A Pirate's Mobile Blog

The world as seen by a "PIRATE" (?).

Follow the link below to see ...

http://sonofapirate.blogspot.com/

Wednesday, August 29, 2007

Γράμμα προς Στρατιωτικόν Εγκέφαλον – περί Ασύμμετρης απειλής

Γράμμα προς Στρατιωτικόν Εγκέφαλον – περί Ασύμμετρης απειλής


Αγαπητέ κύριε Στρατιωτικέ Εγκέφαλε / Φιλόσοφε,

Με αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα των πυρκαγιών και τις δηλώσεις που ακολούθησαν θα ήθελα να σας παραθέσω μερικές από τις σκέψεις μου, προς βελτίωση της αλληλοκατανοήσεως υμών και ημών και περαιτέρω συζήτηση εν γένη.

Για ναι είμαι ειλικρινής, λίγο κατάλαβα τις πρόσφατες δηλώσεις περί «ΑΣΥΜΜΕΤΡΗΣ ΑΠΕΙΛΗΣ» και με τα ελάχιστα που γνωρίζω, έκανα τους πιο κάτω συλλογισμούς, στα πλαίσια του λογικού συστήματος που κατανοώ.

Έχουμε και λέμε λοιπόν

1.0 Ασύμμετρη εχθροπραξία

Η «ασύμμετρη εχθροπραξία» αναφέρθηκε αρχικά στον πόλεμο μεταξύ των δύο ή περισσότερων προσώπων ή ομάδων των οποίων η σχετική δύναμη διαφέρει σημαντικά. Οι σύγχρονοι στρατιωτικοί «φιλόσοφοι» τείνουν να διευρύνουν αυτό τον όρο για να συμπεριλάβουν την ασυμμετρία όχι μόνο της στρατηγικής αλλά και της πολεμικής τακτικής. Σήμερα η «ασύμμετρη εχθροπραξία» μπορεί να περιγράψει μια στρατιωτική κατάσταση στην οποία δύο εμπόλεμοι άνισης δύναμης αλληλεπιδρούν και προσπαθούν να εκμεταλλευτούν ο ένας τις αδυναμίες του άλλου. Τέτοιες προσπάθειες περιλαμβάνουν συχνά τις στρατηγικές και την τακτική της «μη συμβατικής εχθροπραξίας», όταν οι «πιο αδύνατοι» εμπλεκόμενοι σε πόλεμο, προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν τη μέθοδο αυτή για να αντισταθμίσουν τις ανεπάρκειες σε ποσότητα ή την ποιότητα του έμψυχου και άψυχου υλικού τους.

Παλιά το λέγαμε ανορθόδοξο πόλεμο, αλλά δεν ήταν politically correct.

1.1 Ασύμμετρη απειλή

Η απειλή που εκδηλώνετε από ένα πρόσωπο η ομάδα προς ένα άλλο των οποίων οι σχετικές δυνάμεις διαφέρουν σημαντικά. (Ενδέχεται να καταλήξει σε εχθροπραξία).

2.0 Συμμετρία

Η συμμετρία στην κοινή χρήση εμπεριέχει γενικά δύο αρχικές έννοιες. Η πρώτη είναι μια μη καθορισμένη αίσθηση της αρμονικής ή αισθητικά ευχάριστης αναλογικότητας και ισορροπίας, έτσι ώστε να απεικονίζεται η ομορφιά ή την τελειότητα. Η δεύτερη έννοια είναι μια ακριβής και καθορισμένης με σαφήνεια έννοια ισορροπίας ή «διαμορφωμένης ομοιότητας» που μπορεί να καταδειχθεί ή να αποδειχθεί σύμφωνα με τους κανόνες ενός επίσημου συστήματος όπως π.χ. της γεωμετρίας, της φυσικής ή άλλου.

- Τι είναι ασύμμετρο?
- Ότι δεν είναι συμμετρικό!

Άρα ασύμμετρο σύμφωνα με το ορισμό της συμμετρίας είναι αυτό που δεν εμπεριέχει ομορφιά, αρμονία, τελειότητα και δεν αποδεικνύεται στα πλαίσια επισήμων συστημάτων.

