσμός μας δεν διαταράσσονται πολύ, αλλιώς …

Δεν είμαστε όμως και τελείως άμοιροι ευθύνης, αφού ο καθένας μας τεντώνει την χορδή του, αλλάζοντας έτσι την συχνότητα και το εύρος της ταλάντωσης μόνος του. Βέβαια όσο πιο ισχυρός είναι κάποιος τόσο περισσότερο έλεγχο έχει στην χορδή που τον δένει με το σύμπαν, όσο πιο μικρός η και αδύναμος τόσο πιο ευαίσθητος είναι στις ταλαντώσεις, όσο μικρές και αν είναι. Είναι λοιπόν άραγε και θέμα αδρανείας η χοντροπετσίας η ευαισθησία στις ταλαντώσεις?

Ο κακός κύριος Ντί αρέσκετε να περιδιαβαίνει το σύμπαν και σαν ένα συγκρουόμενο αυτοκινητάκι να τρακάρει επίτηδες στις χορδές των ανθρώπων. Είναι ας πούμε ο κύριος Ντί ένα είδος πένας στις χορδές της κοσμικής κιθάρας. Τώρα θα μου πείς γιατί είναι κακός? Κακός γίνεται όποιος μας βγάζει από την βολή μας, όποιος μπαίνει στον μικρόκοσμό μας και σηκώνει σκόνη? Όχι απαραίτητα αν είναι μόνο σκόνη, αλλά μπορεί και ναι αν πρόκειται για κάτι σπουδαιότερο.

Είναι στα αλήθεια κακός ο κύριος Ντί η μοναχά ιδιόρρυθμος και ζαβολιάρης? Κάτι σαν καλικάντζαρος που παίζει άρπα με τα νεύρα μας? Τι θα γινόμασταν χωρίς τον κύριο Ντί ποιόν θα είχαμε να κατηγορούμε για τα κακώς κείμενα της καθημερινότητας μας?

ioannispk – son of a pirate

Tuesday, June 12, 2007

Συνθήκες, κανόνες και απόλυτα - Γράμμα στην Ο

Συνθήκες, κανόνες και απόλυτα

Αγαπητή Ο,

Οχι δεν εξαυλώθηκα με το διάβασμα της επιστολής σου. Μπορώ να πω πως την περίμενα κιόλας. Δεν αποτελεί βέβαια «απόλυτη έκφραση βεβαιότητας» η αναμονή μου αυτή, αλλά μόνο μια ας πούμε «συνειδητή συνθήκη» κατά την οποία η απάντηση από μέρους σου δεν ήταν αδύνατη.

Υποθέτω πως όπως σε κάθε ένα γνωστό σε μένα περιβάλλον / σύστημα υπάρχουν οι γραπτοί και οι άγραφοι «κανόνες» που θεσπίζουν τον τρόπο λειτουργίας και ανάπτυξης του συστήματος, έτσι ισχύει και σε στο δικό σου κόσμο. Είναι ας πούμε οι κανόνες "συνειδητές συνθήκες λειτουργίας" τις οποίες γνωρίζουμε, αποδεχόμαστε και σχετίζονται άμεσα με την ταυτότητα του συστήματος μέσα στο οποίο θεσπίζοντε.

Σε αντίθεση όμως με τις κατά "συμφωνία συνειδητές συνθήκες" για στις οποίες αναφέρθηκα πιο πάνω υπάρχουν στον κόσμο μου και οι ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΕΣ συνθήκες, προϊόντα της καθημερινότητας και αποτελέσματα της ψυχολογίας η και των αρχών του καθενός μας. Αυτές είναι και οι πιο επικίνδυνες αφού συχνά καταλήγουν στο ΑΠΟΛΥΤΟ. Δηλαδή αυτό που ο εκφραστής του ζητά να μην δέχεται καμία αμφισβήτηση, να μην υπάρχει καμιά πιθανότητα εξαίρεσης όπως συμβαίνει με τους κανόνες.

Φυσικά όπως γνωρίζεις υπάρχουν ελάχιστα πράγματα για τα οποία μπορούμε να είμαστε απόλυτοι. Τουλάχιστον στο δικό μου κόσμο λόγω έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων , ο θάνατος είναι ένα καλό παράδειγμα απολύτου, αλλά υπάρχουν και άλλα. Έτσι πρακτικά οι περισσότερες εκφράσεις απολύτου δεν είναι τίποτα περισσότερο από κανόνες η συνθήκες που λαμβάνουν την μορφή απολύτου, τις περισσότερες φορές δια της επιβολής, είτε λόγω εξουσίας, είτε ασκώντας ψυχολογική βία, είτε οποιαδήποτε άλλη μορφή χειρισμού της ανθρώπινης φύσης.

Η συχνή έκφραση απολύτου από την κάθε μορφή εξουσίας η διοίκησης, αναγκάζει τους δέκτες της, είτε πρόκειται για πολίτες ενός κράτους, είτε για υπαλλήλους εταιρείας, είτε για παίκτες μιας ομάδας κλπ, να αποδέχονται την έκφραση του απολύτου (οικιοθελώς – στην αντίθετη περίπτωση μπορούν να αποχωρήσουν από το σύνολο?), αφού δεν μπορούν να διαπραγματευτούν.

Αυτό που συχνά δεν διακρίνουν οι εραστές της έκφρασης του απολύτου δόγματος, είναι ότι κάθε φορά που εκφράζουν κάτι σαν απόλυτο, αυτό ισχύει μέχρι της αποδείξεως του εναντίου (π.χ ο κόσμος είναι επίπεδος – καταρρίφθηκε). Με την απόδειξη του ενάντιου υπάρχουν αυτόματα και οι παράπλευρες απώλειες, οι οποίες στην περίπτωση των εταιρειών μπορεί να είναι και καταστροφικές, ενώ σε άλλες ο δογματικός διασώζεται με μόνη φθορά τον πληγωμένο εγωισμό του.

