ΠΙΚΡΙΑ

ΠΙΚΡΙΑ Νίκος Καββαδίας 7-2-1975

Ξέχασα κείνο το μικρό κορίτσι από το Αμόι
και τη μουλάτρα που έζεχνε κρασί στην Τενερίφα,
τον έρωτα, που αποτιμάει σε ξύλινο χαμόι,
και τη γριά που μέτραγε με πόντους τη ταρίφα.

Το βυσσινί του Τισιανού και του περμαγγανάτου,
και τα κρεβάτια ξέχασα τα σαραβαλιασμένα
με τα λερά σεντόνια τους τα πολυκαιρισμένα,
για το κορμί σου, που έδιωχνε το φόβο του θανάτου.

Ό,τι αγαπούσα αρνήθηκα για το πικρό σου αχείλι:
τον τρόμο που δοκίμαζα πηδώντας στο κατάρτι,
το μπούσουλα, τη βάρδια μου και τη πορεία στο χάρτη,
για ένα δυσεύρετο, μικρό, θαλασσινό κοχύλι.

Τον πυρετό στους Τροπικούς, του Rio τη μαλαφράντζα,
την πυρκαγιά που ανάψαμε μια νύχτα στο Μανάο.
Τη μαχαιριά που μου 'δώσε ο Μαγιάρος στην Κωστάντζα
και "Σε πονάει με τη νοτιά;" - Όχι, απ' αλλού πονάω.

Του τρατολόγου το καημό, του ναύτη την ορφάνια,
του καραβιού που κάθισε την πλώρη τη σπασμένη.
Τις ξεβαμμένες στάμπες μου, που 'χα για περηφάνια,
για σένα, που σαλπάρισες, γολέτα αρματωμένη.

Τι να σου τάξω, ατίθασο παιδί, να σε κρατήσω;
Παρηγοριά μου ο σάκος μου, σ' Αμερική κι Ασία.
Σύρμα που εκόπηκε στα δυο και πως να το ματίσω;
Κατακαημένε, η θάλασσα μισάει τη προδοσία.

Κατέβηκε ο Πολύγυρος και γίνηκε λιμάνι.
Λιμάνι κατασκότεινο, στενό, χωρίς φανάρια,
απόψε που αγκαλιάστηκαν Εβραίοι και Μουσουλμάνοι
και ταψιδέψαν τα νησιά στο πόντο, τα Κανάρια.

Γέρο, σου πρέπει μοναχά το σίδερο στα πόδια,
δυο μέτρα καραβόπανο, και αριστερά τιμόνι.
Μια μέδουσα σε αντίκρισε, γαλάζια και σιμώνει
κι ένας βυθός που βόσκουνε σαλάχια και χταπόδια.

Ο Νίκος Καββαδίας για μια ακόμα φορά μιλάει κατ’ ευθεία στην ψυχή μου !

Διάγω περίοδο πνευματικής ένδειας Marconi ... Μ' έφαγε το καθημερινό το τετριμμένο, μην περάσουν οι ώρες μη και ξεχάσω το survey, Α! ναι και χτες πατήσαμε την μπάλα 300 τόνους, αλλά χαλάλι θυμήθηκα τα κόλπα του πατέρα μου και αγαλλιασα λίγο.

Ελπίζω να τα πούμε σαν περάσουν τα μουσώνια της ψυχής μου που τούτη την αλλόκοτη εποχή λυσσομανάνε. Βρέχει και δεν βλέπω ούτε την μύτη μου, όσο για βοηθήματα (Radar και άλλα), όσο είναι πραγματικοί ναυτικοί ξέρουν πως στις βαριές κακοκαιρίες τέτοια υπάρχουν μονάχα στην SOLAS και στα χαρτιά του LLOYDS. Ας είναι καλά η ναυτοσύνη που μου κληρονομήσανε οι προγονοί μου που με κρατά ακόμα στην πορεία και όρτσα, αλλιώς για τα βράχια του ΟΥ ΖΑΝ (Ou Jean) θα τράβαγα να κάνω παρέα στα Φραντσέζικα θαλασσοπούλια.

Είναι βλέπεις Νίκο που δεν θέλω να δεχτώ τον επίλογό σου, ευτυχώς, και δόστου “ troba marina” μπας και βγούνε έξω πιο πολλά νερά απ’ όσα μπουκάρουνε μέσα.

Άντε πολλά ‘παμε και βράδιασε, σύρε στην βάρδια σου στο RADIO ROOM στον ουρανό και γω στην δικιά μου. Σαλπάραμε χρόνια τώρα μαζί και μας περιμένει ο κόσμος όλος και όχι μονάχα στον Μπραζίλι.

ioannispk - son of a pirate