Δηλαδή κύριε «στρατιωτικέ και πολιτικέ μου φιλόσοφε» ασύμμετρη απειλή είναι αυτή που δεν είναι αρμονική – όμορφη – αισθητικά ευχάριστη κτλ, διότι επίσημο σύστημα πολέμου ευτυχώς ακόμα δεν υπάρχει.

Ρε μπας και πρέπει να δείτε κανένα ψυχολόγο? Έχω ακούσει για πολλές λαγνείες, αλλά «ΑΠΕΙΛΟ-ΛΑΓΝΕΙΑ» πρώτη φορά συναντώ.

Τι είναι αυτά τα πράγματα? Γιατί πρέπει ακόμα και στην κορύφωση της καταστροφής όταν ακόμα ούτε τους νεκρούς καλά – καλά δεν προλάβαμε να μετρήσουμε, να γινόμαστε υποχείρια των «επικοινωνιολόγων»? Γιατί πρέπει να αραδιάζουμε ένα σωρό ακατανόητες φράσεις για να καλύψουμε τα ακάλυπτα?

ΣΤΟΝ ΚΑΙΑΔΑ Η POLITICAL CORRECTNESS !

Δεν πρόκειται για ασύμμετρη απειλή αλλά για υπέρμετρη βλακεία – αμορφωσιά και παντελή έλλειψη αγάπης προς τον εαυτό μας και τους συνανθρώπους μας.

Με ντροπή

ioannispk – son of a pirate

Παρασκευή 24 Αυγούστου 2007

Παρασκευή 24 Αυγούστου 2007

Πολλοί αποκάλεσαν αυτή την ημέρα – Μαύρη!

Από το πρωί της Παρασκευής εκατοντάδες φωτιές ξέσπασαν στον Ελλαδικό χώρο, κατακαίοντας δάση και περιουσίες, παίρνοντας ζωές. Η έκταση ήταν τέτοια που ακόμα και μετά από πολλές μέρες η κατάσβεση, παρ’ όλες τις προσπάθειες δεν ήταν δυνατή.

Ανθρώπινη, οικολογική και οικονομική καταστροφή – ΑΝΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ!

Οι αρχές συνέλαβαν κάποιους με την κατηγορία του εμπρησμού, χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα, εντόπισαν κάποια περιστατικά ατυχημάτων, ενώ τα διάφορα σενάρια, φαιδρά, συνωμοσίας, εθνικιστικά, πολιτικών συμφερόντων, ρατσιστικά, και άλλα δίνουν και παίρνουν – ρίχνοντας λάδι στην φωτιά.

Έχει γίνει πολύ λόγος για τις καταστροφές και ως εκ τούτου αισθάνομαι ότι είναι περισσότερο από περιττό να προσθέσω οτιδήποτε. Λίγος λόγος όμως έγινε για το αντίκτυπο που έχουν οι φυσικές καταστροφές στην κοινωνική συμπεριφορά των πολιτών όταν αυτές συμβαίνουν.

Θα περίμενε κανείς ότι η πολιτεία δια μέσου των μελών της «ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ» και όχι οι εκάστοτε κυβερνήσεις, σύσσωμη θα συνέπασχε στην καταστροφή και κάθε ενεργό κοινωνικό μέλος, ανάλογα με τις δυνάμεις του θα ήταν αρωγός στην κατάσταση.

Δυστυχώς για μια ακόμα φορά τα πράγματα δεν έγιναν έτσι. Οι κανόνες της ελεύθερης αγοράς έχουν μετατρέψει την αλληλεγγύη σε άκρατο ανταγωνισμό χωρίς όρια, όχι μόνο στις επιχειρήσεις και το εμπόριο, αλλά σε κάθε μορφή της ανθρώπινης δραστηριότητας.

Οργισμένοι, θλημένοι, προδομένοι, ήταν όσοι υπέφεραν η τα συμφέροντα τους διαταράχτηκαν με το ένα η τον άλλο τρόπο. Όλοι οι υπόλοιποι παραμείναμε ανεγκέφαλα ΑΔΙΑΦΟΡΟΙ. Συνεχίσαμε τις καλοκαιρινές μας διακοπές και εκδρομές στην φύση (όση απέμεινε), συμμετείχαμε σε κάθε μορφής ψυχαγωγικά θεάματα και εκδηλώσεις και γενικά περάσαμε πολύ καλά. Μοναχά η σημαία στην ακρόπολη έμεινε να κυματίζει μεσίστια, να θυμίζει την ωμή πραγματικότητα.