Αυτά τα κακά λοιπόν οντότητά μου έχει η έκφραση του απόλυτου σε αντίθεση με την θέσπιση κανόνων στην οποία περίπτωση, κάθε φορά που κάποιος κανόνας δεν επαληθεύεται, όλο που έχεις να κάνεις είναι να χαρακτηρίσεις το γεγονός σαν εξαίρεση, διασώζοντας το γόητρό σου.

Ελπίζω λοιπόν να μην είσουν απόλυτα σίγουρη για την εξαύλωσή μου όπως και εγώ δεν είμουν για την απάντησή σου. Θα αναμένω νέα σου.

Φιλικά

ioannispk - son of a pirate

Ζωντανεύουν οι σκέψεις

Ζωντανεύουν οι σκέψεις

Δεν είναι η συννεφιά ούτε ο πόνος
στα κόκαλα που με τρομάζει.
Είναι πιο πολύ η ιδέα του άδειου
κόσμου που με μουδιάζει.

Συντροφική βροχή γεμίζει τις ώρες
και χωρίζει την μέρα νοητά.
Ώρες υγρές, έντονες κυλούν γρήγορα.
Μένει μετά κενό – αναβροχιά.

Κλεισμένες είναι οι σκέψεις ως να βρέξει,
να κυλίσουν στο χώρο νωχελικές.
Να νοτίσουν οι τοίχοι μνήμες,
σκιές, εικόνες όλες ζωντανές.

Μούσκεψαν πάλι όλα γύρω!
Ευλογημένη βροχή - καίει το είναι μου,
αγάλλιασε η ψυχή μου, γέμισε το
χαρτί με το ξεχείλισμά σου.

Abdulah

Thursday, June 07, 2007

Γράμμα από μια υπερφυσική οντότητα Ι

Γράμμα από μια υπερφυσική οντότητα Ι

Αγαπητέ ioannispk,

Έλαβα τα γράμματά σου και ομολογώ ότι είναι η πρώτη φορά που δέχτηκα τέτοιου είδους επικοινωνία από ότι φαίνεται να είναι «ένα άλλος κόσμος».

Βέβαια στο πρώτο σου γράμμα μοιάζεις να παραπονιέσαι για την απειροελάχιστη παρέμβαση που μπορεί να είχε στην ζωή σου η επίσκεψή μου στην βιόσφαιρά σας. Σε διαβεβαιώνω ότι ποτέ δεν το κατάλαβα και τέλος πάντων δεν καταλαβαίνω και πολύ καλά τις διαπροσωπικές σας σχέσεις (ίσως να μου γράψεις σχετικά).

Στην αρχή δίστασα να σου γράψω από φόβο μήπως και αυτή η προφανώς απαρχαιωμένη, αλλά ρομαντική, μέθοδος επικοινωνίας ταράξει την ζωή σου με ένα τρόπο ανεπανόρθωτο, πράγμα που εμείς οι «οντότητες» δεν επιθυμούμε. Τέλος πάντων ζυγίζοντας όσο μπορούσα την κατάσταση με τα μέτρα και σταθμά του κόσμου μου, αποφάσισα να σου γράψω διότι ακόμα και αν επηρέαζα την ζωή σου αρνητικά αυτό καθόλου δεν θα είχε επίπτωση στο σύμπαν σου και άρα είναι θεμιτό.

Υποθέτω ότι αν δεν μου απαντήσεις σε αυτή την «επιστολή», όπως την αποκαλείς, θα έχεις μετατραπεί σε κοσμική ενέργεια διαβάζοντας την, άρα θα υποθέσω ότι συνέβαλα στην αύξηση της εντροπίας του κόσμου σου. Αν πάλι μου απαντήσεις αυτό θα σημαίνει ότι η παρέμβαση μου με αυτό τον τρόπο δεν ήταν αρκετή για να προξενήσει ένα τέτοιο φαινόμενο.

Αγαπητέ, δεν καταλαβαίνω καθόλου τους φόβους σου για τις καθημερινές διαταράξεις του χωροχρόνου σου (ζωής – αν δεν κάνω λάθος). Δεν είναι τίποτα άλλο από τρεμουλιάσματα του ατελούς κόσμου σου. Οι διαταράξεις που προξενείτε μεταξύ σας με τις βιολογικές και πνευματικές σας αλληλεπιδράσεις είναι περισσότερο βλαβερές από την τυχαία συνύπαρξή μας σε απειροελάχιστο χωρόχρονο της τομής των κόσμων μας.

Δεδομένου ότι καθόλου δεν θα ήθελα να επιφέρω αλλαγές στον κόσμο σου, όχι διότι αυτό θα είχε μακροσκοπική σημασία, αλλά όπως λέτε και εσείς «εξ ιδεολογίας», θα αναμένω τα αποτελέσματα αυτής μου της επικοινωνίας ώστε να καθοριστεί αυτόματα αν περεταίρω ανταλλαγή ιδεών είναι εφικτή.

Μετά τιμής

(Ο)Οντότητα
(το καλύτερο που μπορώ να διαλέξω προς το παρόν)

Wednesday, June 06, 2007

Σαράκι είναι το βαπόρι - Γράμμα στην οντότητα V

Σαράκι είναι το βαπόρι

Αγαπητή οντότητα,

Αποφάσισα να σου γράψω για ένα θέμα που με απασχολεί σε όλη σχεδόν την πεπερασμένη ζωή μου - Το βαπόρι. Τώρα θα μου πεις πως μπορεί εκεί που είσαι εσύ να μην έχει βαπόρια. Ε δεν πειράζει θα καταλάβεις – τι οντότητα είσαι.

