Loosing my Religion - Τέλος Εποχής

Τέλος Εποχής

Το πέρασμα του νωχελικού καλοκαιρινού χρόνου συνόδεψαν αναθεωρήσεις, στόχων, ιδεών, απόψεων και γενικά κάθε λογής εγκεφαλική διεργασία μελλοντικής αναδιάρθρωσης και ανακατάταξης.
Ενώ οι αναθεωρητικές ιδέες φαντάζουν πέρα για πέρα εφαρμόσιμες στην ακροθαλασσιά, τις περισσότερες φορές, καταλήγουν τροφή της πόλης και της καθημερινότητας.

Κάθε Άνοιξη, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο και Χειμώνα μοιάζει να ακολουθούμε ένα προδιαγεγραμμένο εσωτερικό ρολόι που μας σπρώχνει σε σχεδόν θρησκευτικές αναθεωρητικές τελετουργίες.

Με το τέλος όμως κάθε εποχής και αντίθετα με τις υποσχέσεις και τα σχέδια που έχουμε εκπονήσει, η αντίσταση μας στην ‘αμαρτία’ συνήθως κάμπτετε και για μία ακόμη φορά ΧΑΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ στην αναθεωρητική δύναμη το εαυτού μας.
Για μία ακόμα φορά τούτο τον Αύγουστο έχασα την πίστη μου …

Οι στοίχοι των REM τα λένε όλα..

'Losign My Religion' - REM

Life is bigger
It’s bigger than you
And you are not me
The lengths that I will go to
The distance in your eyes
Oh no I’ve said too much
I set it up

That’s me in the corner
That’s me in the spotlight
Losing my religion
Trying to keep up with you
And I don’t know if I can do it
Oh no I’ve said too much
I haven’t said enough
I thought that I heard you laughing
I thought that I heard you sing
I think I thought I saw you try

Every whisper
Of every waking hour I’m
Choosing my confessions
Trying to keep an eye on you
Like a hurt lost and blinded fool
Oh no I’ve said too much
I set it up

Consider this
The hint of the century
Consider this
The slip that brought me
To my knees failed
What if all these fantasies
Come flailing around
Now I’ve said too much
I thought that I heard you laughing
I thought that I heard you sing
I think I thought I saw you try

But that was just a dream
That was just a dream

The title "Losing My Religion" is based on an expression from the southern region of the United States, and means losing one's temper or civility, or "flying off the handle".
(From WIKIPEDEA).

Αλλά ποιός μας σταματά να δώσουμε όποια ερμηνεία μας ταιρειάζει?
Υποθέτω αυτή είναι η ομορφιά της ποίησης.