Ντρέπομαι ειλικρινά που την ώρα που συνεβαίνανε όλα αυτά δεν μου πέρασε καν από το μυαλό να διακόψω το Σαββατοκύριακό μου έστω για να συμμετάσχω νοερά στην θλίψη που θα νοιώσουν οι απόγονοι μου όταν δεν θα μπορούν πια να κάνουν εκδρομές στην φύση και να διασκεδάζουν ξάνοιαστα.

Δεν ξέρω γιατί φτάσαμε να καίγεται όλη η Ελλάδα και γιατί η κρατική μηχανή δεν μπορεί να ελέγξει τέτοιες καταστάσεις. Ίσως και να μην μάθω ποτέ, ίσως να μην χρειάζεται κιόλας. Η Παρασκευή 24 Αυγούστου 2007 δίδαξε – αποκάλυψε, άλλο ένα καινό στην κοινωνική μου μόρφωση. Έδειξε την ανάγκη να ξεθάψω (και ίσως όχι μόνο εγώ) το συναίσθημα της αλληλεγγύης που μάλλον προσπαθώ να κρύψω τρομαγμένος από την ανασφάλεια του σύγχρονου κόσμου.

  • Ποιος θα ξανα-διδάξει την αλληλεγγύη στους ανθρώπους, αφού προφανώς και η κοινωνία και οι μηχανισμοί της αλλά και οι θρησκείες απέτυχαν?

  • Ποιος θα βροντοφωνάξει ότι ανεγκέφαλος ψυχή δεν υπάρχει και ματαιοπονούμε αν προσπαθούμε να διασφαλίσουμε την αιωνιότητα μιας τέτοιας?
ioannispk – son of a pirate

Thursday, August 23, 2007

Ο φάρος της Μανγκάλια

Ο φάρος της Μανγκάλια



Δεν ξέρω τι με τραβά στους φάρους. Όμοιος νυχτερινό έντομο έλκομαι να παρακολουθώ την συνεχή τους ξιφομαχία με το σκότος.
Το πρωί μοιάζουνε να αναπαύονται νικημένοι από τον γεννήτορα ήλιο που διαφεντεύει την πλάση.
Τούτος ο φάρος στέκει χρόνια τώρα στο έμπα του λιμανιού της Πανγκάλιας (Μαγκάλια την λένε τώρα) στις εκβολές του Δούναβη. Σίγουρα σπάθιζε το σκοτάδι και έδινε ελπίδα τους προγόνους μου που με βοηθό μια μαγνητική και την εικόνα του Άι Νικόλα προσπαθούσαν να βρουν το στόμιο του μεγάλου ποταμού στο δρόμο για το Γαλάτσι.

ioannispk - son of a pirate

Ηλέκτρα

Ηλέκτρα

Διάβασα πρόσφατα το πιο κάτω σχόλιο με αφορμή την παράσταση ΗΛΕΚΤΡΑ που δόθηκε στην Επίδαυρο.

«Δίχασε η τολμηρή "Ηλέκτρα"»

«Δέος προκάλεσε η θεατρική παράσταση του Πίτερ Στάιν «Ηλέκτρα» που ανέβηκε για δύο μόνο παραστάσεις στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου. Οι πρωταγωνιστές έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό και ιδιαίτερη μνεία έγινε, από τους παρευρισκομένους, για το ερμηνευτικό ταλέντο της πρωτοεμφανιζόμενης Στεφανίας Γουλιώτη στο ρόλο της Ηλέκτρας. Ωστόσο, δίχασε το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια της παράστασης και όταν ο Ορέστης (Αποστόλης Τότσικας) οδηγεί την Κλυταιμνήστρα στο παλάτι για να την σκοτώσει, η Ηλέκτρα σκίζει τα ρούχα της μένοντας τελείως γυμνή.»