Σαράκι είναι το βαπόρι – σαράκι επίμονο που δεν εξαλείφετε μήτε με χημικά ούτε με μαντζούνια (δεν ξέρω τι κάνουνε τα ξόρκια αλλά δεν μ’ αρέσουνε αυτά τα πράγματα). Με καταναλώνει όχι μοναχά την μέρα που το ζω από κοντά αλλά και την νύχτα που το ονειρεύομαι.

Την μέρα με καταπίνει ολόκληρο και με κάνει κομματάκι σίδερο, μόριο πετρελαίου, σταγόνα νερού, φωτίτσα στο καζάνι, σκουριά στο κάσαρο, λάδι στο στρόφαλο, καημό στο στέρνο. Την νύχτα με στοιχειώνει…
- Γιατί κοιμάσαι? Ο ύπνος είναι μισός θάνατος!
- Να τώρα δα έτριξε ο νομέας 119 κάτω από το βαρύ φορτίο και δεν το άκουσες.
- Σε λιγάκι θα χτυπήσει ένα alarm (σειρήνα). Να ‘σαι απήκου να την ακούσεις να δεις τι τρέχει.

Στην αρχή ήτανε μονάχα ένα αυτό που ζούσα από κοντά. Ύστερα γίνανε πιο πολλά, ανάλογα πόσα θέλανε να μου εμπιστευτούνε να προσέχω. Μετά ήτανε και τα άλλα, αυτά που λυπόμουνα που τα ‘βλεπα μονάχα χωρίς οικογένεια και τα ‘περνα στην προστασία μου νοητά. Να τους στέλνω μια δυο σκέψεις να μην αισθάνονται παραπεταμένα, άσχετα αν ήτανε κουφάρια η δεμένα για παλιοσήδερα. Τελευταία έχουνε γίνει τόσα πολλά που δεν τα χωράει ο νους μου. Με καταναλώνουν αργά - σταθερά.

Για να γίνει μια σκέψη, να γυρίσει το μυαλό θέλει κι αυτό καύσιμο – ενέργεια. Τουλάχιστο έτσι είναι στον κόσμο μου. Στο δικό σου μπορεί να είναι “Free energy for all” δεν ξέρω αλλά πρέπει να βαδίζω με τα δικά μου μέτρα για να σου πω το πρόβλημά μου – να καταλάβεις.

Βάλε λοιπόν με το νου σου ότι μια ντουζίνα σκέψεις μπορεί να θέλουν την ενέργεια που έχει μέσα της ας πούμε μια φέτα ψωμί η κάτι τέτοιο ( - τι είναι ψωμί? Καλά άστο πες το energy cluster και συνεννοηθήκαμε), ανάλογα υποθέτω με το μοντέλο του μυαλού. Άμα είναι που λέει ο λόγος σαν τις γιαπωνέζικες μηχανές σώθηκες ( και μην πεις τι είναι γιαπωνέζικες γιατί έφυγα …) , αλλιώς θες ένα φούρνο ψωμιά για να σκεφτείς που μένεις. Λογάριασε λοιπόν τι ενέργεια χρειάζεται να πάρεις μια γύρα σκέψεις, δεν σου λέω πολλά, όσα θυμάσαι βαπόρια.

Κατάλαβες λοιπόν γιατί με τρώνε τα βαπόρια? Μου ρουφάνε την ενέργεια την ζωή μου. Απ’ την άλλη μπάντα όμως και χωρίς τα ρημάδια δεν μπορώ στιγμή – δεν έχω ζωή. Νομίζω πως θα πεθάνω έτσι και μου τα πάρουνε έστω και γι’ αστείο. Αλληλεξάρτηση καθαρή, για λες να είναι μονόπλευρη η σχέση? Το κόλπο είναι να μου παίρνουνε τα βαπόρια περίπου όσα μου δίνουνε, άντε και να χάνω και λιγάκι, δεν με νοιάζει, δεν θα ζήσω και αιώνια δα, θα με βαρεθώ και εγώ ο ίδιος άσε οι γύρω μου.
Αυτή τη ρέγουλα ψάχνω να βρω, πως δηλαδή να δίνω στα βαπόρια περίπου όσα μου δίνουνε άντε και λίγα περισσότερα. Δυστυχώς μέχρι τώρα δεν κατάφερα τίποτα πιο πολύ από το να αραδιάζω λέξεις και φράσεις, να στοιβάζω σκέψεις και συλλογισμούς χωρίς όμως αποτέλεσμα. Γι αυτό σου λέω σαράκι τα βαπόρια.

Πέρα όμως απ’ τα βαπόρια είναι και οι φωνές. Για βάλε πόσοι πριν από μένα καταναλώθηκαν απ’ το ίδιο σαράκι? Λοιπόν όλοι τούτοι και κατά πως το βρίσκουνε βολικό μου στέλνουνε και το μυνηματάκι τους.

- Τι έγινε παλικάρι … Σαββατοκύριακο ? Καλά τσίπα δεν έχεις να ρίξεις μια ματιά να δεις μη και θέλουνε τίποτα και κείνα τα καημένα που θαλασσοδέρνονται?
- Εγώ να … λίγο να ξαποστάσω κι αυτό κοντά στην θάλασσα μην πάει ο νους σας σε τίποτα βουνά Θεός φυλάξει.
- Δεν το περίμενα ποτέ από σένα. Αν κάνανε όλοι έτσι ο πατέρας σου θα ήτανε μακαρίτης από τα είκοσι. Άντε σάλτα τώρα να δεις τα μηνύματα και τα λέμε μετά.
- Μα ξέρετε είμαι μακριά και ο ΟΤΕ μου έχει κόψει την γραμμή και να θέλει και ο γιος μου να πάμε για ψάρεμα και …
- Έλα – έλα άσε τις δικαιολογίες και άμα θέλεις θα την βρεις την άκρη. Δεν λυπάσαι το βαπόρι που σε ταΐζει καθόλου?

