A Pirate's Mobile Blog

The world as seen by a "PIRATE" (?).

Follow the link below to see ...

http://sonofapirate.blogspot.com/

Monday, October 09, 2006

Στις άκρες του Δούναβη

Στις άκρες του Δούναβη
(To all refuges)

Στις άκρες του Δούναβη έχτισαν την ελπίδα
μακριά απ την ξερή απεραντοσύνη του κάμπου
και με χορτάρια σκέπασαν τα όνειρα,
ξερά κι αυτά για να θυμίζουν τη γη τους.

Στην λάσπη που τους συντροφεύει τα μερόνυχτα
έσπειραν τα παιδία τους βουβά – άχαρα ,
φοβισμένα μην και τους ακούσει το ποτάμι,
μην και προδώσει το μυστικό της γενιάς τους.

Το ποτάμι πείρε την Σμαράγδα και τον Νικο.
Έφερε λάσπη και μίσος, λάσπη και διχόνοια
μέχρι που με ζεμπιλωμένα τα κουρέλια τους
πήραν το δρόμο του πρόσφυγα – στο Νοτιά..

Πίσω στην πατρίδα με σκούριες ιδέες
ποιός να δεχθεί την ψυχή της Σμαράγδας ;
Ποιος να νιώσει το πόνο στα κόκαλα
π’ αφήνει η ποταμίσια λάσπη κληρονομιά.

Δεν βρήκαν άλλο ποτάμι φιλόξενο.
Δεν βρήκαν άλλο Νικο ούτε Σμαράγδα
και τα παιδία πάλι βουβά τα ‘σπειραν.
Μην κι ακούσει η πατρίδα την γενιά τους.

ioannispk – son of a pirate

6 comments:

ioannispk - son of a pirate said...

Η Σμαράγδα και ο Νίκος είναι πραγματικά πρόσωπα που χάθηκαν - μικρά παιδιά - στο ποτάμι στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, η τέλη του 19ου.
Ο πατέρας τους δούλευε τα Σελέπια (ποταμόπλοια φορτηγίδες) του Δούναβη, που ήταν και το σπίτι τους.

Pal-Pal said...

Πιστευω πως το δημοσιοποιεις λογω
των προσφατων γεγονοτων (νεροποντης και καταστροφων)που επληξαν πολλους συνανθρωπους μας.
Μα παντα εχεις κατι stand by που να ταιριαζει στην επικαιροτητα η ενα fast foodadiko για καποιους πεινασμενους ???
Αληθεια εκτος απο το μπιφτεκι και τυρι ,καποιες σαλτσες ερεθιζουν τον ουρανισκο μου,μα ματαια προσπαθω να καταλαβω τι μου θυμιζει η γευση τους......

ioannispk - son of a pirate said...

Sorry John αλλα δεν είναι έτσι.
Η ιστορία έχει να κάνει με κάποιους (Ανδριώτες for that matter - ΟΧΙ ΣΤΕΝΙΩΤΕΣ) που δούλευαν στα Σελέπια του Δούναβη - πρόσφυγες απο την Ελλάδα κατα κάποιο τρόπο που ξαναγύρισαν πάλι πρόσφυγες αφου δεν μπόρεσαν να ζήσυν εκεί.
Τα πρόσωπα είναι πραγματικά και την ιστορία την άκουσα πολλές φορές μικρός από την γιαγιά μου.

Pal-Pal said...

ΟΚ.
Παλι θα επικαλεστω οτι η ομορφια της ποιησης δεν συγκρινεται με αυτον που την γραφει και αυτον που την διαβαζει.Ειναι σαν την καμπανα που ξεκουφαινει αυτον που την χτυπαει, και τον μακρυνο διαβατη που ισα που την ακουει,μα κανει τον σταυρο του....
Και εγω ειλικρινα εχω πολλες φορες σταυροκοπηθει οταν χτυπας τις καμπανες της ψυχης σου.Πιστευω να νην ειναι απο θρησκοληψια,αλλα απο ευλαβια,και ταπεινοση στους ηχους μιας εκκλησιας,που ειναι χτισμενη σε καποιο θαλασσοβρεγμενο βραχο στην απεραντη θαλασσα.......

Pal-Pal said...

θα ηθελα να διευκρυνισω στο πρωτο μου σχολιο μου,οτι με τον ορο fastfoodadiko εννοω την ευχαιρια καποιου να δημειουργει στοιχους ευκολα και γρηγορα για καποιο επικαιρο γεγονος. Η αλλη πλευρα ειναι να ανασυρει αντιστοιχα επικαιρα ποιηματα απο το χρονοντουλαπο ( αρχειο ) του.
Ισως να ηταν αστοχος ο ορος αυτος και να μην παραξηγηθω αντιστοιχωντας το γρηγορο ,απλο και φθηνο χαρμπουγκερ με καποια ποιηματα,αλλοστε η ποιηση ειναι εμπνευση στιγμης που πρεπει να εκτελεστει γρηγορα για να μην αρπαξει στο τηγανισμα....

Pal-Pal said...

Μου αρεσει να διαβαζω συχνα που γραφεις " αυτο το ελεγε συχνα η γιαγια μου η ο παππους μου "
Δεν ζηλευω που σεν γνωρισα ποτε τους παππουδες μου και τις γιαγιαδες μου,αλλα αισθανομαι οτι αυτες οι αναμνησεις σε κρατουν ζεστο τα κρυα βραδια του χειμωνα και δροσερο τα τροπικα μεσημερια ...
Με τις ευχες τους Φιλε John