Επίσκεψη στους Άγιους Τόπους

Επίσκεψη στους Άγιους Τόπους

Δεν ξέρω γιατί, αλλά μετά την επίσκεψή μου στους Άγιους Τόπους έφυγα από την Ιερή πόλη πολύ μπερδεμένος. Ίσως να φταίει το συνονθύλευμα των πολιτισμών και των θρησκειών που διαγκωνίζονται για την σωτηρία των ψυχών μας, ίσως ακόμα και να μην ήμουνα κατάλληλα προετοιμασμένος για μια τέτοια επίσκεψη.

Η ουσία παραμένει ότι έφυγα γεμάτος σκέψεις και με μια πικρή γεύση στο στόμα. Αν με ρωτήσει κάποιος τι θα προτιμούσα – τι θα ήθελα να αλλάξω, δεν νομίζω ότι θα έβρισκα εύκολη απάντηση.

Ανεξάρτητα όμως από όλα, γεγονός παραμένει ότι η συνύπαρξη τόσων διαφορετικών ανθρώπων σε ένα τόσο μικρό μέρος και για τόσα πολλά χρόνια είναι από μόνη της εντυπωσιακή. Φεύγοντας μου ήλθε στο μυαλό ένα παλιό ποίημα του Ορέστη Λάσκου, το Παρίσι, που παραθέτω αυτούσιο, περισσότερο γιατί μου αρέσει το αδιέξοδο που δημιουργεί με την πρότασή του, παρά γιατί ταιριάζει με την περίπτωσή μου .

Δικός μου σκοπός ζωής δεν υπήρξε ακριβώς αυτή η επίσκεψη, αφού πιστεύω ότι αν θέλει κανείς να βρει την ηρεμία της ψυχής του δεν είναι ανάγκη να ανατρέξει στην γενέτειρα μήτρα του. Μπορεί να « μηδενίσει » την ζωή του και να ξαναγεννηθεί όπου και να βρίσκεται, αρκεί να αναζωπυρώσει τις γενεσιουργές δυνάμεις που κρύβονται μέσα του.

Ένα κατάλαβα πάντως, ότι ο Θεός πρέπει να είναι μια πολύ μα πολύ ανεκτική οντότητα, αφού δέχεται το χάος που επικρατεί – πάντα δήθεν στο Όνομά Του και δεν πατάει το γνωστό «RESET».

ioannispk – son of a pirate

Παρίσι – Ορέστης Λάσκος

"Ξέρω έναν κύριο παράξενο πολύ
που λόγια πάντα αλλόκοτα μιλεί
για το Παρίσι
στην συντροφιά μας όταν έρθει να καθίσει.
Λένε γι' αυτόν
πως από τα μαθητικά του χρόνια είχεν ορίσει,
μοναδικό
μες στη ζωή του ιδανικό
να πάει στο Παρίσι.
Χρόνια και χρόνια τον μεθούσε
τ' ονειρεμένο αυτό ταξίδι
που ποθούσε.
Παντού για 'κείνο συζητούσε
μες στα όνειρά του αυτό θωρούσε
τόσο, που ο πόθος του με τον καιρό
του 'γινε μες στην ύπαρξή του ένα στολίδι
λαμπερό.

Να πάει στο Παρίσι...
Για το ταξίδι αυτό σκότωνε φευγαλέες επιθυμίες
και έκανε αιματηρές οικονομίες
για να το πραγματοποιήσει.
Να πάει στο Παρίσι...

Και να,
που κάποια μέρα στα στερνά
το κατορθώνει.
Κι ένα πρωί μέσα στου τρένου ένα βαγόνι
για το Παρίσι μεθυσμένος ξεκινά.
Μα,
μόλις αντίκρισε μακριά τον πύργο του ’ιφελ
ν' αχνοδιαγράφεται στο φόντο τ' ουρανού,
φριχτή μια σκέψη εισόρμησε στην κάμαρα
του νου.
Κι ύστερα; Κι ύστερα τι θα γινόταν;
Πώς θα μπορούσε πια να ζήσει
με δίχως τη λαχτάρα αυτή για το Παρίσι;
Γιατί ένιωθε τώρα καλά πως όταν
σε λίγο στο Παρίσι θα βρισκόταν
μέσα σ' ελάχιστο διάστημα ασφαλώς,
θα το βαριόταν.
Και τότε;

Και τότε
πήρε μια τεράστια απόφαση
που ως τώρα δεν ευρέθηκε να του τη συγχωρέσει
κανείς.

Αντί να προχωρήσει στο Παρίσι
κατέβηκε σ' ένα προάστιο
στο Σαιν Ντενίς.
Και το πρωί από την ίδια οδό
ξανάρθε εδώ.
Και τώρα, σαν και τότε προτού φύγει πάλι.
με μια λαχτάρα σαν και πριν μεγάλη,
μιλάει και λέει παντού, πως έχει ορίσει
μοναδικό
μες στη ζωή του ιδανικό
να πάει στο Παρίσι"