Τα κακό με μένα και πολλούς άλλους είναι ότι πράγματι τα λυπόμαστε τα βαπόρια και μάλιστα πολύ. Ίσως πιο πολύ από την οικογένειά μας και φυσικά από τον εαυτό μας. Έτσι μάζεψα τα πράγματά μου βρήκα και μια φτηνή δικαιολογία που η γυναίκα μου και ο γιος μου ευγενικά έκαναν πως πίστεψαν και γύρισα εκεί που μπορούσα να μην ακούω τις φωνές.

Τι να κάνω αγαπητή οντότητα? Είμαι σε αδιέξοδο. Μαζί με μένα και χιλιάδες άλλοι γιατί μην νομίζεις ότι είναι μονάχα τα βαπόρια που είναι σαράκι. Είναι και η τράπεζα και το γιαπί και το περίπτερο και το ορυχείο και η καθαριότητα του δρόμου και και και μέχρι να εξαντλήσεις την λίστα. Απλά δεν ξέρω να μιλώ για τα άλλα και έτσι μιλώ μοναχά για την καμπούρα μου ελπίζοντας να καταφέρω να περάσω το μήνυμα και στους άλλους.

Φαντάζομαι στον κόσμο σου … Μπα δεν βαριέσαι ούτε να το φανταστώ δεν μπορώ. Θέλω να πιστεύω όμως ότι θα είναι ένα τόσο δα μικρό κομματάκι καλύτερα από τον δικό μου, γιατί διαφορετικά άρχισε και συ να μου γράφεις μη και ανταλλάξουμε τους παράλληλους συμπαντικούς μας καημούς.

Τώρα θα μου πεις πως τολμώ να σε συγκρίνω με μένα, εσένα κοντζάμ οντότητα. Τολμώ οντότητά μου τολμώ. Γιατί είμαι βέβαιος πως κάπου πίσω από το πούσι που σκεπάζει τον ανεξιχνίαστο για μένα κόσμο σου θα υπάρχει μια άλλη οντότητα που θα φροντίζει να σου θυμίζει το πόσο εξαρτάσαι από τον κόσμο σου η από εκείνη και πόσο μικρή και αδύναμη είσαι σε σχέση με αυτή.

Γιατί έτσι είναι οντότητά μου τα πράγματα. Για να αισθανθεί κάποιος σπουδαίος και τρανός πρέπει να βρει ένα μικρότερο για να συγκριθεί μαζί του. Και αν δε βρίσκει κανένα πρόχειρο δημιουργεί έναν με θεμιτά και αθέμιτα μέσα, τον κάνει να αισθάνεται μικρότερος και έτσι η μεγαλοσύνη του φαντάζει πελώρια μπροστά στην μικρότητα του, αλλοίμονο, δημιουργήματός του.

Αυτά λοιπόν αγαπητή μου και μην βιαστείς να μου πεις περαστικά μου. Ποτέ δεν ξέρεις να πίσω από το συγνεφάκι σου η όπως αλλιώς το λες δεν κρύβεται μια άλλη οντότητα που εποφθαλμιά την ηρεμία σου και θέλει να κάνει την χαρά σαράκι. Γιατί οντότητά μου ΧΑΡΑ είναι τα βαπόρια ΧΑΡΑ δεν είναι σαράκι, όπως ΧΑΡΑ είναι και η κάθε δημιουργική έκφραση.

Φιλικά

ioannispk – son of a pirate

Monday, June 04, 2007

Γράμμα σε μια υπερφυσική η μεταφυσική οντότητα ΙV

Γράμμα σε μια υπερφυσική η μεταφυσική οντότητα ΙV

(Περί κρατικής συμβολής στο κόστος ιατρικής περίθαλψης),
Για την Αμαλία


Αγαπητή οντότητα,

Σε συνέχεια της επιστολής μου με ημερομηνία 4 Ιουνίου 2007 (ελπίζω να κρατάμε το ίδιο ημερολόγιο αλλιώς χαθήκαμε), σε παρακαλώ να σημειώσεις ότι η Κρατική Συμβολή (ΚΣ) για ιατρική περίθαλψη (ΚΠ) δεν είναι παράγωγο καμίας επιχειρηματικής δραστηριότητας του κράτους και προέρχεται καθαρά από φόρους. Άρα δηλαδή είναι χρήματα που έχει ήδη πληρώσει προκαταβολικά ο πολίτης.

Έχουμε λοιπόν τα εξής

ΚΣ και ΦΑΚΕΛΑΚΙ (Φ) είναι στην πράξη υποσύνολα της περιουσίας του πολίτη και άρα αν η ΚΣ είναι <= 0 ( εξυπακούεται ότι Φ > 0) τότε κάποιος κλέβει την περιουσία του πολίτη. Την δικιά μας δηλαδή !!!!!!!!!!!!!

Σου θυμίζω ότι ΚΠ = ΚΣ + Φ.
Έχουμε δε δεχθεί ότι ατυχώς στις μέρες μας Φ>0 και ΚΣ τείνει στο μηδέν. Αποδεικνύεται και θεωρητικά αλλά και με πειραματική μεθοδολογία.

