A Pirate's Mobile Blog

The world as seen by a "PIRATE" (?).

Follow the link below to see ...

http://sonofapirate.blogspot.com/

Monday, September 18, 2006

Το κάστρο της Κιμώλου (Αρζεντιέρας)

Το κάστρο της Κιμώλου (Αρζεντιέρας)

Κάποιος με ρώτησε αν η φωτογραφία στο ποίημα ‘Το Κάστρο της Αρζεντίερας’, είναι το κάστρο της Κιμώλου. Λοιπόν δεν είναι. Το κάστρο της Κιμώλου χτίστηκε περίπου τον 13ο αιώνα και μάλλον ξαναχτίστηκε η άλλαξε τον 16ο αιώνα όπου και χτίστηκε η εκκλησία του Χριστού. Καταστράφηκε η τουλάχιστον αλώθηκε από τον Καπουδάν Πασά και την τότε παρέα του. Κάστρο υπάρχει και σήμερα στην Κίμωλο (στην Χώρα). Κυρά του κάστρου (πριν την άλωση) ήτανε μια όμορφη αρχόντισσα η Κρουζήνα που είχε Βενετσιάνικη καταγωγή και πολύ θερμή φύση. Γι΄ αυτό και άφησε τον άνδρα της (γνωστό καραβοκύρη που το όνομά του σώζετε μέχρι σήμερα) και πήγε στη Κίμωλο, όπου και διαφέντευε στις συντρόφισσες της μέχρι που την πήραν λάφυρο οι πορθητές.

Το κάστρο στην φωτογραφία είναι αυτό στην είσοδο του λιμανιού στο Brindisi της Ιταλίας.

Ουσία όμως δεν έχουνε τα κάστρα αλλά αυτοί που τα χτίζουνε και αυτοί που τα κουρσεύουνε. Μια και προέρχομαι από νησί του Αιγαίου που κουρεύτηκε αναρίθμητες φορές (από καλούς και κακούς πειρατές), θα ήταν τουλάχιστον αθώο από μέρους μου να πιστεύω στην εθνική / φυλετική μου καθαρότητα και την Ελληνικότητα των κυττάρων μου, όθεν και το ‘son of a pirate’, που δεν έχει να κάνει καθόλου με την εντιμότητα του μακαρίτη του πατέρα μου που ήτανε Καπετάνιος, Θαλασσινός και Ντόμπρος. Δεν χρειάζεται λοιπόν να εξηγήσω γιατί με ενδιαφέρουν περισσότερο οι πορθητές / πειρατές από τους αμυνόμενους ‘know thy self’.

Ίσως και να φοβήθηκα από την προτροπή του National Geographic να βρούμε τις βιολογικές μας ρίζες (μέσω ανάλυσης DNA) για αυτό και άρχισα να τις ψάχνω μονάχος μου, με τον τρόπο που ξέρω εγώ, μη και βγουν τίποτα άπλυτα στην φόρα και δεν μου δίνουν διαβατήριο για την κόλαση ύστερα. Γιατί όπως έγιναν τα πράγματα χωρίς διαβατήριο ούτε στην κόλαση δεν θα μπορείς να πας.

Τα στιχάκια μιλάνε για το πώς πιθανόν βλέπει, αυτός που πρόκειται να κουρσέψει, την λεία του, όπως μου τα διηγήθηκε ο πειρατής φίλος μου Abdulah (που σημαίνει δούλος του Θεού). Τι αισθάνεται και πώς τούτη η κουρσευτική κατάρα δεν φεύγει αλλά μένει. Τούτη η λεία δεν είναι απαραίτητο να ήταν μια παλιά κασέλα με χρυσά δουκάτα. Μπορεί να είναι και μια ιδέα η ένας στόχος και ότι βάλει του καθενός ο νους. Τα στιχάκια θέλουν να τονίσουν ότι ανεξάρτητα από την λεία το συναίσθημα θα πρέπει να είναι το ίδιο. Οι κουρσευτές αλλάζουν μόνο.

Το τελευταίο σχόλιο αναφαίρετε στην πατρίδα που παρ’ όλο που κουρσεύετε καθημερινά από κυβερνώντες και κυβερνώμενους (από τα γεννοφάσκια της) καταφέρνει και υπάρχει, έχει οντότητα, φωνή και ύπαρξη και γεννά ελεύθερα πνεύματα.

ioannispk- son of a pirate

2 comments:

Pal-Pal said...

Συμφωνω ,Πραγματι οι γενεολογικες ριζες του καθενος ειναι πιθανον να ειναι πολυ μπερδεμενες και δεν ξερω αν εχει σημασια να σκαψεις βαθεια μεσα στο χωμα να βρεις την ακρη.
Σημασια εχει αυτο το ιδιο το δεντρο με την φυλλωσια που κανει και τους καρπους που δενει.....

Pal-Pal said...

Οσο για το son of pirate δεν θα μπορουσα ποτε εσενα να σε φανταστω να κουρσεβεις χωρια και να βιαζεις παρθενες .....