Πιο κάτω γράφει ότι η παράσταση δόθηκε στην μνήμη του Ν Κούρκουλου και την παρακολούθησαν λέει ένα σωρό επώνυμοι επαΐοντες και ανώνυμοι (προφανώς αδαείς σαν και μένα). Διχάστηκαν λέει οι αυθεντίες, τι πράγματα είναι αυτά γυμνό κορμί στη Επίδαυρο και μάλιστα σε αρχαία τραγωδία!
Ν Τ Ρ Ο Π Η !!!


Τι κρίμα παιδιά που σας διχάσανε. Πραγματικά λυπάμαι, θα προσεύχομαι στον συναινετικό Δία να σας μονιάσει.. Τώρα τι θα απογίνετε έτσι διχασμένοι που είστε? Δεν πάτε καμιά βόλτα μέχρι το αρχαιολογικό μουσείο να ξεσκάσετε μη και ανοίξει το μυαλό σας - και δείτε την πραγματική ομορφιά που κρύβει το ανθρώπινο σώμα και που ξέρεις μπορεί και να ξε-διχαστείτε μετά.

Γιατί πρέπει να έχει η τέχνη όρια και σταθμά? Γιατί δεν την αφήνουν να εκφραστεί ελεύθερη αλλά την χαλιναγωγούν με δήθεν διχασμούς , πρότυπα και κανόνες?

Παρότι αδαής λαμβάνω το θάρρος να ευχαριστήσω εκ μέρους της τέχνης τους θεατές της παράστασης και τους παρακαλώ να την αφήσουν ήσυχη να εκφράζετε όπως της αρέσει, γιατί μόνο έτσι μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα συνεχίσουμε να παράγουμε πολιτισμό.

Γνωρίζω ότι μέσα στα καλά και αξιόλογα θα υπάρχουν και παράγωγα τέχνης ενδεχομένως όχι ποιοτικά. Αντί όμως να προσπαθούμε να τα εξαλείψουμε καλύτερα είναι να μορφώνουμε την κοινωνία έτσι ώστε μόνη της να κρίνει και να δέχεται η να προσπερνά.

ioannispk – son of a pirate

ΥΓ ... Για φατάσου ΔΕΟΣ ! - Λίγο πιο φειδωλοί με το συναίσθημα παρακαλώ κύριοι επώνυμοι θεατές, γιατί, κανέναν ανώνυμο δεν νομίζω να ρώτησαν.


Ένα παιδί κοιτάει τα άστρα.

Ένα παιδί κοιτάει τα άστρα.

Τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να στρέφουν το βλέμμα στα αστέρια? Είναι άραγε ο θαυμασμός και η έκσταση που δημιουργεί το συμπαντικό θαύμα, είναι μήπως η σύγκριση μεγεθών που μειώνει την ανθρώπινη ύπαρξη σε τίποτε περισσότερο από σκόνη, ή μήπως η προσμονή του μέλλοντος και η ανασφάλεια? Αφήνω έξω την αγνή έρευνα (ερασιτεχνική και μη) για προφανείς λόγους.

Ο Μενέλαος Λουντέμης στο μυθιστόρημά του – γραμμένο σε μια άλλη εποχή, παρά τις αντιξοότητες του ήρωά του (Μέλιου) αλλά και τις δικές του πέρναγε ένα μήνυμα αισιοδοξίας (αν και καλά κρυμμένο). Είχε ίσως λιγότερο άγχος για το αύριο.

Σήμερα ο άνθρωπος “Star Gazer” κοιτά τα άστρα με την αγωνία ότι αυτό που βλέπει δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα παρελθόν την εξέλιξη του οποίου απλά δεν έχει ακόμα βιώσει, η αυτή δεν έχει φθάσει ακόμα στην δική του κοσμική γωνιά από τις εσχατιές του σύμπαντος. Βέβαια δεν παύει να θαυμάζει την «Δημιουργία» είτε την πιστεύει είτε όχι. Το ερώτημα όμως της εξέλιξης το παρελθόντος που παρατηρεί τον βασανίζει.

Ο άνθρωπος κατέφευγε στα άστρα για να διαβάσει το μέλλον σχεδόν από τότε που σήκωσε το βλέμμα του από το χώμα – πρωτάνθρωπος. Δεν είναι αξιοπρόσεκτο ότι πάντα ένα μεγάλο μέρος των ανθρώπων κοιτούσε το συμπαντικό παρελθόν για να διαβάσει το μέλλον ?