Στην εξίσωση υπάρχουν οι εξής παράγοντες / τανιστές.

1. Το κράτος … σε ρόλο διαχειριστή της περιουσίας των πολιτών.
2. Οι θεράποντες γενικότερα … σε ρόλο παρόχων υπηρεσιών.
3. Ο πολίτης … σε ρόλο αρρώστου η δυνητικού / μελλοντικού ασθενούς.

Ποιος είναι όμως ο αίτιος της μαθηματικής και κοινωνικής ανωμαλίας που προκύπτει από τις τιμές που παίρνουν οι μεταβλητές της εξίσωσης και οδηγούν στα παράδοξα που σου έγραψα στις 4 Ιουνίου 2007? Λοιπόν πρόσεξε πως το σκέφτομαι.

Αφού το κράτος παραμένει ακατάλυτο και αναλλοίωτο από ιδρύσεως του (και δεν εννοώ το Καποδιστριακό αλλά πολύ - πολύ παλαιότερα) , μάλλον τα κάνει όλα σωστά γιατί διαφορετικά σύμφωνα με τις αρχές της Δημοκρατίας οι πολίτες (η το πλειοψηφικό τους σύνολο) θα είχαν με την ψήφο τους εξασφαλίσει τις απαραίτητες διορθωτικές κινήσεις - Corrective Actions (A corrective action is a change implemented to address a weakness identified in a management system). Δεν το κάνουν όμως και άρα είναι ευχαριστημένοι.

Οι θεράποντες, είναι στην ουσία πάροχοι υπηρεσιών (μονοπωλιακών μεν αναγκαίων δε) που κοστολογούν την εργασία τους κατά πως νομίζουν καλύτερα και σύμφωνα με τους νόμους της ελεύθερης αγοράς που θέσπισε το κράτος, που συντηρεί ο πολίτης …

Αφού λοιπόν φρονούν ότι η αμοιβή που τους παρέχει ο πολίτης δια μέσου του κράτους δεν καλύπτει την αξία της εργασίας τους στο σύνολό της, έχουν κάθε δικαίωμα να ζητήσουν περισσότερα (για μια ακόμα φορά αυτά κελεύει το πολιτικό σύστημα που η πλειοψηφία των πολιτών επέλεξε ως το καλύτερο και άρα ΚΟΥΒΕΝΤΑ…). Τώρα το πώς το κάνουν, αυτό είναι θέμα ηθικής, παιδείας και ανατροφής της ψυχής του καθενός, όπως όμως αυτή αλλοιώνετε με τον χρόνο ζώντας μέσα το ίδιο το σύστημα … (που θέσπισε το κράτος, που συντηρεί ο πολίτης …κτλ).

Καταλήγουμε στον πολίτη – άρρωστο η μη που αφού επιλέγει να συντηρεί το κράτος στην υπάρχουσα μορφή του και σαν διαχειριστή της περιουσίας του, δεν έχει άλλη επιλογή από το να αποδέχεται όλο και περισσότερους φόρους που θα αντιστοιχούν σε όλο και λιγότερες παροχές, στα πλαίσια της αειφόρου ανάπτυξης. Να αποδέχεται την καταδυνάστευση των δικαιωμάτων του και την καταπάτηση του σεβασμού του προσώπου του, αφού έτσι επέλεξε να κυβερνάτε (λαϊκή βούληση εκφρασμένη από το ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ σύστημα).

Το περίεργο όμως είναι ότι και οι «θεράποντες» αλλά και οι «κρατικοί λειτουργοί» επιδεικνύουν μία συμπεριφορά που μοιάζει με αυτή της στουρθοκαμήλου. Ξεχνούν δηλαδή ότι είναι και αυτοί πολίτες (για το φορολογούμενοι δεν βάζω το χέρι μου στην φωτιά) και άρα εν δυνάμει δέκτες των υπηρεσιών του κράτους δηλαδή του εαυτού τους.

Τραγικό – πραγματικά τραγικό μοιάζει να κινούμαστε όλοι σε μια καμπύλη Möbius (Möbius Strip) που ότι και να κάνουμε δεν μπορούμε να βγούμε έξω από αυτή. Απλά αλλάζουμε πλευρά μολονότι περπατάμε συνέχεια προς την ίδια κατεύθυνση.

Μα την πίστη μου ο εφιάλτης τούτος μοιάζει ατελείωτος … Τι λες και συ Οντότητα ?

Φιλικά

ioannispk son of a pirate

Γράμμα σε μια υπερφυσική η μεταφυσική οντότητα ΙΙΙ

Γράμμα σε μια υπερφυσική η μεταφυσική οντότητα ΙΙΙ

(Για την Αμαλία ...)

Αγαπητή οντότητα,

Πιθανόν να ενημερώθηκες για τα πρόσφατα ευτράπελα του κόσμου μου στον οποίο το δικαίωμα του σεβασμού στο πρόσωπο του κάθε πολίτη δεν είναι αυτονόητο.

Αναφέρομαι στην ιστορία της Αμαλίας, της νεαρής αυτής γυναίκας που κατέληξε έχοντας νιώσει για τα καλά την σκληρότητα του ιατρικού συστήματος.

Γράφει ο όρκος του Ιπποκράτη.

