Σκέψεις στο ποίημα "Όνειρα και εφιάλτες"

Σκέψεις στο ποίημα «Όνειρα και εφιάλτες»

Τα όνειρα και οι ονειροφανταστικές καταστάσεις είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής της ύπαρξης μας, αποτελώντας πολλές φορές διέξοδο στα προβλήματα μας.
Η ταύτιση οικείων προσώπων με ονειρικούς ήρωες είναι αναπόφευκτη καθώς και η έκθεσή τους σε ονειρικούς κινδύνους. Η απουσία γεννά πάντα ενοχές αφού στερεί το φυσικό κίνητρο για συμμετοχή και αρωγή στην ανάγκη του οικείου προσώπου / περιβάλλοντος, ενώ η ψυχή λαχταρά να δώσει αυτό που θεωρεί αυτή πιο πολύτιμο. Στην συγκεκριμένη περίπτωση την άδολη και αγνή ΣΙΩΠΗ που προκύπτει από την προσωπική πληρότητα.
Η απομάκρυνση από οικεία πρόσωπα και χώρους μοιραία προξενεί σύγχυση και οι όποιο στόχοι προκάλεσαν αυτό το ταξίδι μακριά από ότι ο καθένας αποκαλεί σπίτι του (πραγματικό η πνευματικό), κάνει στον αρχικό σκοπό του ταξιδιού όχι πια ξεκάθαρο. Οι προσπάθειες προσέγγισης και για αυτοκάθαρση αλλά και για επίλυση της συναισθηματικά φορτισμένης κατάστασης μάλλον είναι άκαρπες.
Δανείζομαι τους στοίχους το καλού μου φίλου Αντώνη:


Θέλω να σε νιώσω,
να σε αφουγκραστώ,
να σε ακούσω,
να είσαι εδώ.

Οι Ουτοπίες είναι πραγματοποιήσιμες στα όνειρα. Έτσι και η Guaruza, μια άθλια τενεκεδούπολη – φαβέλα στις όχθες κάποιου Βραζιλιάνικου ποταμού σηματοδοτεί τον δρόμο για την Ουτοπία που όμως είναι πέρα από αυτήν και ενδεχομένως άπιαστη.
Ο πόθος της επανασύνδεσης και της επαναφοράς της πραγματικότητας σε φυσιολογικότερες (πιο ψυχικά αποδεκτές) καταστάσεις είναι άσβεστος, αλλά πάλι όντας ονειρικός ίσως και ν παραμένει άπιαστος.
Ο συμβολισμός του Μίνωα που ψάχνει τον Μινώταυρο, το δύσμορφο και καταραμένο παιδί του δεν είναι τίποτα άλλο παρα η απεικόνιση των καταδικαστέων σκέψεων, παραστάσεων που παράγονται από το βιολογικό είναι μας, που ότι και να κάνει κανείς δεν σβήνει και ταλανίζει. Είναι η αιώνια πάλη της αυτοκάθαρσης και της ενοχής για τις ίδιες μας τις σκέψεις / πράξεις που ενώ είναι παιδιά μας ενίοτε καταδικάζονται από προσωπικούς, κοινωνικούς η και θρησκευτικούς θεσμούς.
Η επάνοδος / επιστροφή, εύκολα προσδιορίζετε από το αστρονομικό σημάδι του αστερισμού του κύκνου όταν αυτός βρίσκετε στο Ζενίθ του παρατηρητή. Η επάνοδος παραμένει και αυτή ονειρικά καθαρτική, με την ευχή οι φωνές και σκέψεις που δημιουργούνται (με τα ταξίδια είτε νοητά είτε πραγματικά) να καταλαγιάσουν, να σωπάσουν έστω και προσωρινά και τα όνειρα / εφιάλτες να έχουν γίνει σπονδή στον Θεό του ταξιδιού μέχρι το άλλο ταξίδι.
Αυτοκριτικά τελειώνει το ποίημα, δηλώνοντας ότι παρ’ όλη την αλλοτρίωση που έχουν οδηγήσει οι καταστάσεις, «δυστυχώς η ευτυχώς» – σχεδόν τραγικά παραμένει μέσα στην ύπαρξη μας αρκετή καύσιμη ύλη που τροφοδοτεί τις ονειρικές αυτές καταστάσεις, που ενώ είναι κοινωνικά, πολιτικά και θρησκευτικά κατακριτέες, παραμένουν οι τελευταίες διέξοδοι για την διατήρηση της πνευματικότητας και της ελευθερίας της ανθρώπινης ύπαρξης.

Ioannispk – son of a pirate