Την συνάντησα για πρώτη φορά ένα απόγευμα του Σεπτέμβρη, που κι αυτός κόντευε να τελειώσει και για να προετοιμαστεί για τα Αγιοδημητριάτικα κρύα είχε αρχίσει τις φοβέρες.
Η Ερμιόνη δεν μου συστήθηκε αμέσως ίσως γιατί στην ηλικία της οι γυναίκες κρατάνε ακόμα τα προσχήματα. Μάλιστα έχοντας την πρύμη γυρισμένη προς το Νοτιά, έκαμε πως δεν με είδε, αν και φιλάρεσκα άφησε δυό σκιές να χαϊδέψουν τα στραβόξυλα που κράταγαν το καθρέφτη.
Χωρίς πολλές κουβέντες και με το θράσος που με το ζόρι δίνει η πόλη στους κατοίκους της, χωρίς καλά – καλά να το σκεφτώ πάτησα το κλείστρο και αιχμαλώτισα για πάντα τη μορφή της. Σταμάτησα τον χρόνο εκεί στην
αμμουδιά της Νέας Λάμψακου, κι εκείνη το κατάλαβε και σαν γνήσια κοκέτα, γόησσα της θάλασσας μου έδειξε τις καμπύλες της, αναλλοίωτες στο χρόνο με το μεράκι του καραβομαραγκού έκδηλο στην κουπαστή της. Ήξερε πως θα ‘μενε αθάνατη, έστω και έτσι, με φυλακισμένη την αντανάκλαση της στο φωτογραφικό χαρτί.Η πλώρη της κοίταγε το Βοριά και η μουντάδα της ατμόσφαιρας ταίριαζε με την κουρασμένη ψυχή της. Ένας σκαρμός, μοναδικό στολίδι πάνω απ’ τα μπρός μάγουλα, έστεκε κι αυτός στητός σαν τον ανεμόμυλο του Θερβάντες περιμένοντας καρτερικά τον διαβρωτικό χρόνο - Δον Κιχώτη να τον λύτρωση.
Μετά συστηθήκαμε ...
- Ερμιόνη... μου είπε ναζιάρικα, αν και ο ήχος του κύματος νόμισα πως έκρυψε ένα τρέμουλο στην φωνή.Τα μάγουλα ρυτιδιασμένα δεν κατάφερναν να κρύψουν την ομορφιά, την περηφάνια της και το καμάρι του κύρη της. Ούτε ο μάστοράς της λυπήθηκε κόπο με τα ζωναράκια της όμορφα να συγκλίνουν στην πλώρη. Τα χρώματά της, λιτά του Αιγαίου όπως ταιριάζει στο καθαρό Ελληνικό φως που μάγεψε τόσους και την λούζει ακόμα.
Δεν είπα πολλά γιατί όσοι με ξέρουνε θα βεβαιώσουν πως δεν είμαι και πολύ καλός στις συγκινήσεις. Ελάχιστα εγκρατείς, δακρύζω εύκολα και τελικά μάλλον μου δίνουνε κουράγιο παρά δίνω εγώ. Έτσι αρκέστηκα να ψελλίσω, - Γιάννης ... και έφυγα διακριτικά και ήσυχα, νικημένος από την ένταση της στιγμής, του τοπίου και την λεβεντιά της βάρκας που ξέρει να γερνάει.
Ελπίζω Ερμιόνη να μάθω κάτι από σένα και σαν έρθει η ώρα μου να διαλέξω μια καλή παραλία που να κοιτά το Βοριά. Για νάμε ειλικρινής κάτι έχω στο νου μου. Σαν θες έλα να με βρεις, μα τότε θάσαι θύμηση Ερμιόνη.
Ioannispk – son of a pirate
2 comments:
Συστηνεσαι πολυ βιαστικα βλεπω στις μεγαλες κυριες,μα τις περνας και αυτες στο καρνε σου,αναμεσα στις τοσες αλλες,με τον ωραιο ....γραφικο σου χαρακτηρα.
Τι εχεις ομως παλι στο μυαλο σου για ερημικες αμμουδιες που κοιτουν στον βορρια ???
Έχω βρεί μία εδώ και μερικά χρόνια που έχει και μιαν αποθήκη. Θα την πετετρέψω σε σπίτι και εκεί θα πάω. Αν φυσικά δεν καώ μέχρι τότε στην καθημερινή προσπάθεια.
Post a Comment