1. ΟΜΝΥΜΙ ΑΠΟΛΛΩΝΑ ΙΗΤΡΟΝ ΚΑΙ ΑΣΚΛΗΠΙΟΝ ΚΑΙ ΥΓΕΙΑΝ ΚΑΙ ΠΑΝΑΚΕΙΑΝ ΚΑΙ ΘΕΟΥΣ ΠΑΝΤΑΣ ΤΕ ΚΑΙ ΠΑΣΑΣ ΙΣΤΟΡΑΣ ΠΟΙΟΥΜΕΝΟΣ , ΕΠΙΤΕΛΕΑ ΠΟΙΗΣΕΙΝ ΚΑΤΑ ΔΥΝΑΜΙΝ ΚΑΙ ΚΡΙΣΙΝ ΕΜΗΝ ΟΡΚΟΝ ΤΟΝΔΕ.
2. ΗΓΗΣΕΣΘΑΙ ΜΕΝ ΤΟΝ ΔΙΔΑΞΑΝΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗΝ ΤΑΥΤΗΝ ΙΣΑ ΓΕΝΕΤΗΣΙΝ ΕΜΟΙΣΙ, ΚΑΙ ΒΙΟΥ ΚΟΙΝΩΣΕΣΘΑΙ ΚΑΙ ΧΡΕΩΝ ΧΡΗΖΟΝΤΙ ΜΕΤΑΔΟΣΙΝ ΠΟΙΗΣΕΣΘΑΙ ΚΑΙ ΓΕΝΟΣ ΤΟ ΕΞ ΑΥΤΟΥ ΑΔΕΛΦΕΟΙΣ ΙΣΟΝ ΕΠΙΚΡΙΝΕΕΙΝ ΑΡΡΕΣΙ, ΚΑΙ ΔΙΔΑΞΕΙΝ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗΝ ΤΑΥΤΗΝ, ΗΝ ΧΡΗΙΖΩΣΙ ΜΑΝΘΑΝΕΙΝ, ΑΝΕΥ ΜΙΣΘΟΥ ΚΑΙ ΞΥΓΓΡΑΦΗΣ.
3. ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΗΣ ΤΕ ΚΑΙ ΑΚΡΟΗΣΙΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΛΟΙΠΗΣ ΑΠΑΣΗΣ ΜΑΘΗΣΙΟΣ ΜΕΤΑΔΟΣΙΝ ΠΟΙΗΣΕΣΘΑΙ ΥΙΟΙΣΙ ΤΕ ΕΜΟΙΣΙ ΚΙΑ ΤΟΙΣΙ ΤΟΥ ΕΜΕ ΔΙΔΑΞΑΝΤΟΣ ΚΑΙ ΜΑΘΗΤΑΙΣΙ ΣΥΓΓΕΓΡΑΜΜΕΝΟΙΣΙ ΤΕ ΚΑΙ ΩΡΚΙΣΜΕΝΟΙΣ ΝΟΜΩ ΙΗΤΡΙΚΩ ΑΛΛΩ ΔΕ ΟΥΔΕΝΙ.
4. ΔΙΑΙΤΗΜΑΣΙ ΤΕ ΧΡΗΖΟΜΑΙ ΕΠ'ΩΦΕΛΕΙΗ ΚΑΜΝΟΝΤΩΝ ΚΑΤΑ ΔΥΝΑΜΙΝ ΚΑΙ ΚΡΙΣΙΝ ΕΜΗΝ, ΕΠΙ ΔΗΛΗΣΕΙ ΔΕ ΚΑΙ ΑΔΙΚΙΗ ΕΙΡΞΕΙΝ.
5. ΟΥ ΔΩΣΩ ΔΕ ΟΥΔΕ ΦΑΡΜΑΚΟΝ ΟΥΔΕΝΙ ΑΙΤΗΘΕΙΣ ΘΑΝΑΣΙΜΟΝ, ΟΥΔΕ ΥΦΗΓΗΣΟΜΑΙ ΞΥΜΒΟΥΛΙΗΝ ΤΟΙΗΝ ΔΕ ΟΜΟΙΩΣ ΔΕ ΟΥΔΕ ΓΥΝΑΙΚΙ ΠΕΣΣΟΝ ΦΘΟΡΙΟΝ ΔΩΣΩ.
6. ΑΓΝΩΣ ΔΕ ΚΑΙ ΟΣΙΩΣ ΔΙΑΤΗΡΗΣΩ ΒΙΟΝ ΤΟΝ ΕΜΟΝ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗΝ ΤΗΝ ΕΜΗΝ.
7. ΟΥ ΤΕΜΕΩ ΔΕ ΟΥΔΕ ΜΗΝ ΛΙΘΙΩΝΤΑΣ , ΕΚΧΩΡΗΣΩ ΔΕ ΕΡΓΑΤΗΣΙΝ ΑΔΡΑΣΙΝ ΠΡΗΞΙΟΣ ΤΗΣΔΕ.
8. ΕΣ ΟΙΚΙΑΣ ΔΕ ΟΚΟΣΑΣ ΑΝ ΕΣΙΩ, ΕΣΕΛΕΥΣΟΜΑΙ ΕΠ' ΩΦΕΛΕΙΗ ΚΑΜΝΟΝΤΩΝ, ΕΚΤΟΣ ΕΩΝ ΠΑΣΗΣ ΑΔΙΚΙΗΣ ΕΚΟΥΣΙΗΣ ΚΑΙ ΦΘΟΡΙΗΣ ΤΗΣ ΤΕ ΑΛΛΗΣ ΚΑΙ ΑΦΡΟΔΙΣΙΩΝ ΕΡΓΩΝ ΕΠΙ ΤΕ ΓΥΝΑΙΚΕΙΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΑΝΔΡΕΙΩΝ , ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΤΕ ΚΑΙ ΔΟΥΛΩΝ.
9. Α Δ'ΑΝ ΕΝ ΘΕΡΑΠΕΙΗ Η ΙΔΩ Η ΑΚΟΥΣΩ , Η ΚΑΙ ΑΝΕΥ ΘΕΡΑΠΕΙΗΣ ΚΑΤΑ ΒΙΟΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ , Α ΜΗ ΧΡΗΠΟΤΕ ΕΓΚΑΛΕΣΘΑΙ ΕΞΩ , ΣΙΓΗΣΟΜΑΙ, ΑΡΡΗΤΑ ΗΓΕΥΜΕΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΤΟΙΑΥΤΑ.
10. ΟΡΚΟΝ ΕΝ ΟΥΝ ΜΟΙ ΤΟΝΔΕ ΕΠΙΤΕΛΕΑ ΠΟΙΕΟΝΤΙ ΚΑΙ ΜΗ ΞΥΓΧΕΟΝΤΙ ΕΙΗ ΕΠΑΥΡΑΣΘΑΙ ΚΑΙ ΒΙΟΥ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗΣ, ΔΟΞΑΖΟΜΕΝΩ ΠΑΡΑ ΠΑΣΙΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙΣ ΕΣ ΤΟΝ ΑΙΕΙ ΧΡΟΝΟΝ, ΠΑΡΑΒΑΙΝΟΝΤΙ ΔΕ ΚΑΙ ΕΠΙΟΡΚΕΟΝΤΙ, ΤΑΝΑΝΤΙΑ ΤΟΥΤΕΩΝ.