Το θέμα κατά την γνώμη μου δεν είναι τι κοιτάμε για να μάθουμε το μέλλον, αλλά γιατί ενδιαφερόμαστε για αυτό και περισσότερο γιατί όσο περισσότερο προοδεύουμε τόσο περισσότερο αγωνιούμε να μάθουμε το μέλλον μας.

ioannispk – son of a pirate

Wednesday, August 08, 2007

Σκιές

Σκιές

Κάτι γκρίζες σκιές μ’ ακολούθησαν.
Χάθηκα στα στενοσόκακα και τις
ξαναβρήκα να περιμένουν εκεί
κάτω απ’ τα πλατάνια ανυπόμονες.

Τάχυνα το βήμα ενοχλημένος.
Γλύστρισαν πίσω μου αθόρυβα
χασκογελώντας στο κυκλαδικό φως,
γεννήτορα δικό τους και δικό μου.

Το απόγευμα μας βρήκε πάλι μαζί.
Απέναντι στο λόφο μάταια πάσχιζα
να ξεφύγω την δύση που τις
γιγάντωνε θυμίζοντας μου τη νύχτα.

Το βράδυ γέμισαν όλα γύρω με
σχήματα, με κατάπιαν ολόκληρο.
Άφησα τις σκέψεις μου να φωλιάσουν
στο παιχνίδισμα του κόσμου με το φως.

Μόλα παπαφίγκο – γάμπια, κι όρτσα γερά!
Αλά σοφράνο, δεν το περιμένει ! Θα τον φάμε!
Λάμψη – φώς! Ααράς Γιαραμπί – Ααράς!
Λάμψη – φώς! Γιατί Θεέ μου – Γιατί.

Καταιγισμός φωτός ξέσχισε την νύχτα.
Ταπεινά δουλικά – έσβησαν οι σκιές.
Έζησα άλλη μια στιγμή απ’ τα παλιά.
Σώπασε το αίμα, λιάστηκε η συνείδηση.

Σαν τα παλιά παπλώματα στο δώμα
ρούφηξα το φως αχόρταγα, θεραπευτικά.
Θα μ’ εύρει πάλι η νύχτα έτοιμο.
Χαντίντ – Σάμ, Ατσάλι – Δηλητήριο.

ioannispk – son of a pirate

ΥΓ

Στα Αραβικά
Ααράς = Γιατί, Γιαραμπί = Θεός, Χαντίντ = Ατσάλι, Σάμ = Δηλητήριο (αλλά και θείος)

Tuesday, August 07, 2007

Κριτήριο ρίψης στον Καιάδα

Κριτήριο ρίψης στον Καιάδα

Πρόσφατα ο φίλος μου ΑΑΔ μου είπε ότι σύμφωνα με την μυθολογία, ένα από τα κριτήρια για την ρίψη των ενηλίκων στον Καιάδα ήταν η ικανότητα να διακρίνουν (προφανώς με γυμνό μάτι) ότι ένα από τα άστρα στην Μεγάλη Άρκτο είναι διπλό!

Πραγματικά ένοιωσα ρίγος διότι μύωψ ων από παιδί όχι μόνο το διπλό άστρο δεν καταφέρνω να δω με γυμνό μάτι αλλά ούτε τον ίδιο τον αστερισμό της μεγάλης άρκτου.

Αναρωτιόμουνα λοιπόν πόσο ελαστική μπορεί να έχει γίνει η κοινωνία από τότε μέχρι σήμερα και με προφανή ανακούφιση διαπίστωσα ότι η ύπαρξη μου η ίδια οφείλετε σε αυτήν ακριβώς την ελαστικότητα και προσαρμοστικότητα της κοινωνίας, απέναντι σε άτομα σαν και εμένα που και ο ίδιος ο στρατός καθαρά χαρακτήρισε Ι2.

Το θέμα όμως είναι μήπως η ελαστικότητα αυτή δεν είναι τίποτα άλλο από μια απλή αλλαγή στους κανόνες του παιχνιδιού, έτσι ώστε να επιτρέπετε η ύπαρξη – με την στενή της έννοια (η οποία άλλωστε είναι αναφαίρετο δικαίωμα), αλλά από την άλλη να διατηρείτε ένα είδος Καιάδα, ώστε πάντα να απάλαστε η κοινωνία από ενοχλήσεις και γενικά ότι δεν είναι εναρμονισμένο με τις τρέχουσες «μόδες».

