Ελληνική Ύπαιθρος

Χαμένο κάπου στο κέντρο της Πελοποννησιακής γης, το πέτρινο τούτο κτίσμα μοιάζει μνημείο στην δύναμη της φθοράς του χρόνου όταν αυτή ενισχύεται από την ανθρώπινη εγκατάλειψη.

Και δεν είναι απαραίτητο η εγκατάλειψη να σχετίζεται με την αδιαφορία. Στη σκέψη μου έρχεται το τραγούδι του Λάκη Χαλκιά, για τον μετανάστη που δουλεύει στην Γερμανική φάμπρικα και ακούει τον εργοδηγό να του λέει- «με τους εργάτες μην μιλάς, την ώρα σου να την κρατάς τον γιό σου μην το λησμονάς, πεινάει κι είναι κρίμα». Νομίζω ο συσχετισμός είναι καθαρός και προς αποφυγήν συγκινήσεων δεν παραθέτω περισσότερες σκέψεις.

Οι ακρογωνιαίες πέτρες μοιάζουν χαρακιές που έκαμε κάποιος με σκοπό να θυμίζουν τα πιο σημαντικά στάδια στην κατασκευή του σπιτιού. Άλλωστε το ίδιο δεν κάνουν και οι άνθρωποι με τα παιδιά τους όταν χαράζουν την πρόοδο του ύψους τους σε κάποιο έπιπλο? Φυσικά το ίδιο έκαναν και οι πιστολάδες της Αμερικάνικης δύσης για να μετρούν τα θύματα τους. Λοιπόν ίσως οι πέτρες αυτές να λειτουργούν αμφίδρομα σημαδεύοντας όχι μόνο χρονικές περιόδους αλλά και καημούς. Θύματα των καταστάσεων που ερήμωσαν την Ελληνική ύπαιθρο.

Τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνει η φύση που πάντα με κατευναστικό ρόλο, αμβλύνει, μακιγιάρει τις ασχήμιες και στο τέλος σκεπάζει και καλύπτει με το αέναο, ανθισμένο ενίοτε, πράσινο.

ioannispk - son of a pirate

ΥΓ

Οι οχτώ χωριάτες

Στίχοι: Γιώργος Σκούρτης
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Βίκυ Μοσχολιού

Ήσανε οχτώ χωριάτες
κι είχαν κι οι οχτώ παιδιά
φύγανε σαν μετανάστες
παρατήσαν τα χωριά

Μόλις φτάσανε στα ξένα
βρήκαν οι μισοί δουλειά
και τους άλλους λησμονήσαν
πριν περάσει μια βραδυά

Ήσανε οχτώ χωριάτες
και ξεκίνησαν μαζί
άλλοι πήγανε στον νότο
κι ένας στην Ανατολή

Και περάσανε τα χρόνια
γέρασαν στην ξενητειά
κάπου κάπου σιγοκλαίνε
και θυμούνται τα παλιά

Ήσανε οχτώ χωριάτες
κάποιος λέει ακόμα ζουν
τα παιδιά τους μεγαλώσαν
κι άλλη γλώσσα πια μιλούν

Ήσανε οχτώ χωριάτες
μετανάστες στον χαμό
τα χωράφια παρατήσαν
και κερδίσαν τον καημό