Είναι προφανές ότι ενώ η αμοιβή για την άσκηση του ιατρικού επαγγέλματος δεν αποκλείεται (πολύ φυσικό και θεμιτό άλλωστε), ο πατέρας της ιατρικής δεν φρόντισε να συμπεριλάβει μια ενδέκατη παράγραφο που να αναφέρεται σε αυτό που κοινότυπα αποκαλούμε «διπλό μίσθωμα».

Δεν ξέρω τι συμβαίνει στον κόσμο σου σε αυτή την περίπτωση αλλά στον δικό μου τα πράγματα είναι κάπως έτσι.

Το κράτος παρέχει υποτίθεται δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη στους πολίτες. Δεδομένου όμως του ότι τα από το κράτος παρερχόμενα δεν θεωρούνται ως επαρκή από τους ασκούντες την ιατρική ιδιότητα (service providers), αυτοί συμπληρώνουν την διαφορά ζητώντας οικονομική αρωγή / συμβολή από τον άρρωστο η τους περί αυτόν. Αυτό το αποκαλούμε χαϊδευτικά «φακελάκι», διότι συνήθως ένας φάκελος, υπό μορφή συνδόνης, καλείται να σκεπάσει την γύμνια του βασιλιά, αφού το παιδάκι του Άντερσεν δεν είναι εδώ να το βροντοφωνάξει, η κουράστηκε να φωνάζει και σώπασε.

Καταλήγουμε λοιπόν σε μια απλή αριθμητική ισότητα

ΚΟΣΤΟΣ ΠΕΡΊΘΑΛΨΗΣ = ΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΒΟΛΗ + ΦΑΚΕΛΑΚΙ

Και για συντομία

ΚΠ = ΚΣ + Φ

Καταλαβαίνεις λοιπόν φιλτάτη οντότητα ότι επιτυχημένος πολίτης θεωρείται αυτός που έχει καταφέρει να μειώσει το ποσοστό εισφοράς του προς την ιατροφαρμακευτική του περίθαλψη στο ελάχιστο, του μηδενός όντως ουτοπικού στις μέρες μας και άρα θεωρουμένου ως κάτω ασυμπτωτικού ορίου (Φ > 0 εξ ορισμού του κράτους Δικαίου …). Άνω όριο δεν υφίσταται και η συνάρτηση τείνει στο άπειρο. Sky is the limit που λέμε.

Ατυχώς όμως παρατηρούμε στον κόσμο της «ελεύθερης οικονομίας», ότι ενώ η οικονομική συμβολή του πολίτη δεν μπορεί να μηδενιστεί (Φ διάφορο του μηδενός), αυτή του κράτους τείνει προς το μηδέν (ΚΣ --> 0), στην περίπτωση δε αυτή φοβάμαι ότι το μηδέν δεν αποτελεί κάτω ασυμπτωτικό όριο αλλά μία ακόμα τιμή της συνάρτησης f(ΚΠ), ( δηλαδή την ΚΣ = 0).

Φαντάσου λοιπόν αγαπητή μου την περίπτωση όπου η «ΚΣ» λάβει αρνητικές τιμές (ΚΣ < 0)...

Ο ΠΟΛΙΤΗΣ ΘΑ ΠΛΗΡΩΝΕΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΤΗΝ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑ ΕΙΧΕ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΝΑ ΤΟΥ ΕΠΙΤΡΑΠΕΙ ΝΑ ΑΡΡΩΣΤΗΣΕΙ !!!!!!!

Δηλαδή ΚΠ = - ΚΣ + Φ, άρα Φ = ΚΠ + ΚΣ, όπου ΚΠ και ΚΣ > 0

Αφήνω τα σχόλια και την δια βασανισμού εκπαίδευση των αρμοδίων σε σένα που άλλωστε έχεις έμπρακτα αποδείξει ότι γνωρίζεις την τεχνική αυτή τόσο καλά. Επέτρεψε μου όμως συμπαθεστάτη να σου προτείνω να διοχετεύσεις τα θηριοδαμαστικά σου ενδιαφέροντα δεόντως και όπου αυτά χρειάζονται περισσότερο αντί να τα ξοδεύεις άσκοπα εδώ και εκεί.