Για να πάω τα πράγματα πάρα πέρα αναρωτιέμαι μήπως και τα κριτήρια του Καιάδα (αλλά και ο ίδιος ο Καιάδας) έχουν αλλάξει σήμερα σε τέτοιο βαθμό που έχουν γίνει δυσδιάκριτα από ένα κοντόφθαλμο μύωπα και αδαή σαν και μένα.

Για φανταστείτε η ρίψη στον Καιάδα να είναι ας πούμε η εξαίρεση από το κοινωνικό- πολιτικό-οικονομικό γίγνεσθαι. Να καταδικαστείς λέει στην αιώνια παθητική θέαση της διαμόρφωσης του μέλλοντος του δικού σου και των απογόνων σου. Να γίνεις απαραίτητο μεν όργανο για την διατήρηση του πλούτου και της ευημερίας, αλλά μερδικό στην χαρά και τι δίκιο να μην έχεις. Μάλιστα λέει να είναι τα κριτήρια ρίψης τόσο αυστηρά που μονάχα ένα 5 άντε 10 στα εκατό να την γλυτώνει.

ΑΥΤΟΣ είναι ΚΑΙΑΔΑΣ! Ευτυχώς που γραμμένος στα βιβλία δεν υπάρχει (ακόμα τουλάχιστον) και παραμένει μονάχα στην άρρωστη φαντασία μερικών.

Άντε καλό χειμώνα και θα σας δω στο καφέ της Φλαμουριάς, μετά την διόρθωση του εγκλήματος σκέψης (δανείζομαι το thought crime από το 1984 του George Orwell) που διαπράττετε διαβάζοντας αυτό το κείμενο.

ioannispk- son of a pirate

Παράπλευρα οφέλη

Παράπλευρα οφέλη

Στην αρχαία Ελλάδα διοργανώνονταν αγώνες και γιορτές για να δοξάζονται οι Θεοί και φυσικά να τέρπετε και ο λαός. Το γεγονός ότι μέρος του οφέλους από τέτοιες διοργανώσεις το καρπώνονταν οι άρχοντες, είναι ας πούμε «side effect» η «παράπλευρο όφελος».

Οι Ρωμαίοι ακολούθησαν και επαύξησαν την πεπατημένη οδό της λαϊκής τέρψης για να μείνει μέχρι σήμερα το γνωστό «άρτος και θεάματα». Φυσικά τα … παράπλευρα οφέλη ποτέ δεν έχασαν την αξία τους. Αντίθετα ισχυροποιήθηκαν και μελετήθηκε η παροχή άρτου και θεαμάτων, έτσι ώστε να μεγιστοποιείται το παράπλευρο όφελος.

Ακολούθησαν οι Βυζαντινοί και αργότερα οι μεσαιωνικοί φεουδάρχες που παρόλο τον σκοταδισμό που προωθούσαν στις επιστήμες, τις τέχνες και τον πολιτισμό γενικότερα δεν αγνόησαν ποτέ την αξία των λαϊκών πανηγυριών, προς ίδιο όφελος.

Ο τοπικός ηγεμόνας διασκέδαζε τον λαό προσφέροντας κατά την παλιά δοκιμασμένη συνταγή, φαγητό και θέαμα και με την ευκαιρία διάλεγε και το πρωτοπαλίκαρο του, έτσι ώστε να διασφαλίζει την ηγεμονία του στο διηνεκές, θυμίζοντας στο λαό την θέση του.

Στις μέρες μας δεν έχουν αλλάξει και πολύ τα πράγματα. Απλά ανάλογα με το οικονομικό μοντέλο που διαλέγουν οι κοινωνίες ως καταλληλότερο για την ανάπτυξή τους, οι λαϊκές γιορτές είτε οργανώνονται από το κράτος είτε από φιλόδοξους τοπικούς – δυνάμει – άρχοντες (σατραπίσκους τε και μη), είτε από εταιρείες σε ρόλο ηγεμόνα, σε ποσόστωση που ορίζει το οικονομικό-πολιτικό μοντέλο.