Φιλικά

Ioannispk son of a pirate

Sunday, June 03, 2007

Ηλεκτρολογικές ... μνήμες

Ηλεκτρολογικές ... μνήμες

Είναι μερικές φορές που τυχαίες εικόνες από το παρελθόν ξεπηδούν στο σήμερα, παίρνουν σάρκα και οστά, μορφές και οσμές και παύουν να είναι τυχαίες. Μοιάζουν να θέλουν να μας πουν κάτι. Κάτι που δεν αποτελείωσαν χρόνια πριν.

Θυμάμαι μικρός προσπαθώντας να φτιάξω ένα φωτορυθμικό (της μόδας στην δεκαετία του 70), έκανα μια ζημιά στην εγκατάσταση του σπιτιού μας, μην γνωρίζοντας πως να συνδέσω ένα διακόπτη. Η μάνα μου κάλεσε τότε τον ηλεκτρολόγο της γειτονιάς μας, ένα ψηλό μεσήλικα με την σιγουριά της τέχνης του στην τσέπη μπερδεμένη με το πολύμετρο και τα δοκιμαστικά κατσαβίδια, για να αποκαταστήσει την βλάβη. Ενώ διόρθωνε τον καμένο πίνακα, δεν έχασε ευκαιρία να μου αφήσει παρακαταθήκη την σοφία της ζωής του συνοψισμένη σε αράδες από λέξεις με τραβηγμένα φωνήεντα και στολισμένες από τις κινήσεις των χεριών του.

Χρόνια μετά (τουλάχιστον 30), γύρω από ένα τραπέζι είδα απέναντί μου τον ίδιο μάστορα να χειρονομεί με τον ίδιο τρόπο και να λεει παιχνιδιάρικα, μεταξύ άλλων, τραβώντας πάντα τα φωνήεντα πως η παλιά Αθήνα είχε κάτι. Κάτι ακαθόριστα ευγενικό που έμενε σαν λούστρο στους κάτοικους της. Δεν συμφώνησα ούτε διαφώνησα με αυτό, άλλωστε το θέμα το έχει εξαντληθεί επαρκώς και δεν χρειάζεται η συμβολή μου. Έμεινα όμως να κοιτάζω τον κλώνο του μάστορα άλαλος αφού δεν μπορούσα να εξηγήσω την τόση ομοιότητα του με τον πατέρα του.

Τελικά ποτέ δεν θα μπορέσω να καταλάβω αν είναι το DNA που μεταφέρει μια πληθώρα πληροφοριών η είναι το παρελθόν που στέλλει αδιόρατα μηνύματα στο μέλλον με το βιολογικό αυτό βιβλίο διαθήκη.

Δεν θα πάψω να είμαι αθεράπευτος θιασώτης και λάτρης της τεχνολογίας από την μια, αλλά ταυτόχρονα από την άλλη, το κομμάτι του εαυτού μου που διαφεντεύεται από τον Δόκτορα Χάιντ, θα θέλει πάντα να ερωτοτροπεί με το φυσικά ανεξήγητο.

Έτσι προτίμησα να αφήσω στην άκρη τις γενετικές εξηγήσεις και προσπάθησα να αποκρυπτογραφήσω αυτό το μήνυμα που ήλθε από το παρελθόν. Τι μου έμαθε η επίσκεψη του ηλεκτρολόγου στο σπίτι τότε? Τι μπορώ να συμπεράνω από το απόσταγμα της ζωής του κλώνου του?

Αυτόματα θυμήθηκα το βιβλικό «Ουκ ήλθον καταλύσαι αλλά πληρώσαι» (Ματθ.5,17). Φαντάστηκα λοιπόν να είναι κρυμμένο μέσα στο DNA του γιου το ατελείωτο μήνυμα του πατέρα, που κάποια κοσμική δύναμη φρόντισε να μας φέρει κοντά έτσι ώστε να μου παραδώσει την συνέχειά του. Ίσως και εγώ να έκανα το ίδιο για αυτόν και ακόμα ίσως αύριο τα παιδία μας να συνεχίσουν την βιολογική σκυταλοδρομία μηνυμάτων. Δεν ξέρω και ίσως να μην θέλω να μάθω αφού μερικές φορές η αναζήτηση από μόνη της είναι γλυκιά.

Είναι περιπτώσεις σαν και αυτή που κάνουν το κόσμο να μοιάζει με τεράστια χύτρα που μέσα της σιγοβράζει μια αιώνια κακαβιά. Ένα μέρος της εξατμίζεται για να υγροποιηθεί στο καπάκι και μερικές σταγόνες του ξανακυλούν πάλι μέσα στην σούπα. Ξέρω δεν είναι και πολύ Χριστιανική / πολιτικά ορθή η σκέψη αυτή, αλλά ίσως η μερική ανακύκλωση της πληροφορίας (έστω) να είναι αναπόφευκτη, αφού κομμάτι της αναλαμβάνει να διατηρήσει το σώμα των παιδιών μας.

Οι κοσμικοί νόμοι που μας διέπουν είναι αφάνταστα περίπλοκοι και φαντάζουν τόσο πιο περίπλοκοι όσο κανείς προσπαθεί να χαρτογραφήσει το δέντρο των αλληλεπιδράσεων που δέχεται στην πορεία της ζωής του, όχι μόνο από του ανθρώπους που συναντά, αλλά και από τις βιολογικές τους συνέχειες που η τύχη φέρνει ξανά μπροστά του, για συνεχίσουν το αλληλεπιδραστικό έργο των προγόνων τους.

ioannispk – son of a pirate

ΥΓ
Ματθ. 5,18 "Γιατί αλήθεια σας λέω: ωσότου παρέλθει ο ουρανός και η γη, ένα γιώτα ή μια κεραία δε θα παρέλθει από το νόμο, ωσότου όλα γίνουν. "