Ποιος είπε ότι η φεουδαρχική νοοτροπία πέθανε? Δεν πέθανε είναι εδώ και φωλιάζει στις ψυχές όλων μας, αφού με κάθε ευκαιρία ο καθένας μας ξεθάβει από τα τρίσβαθα του είναι του τον μεσαιωνικό ηγεμονίσκο.

Είναι άραγε δυνατόν να περιμένουμε τις κοινωνίες να αναπτυχθούν και να αυτό-οργανωθούν, εξοστρακίζοντας την τάση του φεουδαρχισμού που εξωτερικεύει ο καθένας μας μόλις αποκτήσει ίχνη ισχύος και πλουτισμού, που κατά την γνώμη μου είναι μια καθαρή κοινωνική στρέβλωση?

Το οικονομικό μοντέλο του νεοφιλελευθερισμού πρόσφατα αποδείχθηκε ατελέσφορο, διότι προϋποθέτει να γνωρίζουν όλοι οι συμμετέχοντες τέλεια τους κανόνες της αγοράς (το βραβείο Νόμπελ Οικονομίας το 2001 δόθηκε στον Josef Stiglinz που είπε περίπου αυτό μέσα από τα θέματα της λεγόμενης ασύμμετρης πληροφόρησης).

Μήπως είναι καιρός να αναθεωρήσουμε και το κοινωνικό μοντέλο που απορρέει από τις αρχές του νεοφιλελεθερισμού και να αναζητήσουμε κάτι καλύτερο, αφού είναι καθαρό ότι όσα δοκιμάσαμε μέχρι τώρα (αντίστοιχα πολιτικών συστήματα π.χ. τυραννία, μοναρχία, ολοκληρωτισμός, φασισμός, κομουνισμός, λαϊκές δημοκρατίες, σοσιαλισμός, πεφωτισμένες δημοκρατίες, ολιγαρχίες, θρησκοκρατίες, ηγεμονίες κτλ) δεν μας ικανοποίησαν.

Μήπως είναι καιρός να αρχίσουμε δειλά να λέμε ΟΧΙ στις εκφράσεις κοινωνικής στρέβλωσης όπως αυτές μορφοποιούνται μέσα από τα επιχορηγούμενα πανηγύρια?

ΟΧΙ άλλο άρτο και θέαμα! ΧΟΡΤΑΣΑΜΕ ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑΝ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ. Οι ψυχές μας και το πνεύμα μας πεινάει για μόρφωση, δικαιοσύνη και σεβασμό.

Το ΑΕΠ μας μπορεί να αυξάνεται αλλά εκτός του γεγονότος ότι ο μέσος πολίτης ΤΗΣ ΓΗΣ είναι φτωχότερος, αυτό που σίγουρα είναι φτωχότερο είναι το ίχνος που αφήνει στην ιστορία και στις ψυχές μας ο πολιτισμός που παράγουμε. Για τα οικονομικά μας υπάρχουν ένα σωρό προτάσεις. Πώς να βελτιωθεί η στρέβλωση στην αγορά, πώς να ομαλοποιήσουμε την αταξία που θα προκαλέσει η απελευθέρωση της εργασίας, πώς να εξασφαλίσουμε την αειφόρο μας ανάπτυξη.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΜΑΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ?

Προς το παρόν επαφιόμαστε στα χέρια των διαφόρων επίδοξων διοργανωτών λαϊκών γιορτών προς τέρψη του λαού, ίδιο όφελος φυσικά και με την λήθη για τα παρελθόντα και την τύφλωση για τα μέλλοντα εξασφαλισμένη.

Δόξα τη μακροθυμία σου και την γενναιοδωρία σου κύριε Χ που μας ταΐσες, μας πότισες και εύφρανες τα ματάκια μας με τα ωραία και θαυμαστά του κόσμου. Δεν ξέρω γιατί αλλά στο μυαλό μου ήρθε ένα απλοϊκό τραγουδάκι των αρχών του 1980 - Elusion, Its just an elusion.

ioannispk – son of a pirate

Friday, August 03, 2007

Ο Μπάρμπα Γιαννούλης

Ο Μπάρμπα Γιαννούλης


Ο μπάρμπα Γιαννούλης ήτανε θείος της γιαγιάς μου που έζησε μεταξύ 1870 και 1940 περίπου. Ήταν τσαγκάρης στο επάγγελμα και μάλιστα καλός αφού έμαθε την τέχνη στην Πόλη. Ο μπάρμπα Γιαννούλης γύρισε στο χωριό μεσήλικας και συνέχισε να φτιάχνει παπούτσια μέχρι το θάνατό του.

Ήταν ένας γραφικός παράξενος – ΠΟΛΥ παράξενος άνθρωπος και απίστευτα μισογύνης. Τόσο που γυναικεία παπούτσια αρνειόταν πεισματικά να πιάσει στα χέρια του. Όταν τον ρώταγαν το λόγο έλεγε ότι απλά σιχαινόταν να τα πιάσει αφού οι γυναίκες τα «κατουρούν».

Ο στρημένος τούτος γέρος είχε πολλές σκοτεινές πτυχές στην ζωή του, που οι άκρες τους χάνονταν στα χαρέμια της Πόλης όπου ήταν αποκλειστικός τσαγκάρης και μέγας κατασκευαστής πασουμιών. Ο μπάρμπα Γιαννούλης ήταν όμως όπως λέγανε και «ανοιχτομάτης». Τα μάτια του βλέπανε τα όμορφα και κατά που λέγανε αυτοί που ξέρανε πρόσωπα και πράγματα, «ο διάολος που ‘χε στο παντελόνι του δεν τον άφηνε να ησυχάσει». Ο ίδιος δεν έλεγε τίποτα απολύτως!

Οι χανούμησες αντίθετα με το ότι πιθανόν να πιστεύουν οι περισσότεροι ήταν (και ίσως να συνεχίζουν να είναι) σεξουαλικώς στερημένα άτομα, και απ’ ότι φαίνεται ο μπάρμπα Γιαννούλης δρόσιζε τους κρυφούς κήπους πίσω από τα καφασωτά. Οι κακίες γλώσσες λέγανε πως τον πήρανε χαμπάρι και πας γι’ αυτό ο σουλτάνος τον ευνούχισε. Έτσι λοιπόν ο πασουμοποιός έγινε τσαγκάρης στο χωριό, έμεινε φυσικά ανύπαντρος, και απίστευτα παράξενος και μισογύνης. Η φιγούρα του τα χούγια του και η συμπεριφορά του τροφοδοτούσαν την τοπική κοινωνία με καύσιμο υλικό για σενάρια και κουτσομπολιά ενώ η παραξενιά του έμεινε να την θυμόνται ακόμα και σήμερα.

Σαν πέθανε δύο μακρινά του ανίψια (ο Διονύσης – Νιόνιος και ο Ανδρέας) έχοντας ακούσει τις διάφορες ιστορίες αποφάσισαν να λύσουν μια για πάντα το μυστήριο. Έτσι λοιπόν με διάφορα προσχήματα ζητούσαν επίμονα να ψάξουν τον πεθαμένο και πριν την ταφή αλλά και κατά την διάρκεια. Το τι έγινε στην κατά τα άλλα πένθιμη τελετή δεν είναι γνωστό αλλά εύκολα μπορεί κανείς να το φανταστεί. Ατυχώς λόγω θρησκευτικών και λαϊκών προκαταλήψεων το μυστήριο δεν διαλευκάνθηκε και παρέμεινε μέχρι σήμερα άλυτο.

Ο μπάρμπα Γιαννούλης έμεινε αθάνατος τις μνήμες της γιαγιάς μου της μάνας μου και τόσων άλλων. Έσωσε μέχρι σήμερα να τον θυμάμαι εγώ και να τον μνημονεύω. Σε ευχαριστώ μπάρμπα για την παράδοση που μου κληρονόμησες και εύχομαι το μουσουλμανικό σου κομμάτι, που όλοι άλλωστε έχουμε μέσα μας, να εισακούστηκε και τώρα να βλέπεις τα όμορφα, ανάμεσα στα «ουρί» του παραδείσου, με το πάθος σου για του κήπους πίσω από τα καφασωτά ασίγαστο.

ioannispk – son of a pirate